trots op de eigen cultuur

Het standaardwerk over de Balinese cultuur van Miguel Covarrubias is van 1937. Hij besteedt veel aandacht aan de kwestie zal de Balinese cultuur ten onder gaan door de westerse dominantie, andere godsdiensten, commercie etc. Na veel sombere bespiegelingen komt hij uit eindelijk tot de slotsom dat de Balinezen de bedreigingen op een verstandige en zelfbewuste manier het hoofd zullen bieden. Deze angst voor het verloren gaan van de Balinese cultuur komt in de jaren daarna tot vandaag de dag steeds weer terug. Ook in het meest recente reidgidsje lees je er weer over. Eigenlijk niet vreemd, natuurlijk. Nu we na 15 jaar weer terug zijn op Bali, lijkt het wel dat de Balinese cultuur nu echt kapot vercommercialiseerd is.

We moesten daaraan denken toen we in het hotel terecht kwamen in een door het management georganiseerde legongdans.

Mooie video-opname maken? Ja, dat kon wel, maar steeds die foeilijke kerstboom op de achtergrond!

Van uit een andere hoek kreeg je steeds de bar of de dikke amerikaanse dame in het hotelpubliek in beeld.

De kleinste legong danseresjes raakten zo nu en dan de tel kwijt, maar hun oudere zussen of vriedinnen dansten schitterend mooi en de mannen van de gamelean uit Lungsiakan, het dorp waar het hotel in ligt, speelde dat de stukken er af vlogen.

Waren we nu getuigen van de definitieve ondergang van de Balinese cultuur of van het bewijs dat hij juist niet verloren is?

Na afloop, pratend met de mannen van de gamelan, bleek hoe trots zij zijn op hun cultuur: ‘this is our community’. Zij gaan er ook van uit dat het hotel hoort bij hun dorpsgemeenschap en niet andersom, waar het, naar ons gevoel, materieel  een beetje op zou kunnen neerkomen.

In ieder geval zit onder de westerse, commerciele oppervlakte toch authentieke trots op de eigen levende cultuur. Misschien verdient Miguel Cavarrubias na 75 jaar nog altijd het voordeel van de twijfel..