De zomer is vergangen

Na een periode van prachtig nazomerweer (“l'été indienne”) wordt het nu echt serieus herfst met zijn prachtige kleuren in het “tapis d'automne”, maar ook met ongezellige regen en rillerig weer. 

Ook in onze tuin ligt er een fraai herfsttapijt. 

Voor het eerst sinds vele, vele jaren gaan het het raam en de luiken van de zgn “knechtenwoning” open. Althans zo werd dit huisje genoemd.



Het is zeer de vraag of er ooit een knecht in heeft gewoond, het is waarschijnlijk een klein zelfstandig boerderijtje geweest, dat later samengevoegd is met een andere kleine boerderij en dat geheel is dus nu ons huis.





Tussen de rommel en het puin hebben we gebruiksvoorwerpen gevonden, die ons vertellen dat hier ooit mensen hebben gewoond. De laatste tientallen jaren was het rommelhok of stal.

Met het openen van het raam hebben we de eerste stap gezet van de restauratie van wat ooit de woonkeuken van dit boerderijtje is geweest.

Er moet erg veel gebeuren: de oude plankenvloer was verrot en is er al uit gesloopt, de grond er onder is geëgaliseerd en de 'lambrisering' wordt verwijderd.

Queenie begint met de balken te ontdoen van allerlei troep. Er komt zoveel gruis, verfresten, stro en viezigheid naar beneden dat ze maar een hoed met een heel brede rand heeft opgezet.

Maar dit karwei gaat nog jaren duren.




Nu moeten eerst de dingen  worden gedaan, die bij dit jaargetijde horen.

Diverse bomen zijn aan een flinke snoeibeurt toe. Gelukkig komen er helpers. Met Mariët en Willem pakken we dat energiek op. Het zagen en snoeien is eigenlijk niet zo veel werk, maar het opruimen wel!

Daarna komen Dorien en Ad, die nog een paar bomen en heesters voor hun rekening nemen. De gesnoeide takken worden versnipperd en gebruikt om paden te maken.

Dorien en Ad brengen ook nog een speciaal vernuftig tuingereedschap mee: een notenraper. De notenoogst is dit jaar (weer) overvloedig. Het rapen van de noten strekt zich over vele dagen uit en voor iedere noot bukken gaat enorm vervelen.






Het ding dat Dorien en Ad meebrengen komt wel iets te laat, omdat de meeste noten al geraapt zijn, maar het blijkt een wonder van eenvoud en vernuft.

Als we volgend jaar weer zo'n enorme notenoogst hebben als dit jaar, zullen we blij zijn met dit instrument.

Een ander nieuw project is: een moestuin. De eerste poging om een moestuin aan te leggen is vorig jaar mislukt. Dit wordt de tweede poging.

We beginnen met een klein stukje. We willen voor de winter het eerste proeflapje omspitten, zodat de vorst ongewenste beestjes kan opruimen.



Hier stuiten we natuurlijk ook op de grote bamboeplaag; we proberen alle wortels uit de grond te krijgen.









Daarna gaan we met de “motobineuse”, een soort gemotoriseerde schoffelaar, de grond omwoelen.

De plantjes komen in het volgend voorjaar.


Het was weer heerlijk om in Ouge te zijn, maar met de winter in aantocht besluiten we toch maar weer de Oudegracht in Utrecht te gaan opzoeken over een weekje.

appelsap

In tegenstelling tot vorige jaren hadden we dit jaar een schamele appelenoogst. Ons plan om een vruchtenpers te kopen om de anders zo rijke appelenoogst te verwerken tot appelsap konden we dus rustig een jaar uitstellen.

Steven en Barbara hadden wel een overvloedige appelenoogst en hadden een vruchtenpersje gekocht. Ze waren er niet tevreden over hadden geen tijd om verder te experimenteren en gaven ons een hoop appelen mee (7 kg) en leenden hun vruchtenpers uit, zodat wij het ook eens konden proberen.

Wij hebben een oude bietenmolen, waarmee je de appelen kunt “versnipperen”. Daar begonnen we mee. Eerst zeilen spannen om rondspetterende appelstukjes op te vangen. Dan de appelen wassen en in de bietenmolen kieperen.

En . . . . draaien maar!

Het kost even moeite om de appelsnippers te verzamelen, 

maar daarna gaan ze in de vruchtenpers. En vervolgens flink de duimschroeven aandraaien. En . . . ja hoor, daar komt het eerste een straaltje appelsap! 

Erg veel is het niet, dus we proberen om (letterlijk) met stoom en kokend water nog meer sap uit de overgebleven appelsnippers te krijgen. Dat levert helemaal niet veel op. Maar we gebruiken het nog wel om de appelsap die uit de vruchtenpers gekomen is te mengen met dit sap uit de “stoompan”. Beoordeling: de onverdunde appelsap heeft meer appelsmaak, de verdunde is zoeter en nog altijd lekker. Maar het is veel moeite voor weinig opbrengst.

We hebben het gehele verhaal nog eens gedaan met peren. Ongeveer 5 kilo.

De hoeveelheid perensap is duidelijk kleiner dan de hoeveelheid appelsap.

Totaalresultaat: 2 flessen appelsap en 1 fles perensap, kwalitatief goed, maar kwantitatief matig.

Op internet kan je diverse manieren vinden om appelsap te maken en daar zie je veel hogere opbrengsten. Bijvoorbeeld met een sapcentrifuge: 0,7 liter uit 1 à 2 kilo appelen.

 Een sapcentrifuge is eigenlijk niets voor ons. Dat is bedoeld voor kleine hoeveelheden (1 of 2 kilo), maar wij hebben het over een appelenoogst van enkele kruiwagens vol.

Dus toch maar doorgaan op deze weg?