Bosuil

foto overgenomen uit de I-pad

De charme van het Canal du Midi is verlerlei.

 Om te beginnen de landschappelijke schoonheid. Hele kalenders kan je vullen met de mooie plaatjes. Er zijn ook enkele korte stukken, waar de oevers niet beplant zijn met platanen,maar met cypressen. Ook mooi. Zeker tegen het vallen van de avond.

Toen gisteren avond de zon eenmaal goed onder was, hoorden we een bosuil heel dicht bij en vervolgens nog een, iets verder af. We staken ons hoofd buiten de boot en raakten direct in gesprek met Fransen, die ook naar de uilen luisterden. Zij waren bang dat het Canal du Midi zijn plaats op de werelderfgoedlijst van UNESCO zou verliezen, omdat waarschijnlijk alle platanen moeten worden gekapt.

Inderdaad, houthakkers zijn hard bezig veel bomen om te zagen en te verbranden. We werden zelfs een keer tegengehouden: de boot mocht niet verderr varen voordat een boom was gevallen. Wel een spectaculair filmpje is dat geworden zo’n vallende reus.

Gelukkig zagen we ook hele stukken oever waar nieuwe bomen waren geplant.

gevallen plataan

 De charme van het varen over het kanaal du Midi zit ook in de typische dorpjes, waar je langs vaart, de lekkere en goedkope restaurantjes, maar zeker ook de onverwachtige ontmoetingen met Fransen, die naar de zelfde uilen staan de luisteren, maar ook gezellige Zuid-Afrikaners, toegankelijke Australiers en NieuwZeelanders, vriendelijke Canadezen en vele andere rare en prettige types.

nieuwe aanplant

Peter helpt Australiers

Sommigen moeten we wel helpen als ze niet met hun boot overweg kunnen.

's Avonds meren we af, dan komt een mooi moment in de dag met een “vastmakertje”, genieten van de stilte in de avond en het mooie licht. En het is heerlijk om, als je s nachts om 4 uur wakker wordt, weer een bosuil te horen roepen.

. 

chancre coloré - 2

het kanaal in volle glorie

Het Canal du Midi dankt zijn schoonheid voor een belangrijk deel aan de tienduizenden eeuwenoude platanen. Deze platanen zijn waarschijnlijk ongeveer 100 jaar na de opening van het Canal du Midi in 1681 geplant als vervanging voor de fruitbomen die er van het begin hebben gestaan.

ten dode opgeschreven

vallende takken!

In het voorjaar (14 mei j.l.) schreven we een blog over de ziekte, chancre coloré, die zeer besmettelijk is en in een razend tempo steeds meer bomen aantast. Het is een schimmel waar geen remedie tegen bestaat en waaraan de bomen binnen 3 a 5 jaar onherroepelijk dood gaan.

Men weet maar één oplossing: omzagen en verbranden. Vergeleken met vorig jaar zien we nu overal de gevolgen. 

Op veel plaatsen zien we rijen dode bomen en op andere plaatsen worden tientallen bomen omgezaagd en verbrand.

Men gaat er vanuit dat alle tienduizenden platanen zullen moeten worden geruimd.

Er is maar één lichtpuntje: er is een platanensoort gekweekt, die resistent is tegen de schimmel en die wordt al op sommige plaatsen geplant op de opengevallen plekken.

 

  

Marseillan

Als je van Lattes naar het Canal du Midi vaart, moet je het Etang de Thau overvaren. Dat is niet altijd even prettig, want bij windkracht 3 zijn de golven op dit meer van 5 bij 15 km hinderlijk hoog. Deze keer was het prachtig windstil weer. Een heerlijke kans om in een slakkengangetje over het meer te tuffen, lekker op de voorplecht te suffen en te genieten van wat je ziet op en onder het water.

Tot dat we afmeren in de haven van Marseillan. 

In Marseillan wordt Noilly Prat gemaakt, niet alleen de witte die je overal kunt kopen, maar ook rode, die je alleen hier en in de VS kan krijgen.

Het eerste wat we doen is dus een cocktail drinken van rode en witte Noilly Prat, de zgn. “Marseillanais”. Met een oestertje. En nog een paar. Ook gegratineerde.

Het is drukker dan anders in Marseillan; niet zo zeer met toeristen, maar met tractortjes. De in Kenia geboren, in Nieuw Zeeland opgegroeide Ier uit Londen, die naast ons is afgemeerd, vertelt ons waar al die trekkertjes met karretjes heen gaan.

Wij gaan er ook kijken.

De druivenoogst wordt binnengehaald en de boeren brengen tonnen druiven naar de Cave Cooperative.

De karretjes worden gewogen, bij het binnenrijden (vol) en bij het wegrijden (leeg).

Ze kieperen de druiven in trechters die machinaal worden geledigd en transportbanden brengen de massa’s druiven de fabriek in. Intussen worden de takjes op wonderlijke wijze van de druiven afgehaald en met een andere transportband direct naar buiten gegooid. Soms loopt er een tank, een silo van tientallen meters hoog, over en vallen honderden liters wijn naar beneden.

Het ziet er niet zo romantisch uit, maar de boeren en werkers zijn erg trots op hun werk, zoals blijkt als je de camera richt.

Ik ging tijdens het filmen op de weegbrug staan, maar dat leidde tot heftige reactie van de boer die net met zijn lege kar weg reed. Ik mocht wel aan de andere kant op de weegbrug gaan staan, zei hij, “als ik met een volle kar binnenkom”.   

Natuurlijk gaan we nog even een paar liter wijn kopen. Anderen doen dat ook; ze tanken zelf in kleine plastic jerry cans.

Op een boot is er altijd wat.

Fred monteert de nieuwe waterpomp

De Jagombo wacht geduldig
op de nieuwe anodes

In het voorjaar had ik al onder de boot gekeken met duikbril en snorkel en gezien dat de anodes helemaal verdwenen waren. Dus moesten er nieuwe aangebracht worden. Onze toevlucht in dit soort zaken, Fred, had direct een oplossing: hij zou een duiker organiseren, die de anodes aan het roer onder water zou bevestigen; dat is veel goedkoper dan een botenlift. Wij blij.

Maar voordat de duiker er kon zijn, hadden we er een probleem bij: er kwam geen water meer uit de kranen. De waterpomp kapot. Dus mailde ik aan Fred dat we een tweede probleem hadden. Fred staat voor niets, dus de volgende morgen was hij er, keek en kwam  pijlsnel met een nieuwe waterpomp aan zetten. Wij hadden weer water!

De duiker was er nog niet; die werkt bij de brandweer en kon de volgende ochtend pas. Inmiddels hoorden we onze nieuwe waterpomp de hele dag bijna onafgebroken draaien, dus toen Fred en duiker de volgende ochtend kwamen, meldden we ons nieuwe (derde) probleem.

Fred had snel door dat het ventiel van de warmwatervoorziening niet goed werkte en loste ook dit euvel snel op, ondanks het feit dat een eenzelfde vervangend exemplaar niet meer leverbaar is.

en dat is dan de anode.

Fred geeft de gereedschappen aan

Fred is een zzp-er met gouden handjes, die heel snel werkt. Een ding doet hij nog vlugger: praten. In het Frans, althans, voorzover wij dat kunnen nagaan. En met een ernstig accent. En binnensmonds. Gelukkig herhaalt hij iedere zin tenminste 3 x.

Wij zijn erg trots op ons zelf als we weer denken te begrijpen wat hij heeft gezegd en erg blij als hij onze bootproblemen weer heeft verholpen, want er is altijd wat met een boot.

13 september 2012.

We rijden op de A2 richting Frankrijk en door de sms-jes en emails op de blackberry  beseffen we pas dat ik vandaag jarig ben. Zo volledig worden onze gedachten in beslag genomen door de uitslag van de verkiezingen van gisteren, maar vooral ook door het doel van deze tocht: Ouge.

In dat Franse dorpje gaan we vanmiddag het voorlopig koopcontract van ons huis tekenen!

Een half uur voor het tijdstip van onze afspraak staan we voor ons huis.  

Dan volgen de gebeurtenissen elkaar in snel tempo op: 

we bekijken het huis uitvoerig (voor de tweede keer natuurlijk) lopen door de parkachtige tuin, 

nieuwe druivenplanten

"knechtenwoning"

stellen vast dat er nieuwe druivenplanten zijn gezet tegen de zuidmuur van het huis, bekijken hoe het ook al weer zat met de zgn knechtenwoning, 

stellen al onze vragen aan de makelaar en ondertekenen tot slot de voorlopige koopovereenkomst (compromis de vente).

Voldaan rijden we naar de “gite” waar we vannacht slapen. We krijgen een kamer met een adembenemend uitzicht. 

We zijn vanavond de enige gasten, drinken lekkere, volle wijn en blijven nog lang kletsen met het nederlandse echtpaar over hun zelf verbouwde huis. Om de een of andere reden gaat het gesprek steeds weer over kachels! De winters schijnen hier best koud te zijn.

We vallen als blokken in slaap.

De volgende morgen al weer snel naar de makelaar om de formaliteiten te regelen voor de notaris, waar de formele overdracht zal plaats vinden op 27 oktober. Dan nog even langs het huis van Barbara en Steven, waar op dit moment Bernadette en Ab verblijven.

uitzicht vanuit de gîte

’s Middags belanden we bij Julia en Ab, die champagne klaar hebben staan om het nieuwe huis te vieren!