Nog nooit waren we zo’n lange tijd weg gebleven uit Ouge. Op
eerste kerstdag 2020 hadden onze Engelse overburen, Eve en Andy, ons voor een vroeg
kerstdiner uitgenodigd. We moesten immers om 20 uur weer thuis zijn.
Het was
een echt Engels kerstmaal: met kalkoen en pudding, helemaal volgens het (Engelse)
boekje.
De dag er na (tweede kerstdag) reden we naar Utrecht.
In de 3 maanden daarna konden we als maar niet terug naar
Frankrijk. Dat wil zeggen, er lag een ‘dringend advies’ van de regering om niet
naar het buitenland te gaan, we zaten nog te wachten op onze corona-prik en in
Frankrijk liep het ook niet zo lekker met de corona-maatregelen. Je mocht er
nog minder dan in Nederland.
Maar na de rotte diagnose die Queenie te horen kreeg en het voorstel
van de oncoloog om, gezien de positieve bloedwaarden, 10 weken te wachten met
een behandeling, besluiten we z.s.m. naar Ouge af te reizen. Queenie had al een
afspraak om het Pfizer-vaccin te krijgen op 27 april, we regelden ook een pcr-test en vertrokken op zondag 28-3 naar Ouge.
In Ouge was alles, zoals het hoort. En het weer ook: we
beleven een paar prachtige zomerse dagen. Enkele vruchtbomen staan al in bloei.
De moestuin wordt gereed gemaakt; we planten aardappelen, aardbeien en een framboos.
De (bloeiende) fruitbomen worden bespoten met een middel tegen de ‘krulziekte’, dat Jan van Bergen ons had meegegeven. En het gras moet nodig gemaaid.
Verder houden we ons erg rustig, want ons uithoudingsvermogen
is niet meer wat het geweest is. Vooral dat van Queenie.
Omdat (na een zomerse week) het langzamer hand een beetje kouder dreigt te worden
en de voorraad stookhout ernstig begint te slinken, kopen we een
butagaskacheltje om ‘bij te stoken’. Het blijkt een goede aanschaf.
Queenie heeft ook een telefoongesprek met de huisarts en dat
doet haar goed. O.a. het advies om niet al te benepen om te gaan met de
pijnbestrijdingsmiddelen. Bovendien, als die niet voldoende zouden blijken te
zijn, gaat ze nog even kijken of er andere middelen zijn.
Zoals het nu gaat,
dus na een tijdje uit proberen, lijkt het voorlopig goed te gaan en werkt ze zo nu en dan in de moestuin.
Gewoontegetrouw nodigen Eve en Andy ons uit voor een diner. Deze keer op de eerste Paasdag. Bij binnenkomst blijken ze die dag 40 jaar getrouwd te
zijn!
Dank zij de corona zijn we de enige gasten bij het feestmaal.
Bovendien krijgen
we bij het afscheid een chocoladetaart mee, die Eve zelf heeft gebakken.
Zijn we een week zoet mee!
En binnen snort de kachel, we hebben weer een enorme lading hout.
