Blog van Noor(de tweede)

Nu ken je mij,dus ik hoef lekker niet te vertellen wie ik ben.

Gisteren mocht Deen bloggen (en ik eergisteren)en ik ben nog steeds verbaasd hoe hij

dat zo ontzettend goed gedaan heeft,ik ben nog steeds trots op hem.

Maar nu ga ik (weer) bloggen dus dat is ook hartstikke leuk.

Over gisteren hoef ik niet meer te schrijven want dat heeft Deen al gedaan.

Vandaag was het heel erg leuk: We gingen de hele dag naar het strand.

daarvoor gingen we trouwens naar de cathedrale dat is een kerk, toen we daarnaar opweg waren zagen we twee pauwen,eerst zagen alleen maar de witte maar toen ging die andere

blauw met groene pauw opeens heel erg beledigd lawaai maken en toen werden bijna alle fototoestellen zijn kant op gericht. Maar het was een soort wedstrijdje wie de meeste aandacht kreeg,maar toen begon die witte opeens te poseren en ga zo maar door.

Toen gingen we eindelijk de kerk in.Wij (Deen en ik) mochten een kaarsje opzetten voor tante

Door.Toen gingen we dus naar het strand.eerst gingen we daar middageten. Deen en ik hadden kipnuggets besteld en ik weet niet wat papa, mama, opa en oma besteld hadden maar die kregen echt een hele berg eten voor zich!!!

Man je wil echt niet weten joh!

Deen en ik mochten trouwens nog een ijsje uitkiezen want dat hoorde bij ons menu.

We hadden allebei jungly ijsje uitgezocht.

Dat was een soort banaan, ik weet niet waar dat geel van was maar als je dat eraf gegeten had was het witte van vanille. Dat was heel erg lekker!!

Daarna ging ik stenen stapelen en mama en Deen gingen boter, kaas en eieren spelen.

Toen gingen wij met zijn drieen en spelletje doen:er was een vak en binnen dat vak moet je omstebeurt een steen leggen, dan word het een soort van stapel,maar uiteindelijk werd het meer een kunstwerk dan een wedstrijd. Toen kwamen papa, opa en oma terug en dus ging ik met hun zwemmen maar er waren hoge golven dus werd ik erg snel moe.

Daarna ging ik met mama en Deen jeu de boelen en uiteindelijk deed papa ook mee.

Toen ging het regenen dus haalden wij snel een ijsje en gingen toen met het treintje naar het zand-stationnetje. Maar Deen sprintte de hele tijd voor ons uit, dus hij rende gewoon de boot voorbij omdat hij het witte laddertje niet zag liggen, maar die hadden op de boot gezet ofzo maar ja wij stonden dus allemaal stil bij onze boot, Deen hoorde dus opeens onze voetstappen niet meer in het zand, dus ging hij stilstaan en draaide zich om, toen zag hij ons daar staan en was stomverbaasd, dat vond ik heel zielig omdat hij toen weer helemaal terug moest rennen.

Nu zit ik  hier dus lekker te bloggen en we gaan straks eten, heel lekker eten geloof ik.

Papa, Deen en oma zijn nu (en opa ook trouwens geloof ik)aan het mens-erger-je-nieten en ze zijn allemaal ja,echt allemaal (behalve mama en ik want wij doen niet mee) tegen oma, heel erg tegen oma, en zoals ik het nu hoor word het echt zielig voor haar.

Ik ben heeeeeeeeeel erg blij dat ik niet meedoe geloof ik.

Al die mannen tegen een vrouw, ze hebben het  trouwens alleen maar zoveel gooien en dat dat heus niet lukt en oma over zichzelf maar dat zou ik ook gedaan hebben.

Wat hangt er trouwens een lekkere geur in de keuken…YESS   EITJES!!!!

blog van: Deen (6 jaar)

Oke, ik ben dus Deen zulewe maar het irst over Jeroen hebben

Ik ben wel benieuwd hoe de foto’s erut zien die papa maakt.\

Ik ben wel benieuwd hoe ze er uit zien ik weet niet hoe ze er uit zien

Nu vind ik het genoeg.

Maar laten we het nou maar over opa heben

Ik weet niet egt wat van opa maar wel wat en ik von het wel gaaf dat opa gewoon

Op ze  gemak  in het waater dook

Laten we het nu maar over Noor hebben?

Vond je het leuk op het strand? Heb je genoeg schelpjes gevonden en ga je daarna weer schelpen zoeken? En als je dat doet ben ik wel benieuwd hoeveel je er dan hebt.
Laten we het nu maar over mama hebben. Als we naar het steentjesstrand gaan help je dan mee met zoeken naar de schelpjes? En vond je het leuk in het treintje?

Laten we het nu maar over oma hebben. Vond je het leuk zwemmen in die leuke zee? Ik ben wel benieuwd hoe je het varen vond.

Ik wil het nog wel over mezelf hebben. Ik vond het best wel leuk om die schelpjes te zoeken. En ik ben ook van de kant gesprongen die wel 1 meter hoog is in het water dat wel 3 meter diep was. Ik vond het wel leuk met Noor met het balletje spelen. Ik heb zelfs een paar kwallen gevonden en gevangen.

Blog van Noor (9jaar)

Oke,ik ben dus Noor,ik ben hier met mijn broertje,mijn ouders en opa en oma.

We gingen hier met de trein naartoe:Eerst met een stoptrein vanuit Delft naar   

Rotterdam,toen met een thalys vanuit Rotterdam naar Parijs,in Parijs nog een

stukje met de metro,toen met een ik-weet-niet-wat-voor-trein vanuit parijs

helemaal naar Montpellier.

Eerst lagen we de de boot in Lattes.

Maar de eerste dag konden we niet varen omdat mama ziek werd.

De tweede dag konden en deden we dat wel.

Dat was heel erg leuk!!

We gingen met een treintje (daarna,toen we er met de boot waren aangekomen)

naar een steenstrand.Deen en ik gingen daar draai-kolk-schelpjes,Deen had

er 100 nog-wat en ik 74.Toen we daar wegvaarden gingen we naar een andere haven

in Bouzigues.Daar was een steiger met aan beide kanten water:Aan de ene kant lagen

 de boten (super dicht op elkaar!),en aan de andere kant kon je…ZWEMMEN!!

Dat was vet cool!

Deen had trouwens ook nog een surf-shirt gekregen.

En er zijn hier ook SUPER-SUPER-SUPER-LIEVE hondjes.

ze zijn  heel klein en ze hebben middelmatig-lang achtig haar of ze hebben kleine

krulletjes.Het is hier ook iedere dag heet,heeel heet.

O,en toen we die keer gingen varen zagen we heel veel flamingos vliegen,dat zag er heel mooi uit.

oestervirus

Balaruc les Bains

Het weer was slecht, koud en nat en dus ongeschikt om uit te varen.

Daarom gingen we met de auto op weg om, net als vorig jaar, een paar flesjes wijn te gaan kopen op een van de chateaux in Roubia. Pique Perlou, daar wilde we op af.

Maar onderweg besloten we om even een kijkje te gaan nemen in Balaruc, een plaatsje aan het Etang de Thau, dat we al zo vaak, varend op het etang hadden zien liggen, maar waar we nog nooit geweest zijn.

Balaruc les Bains bleek een grote badplaats te zijn: formaat Noordwijk, maar lang niet zo leuk en intiem als Bouzigues, Marseillan of Mèze.

Niettemin een mooie gelegenheid om te gaan lunchen en oesters te bestellen.

oesterbank

Toen we echter onze oester bestelden, kregen we te  horen dat er geen oesters waren! Reden: een oester-virus. Dat vonden we vreemd, omdat ze wel op de kaart stonden. We wilden dus weten sinds wanneer en of dat virus alleen hier was en zo, want als oesterliefhebbers werden we plots erg bezorgd.

Chateaux Tourril

Het virus is in Frankrijk sinds 2008 en over heel Frankrijk verspreid. Het is een virus dat, als het de oesterschelp binnendringt direct het baby-oestertje doodt. Ongeveer 80% van de oesteroogst mislukt hierdoor en de schade is al 100 miljoen euro.

De mevrouw die ons dit vertelde maakte een nogal deskundige indruk, maar wij vroegen ons nog wel af, hoe het dan mogelijk is dat we hier al jaren iedereen grote schalen oesters zien verorberen en dat wij ook nooit eerder dit in andere restaurants hebben gehoord en dat er op iedere markt stapels heerlijke oesters te koop liggen.

Voorlopig zat er niets anders op dan maar andere zeevruchten te bestellen: een heerlijke en zeer copieuze soep, die erg leek op Bouillabaisse. Voor de veiligheid kregen we slabbetjes voorgebonden.

stadsmuur Aigues Mortes

Daarna reden we naar Roubia en kwamen op een ander chateau terecht, want in het chateau Pique Perlou, was geen leven te ontdekken. Na uitvoerige proeverij kochten we lekkere flessen van het chateau Tourril.

Toch nog even op internet gekeken: sinds 2008 verspreidt het zgn ‘herpesvirus’ zich over heel Frankrijk en dreigt zelfs naar Engeland over te springen. De Zeeuwse oesters schijnen nog niet aangetaast te zijn.

Gelukkig hebben we vandaag in Aigues Mortes wel weer heerlijke oesters gegeten: warme met prei en asperges! Hmmm…

storm en stieren (door Claire en Pieter)

Na minutieuze TomTom-aanwijzingen van Peter rijden we soepeltjes de parkeerplek bij Lattes op en met een warme zon in de rug worden we welkom geheten, nu ook door Queenie, de koningin van de Jagombo. Een vrolijk weerzien kortom! Al snel ervaren wij dat het leven op een boot voornamelijk door het weer wordt bepaald. En door openings- en sluitingstijden van de sluis, de haven, de aanwezigheid van aanlegplekken, enz. Een interessante ervaring voor landrotten als wij. 

En we vertrekken al lekker snel ook, wat een genot. Het landschap glijdt voorbij en de bijeneters vliegen met ons mee rondom de groen begroeide oevers. We wachten bij de sluis geduldig op het einde van het middagdutje van de sluiswachter om daarna richting Maguelone te varen.

 De windkracht neemt toe. En de planning van de komende twee dagen zal daarna steeds worden aangepast. De boot ligt goed vast en we gaan lopen naar de Romaanse kathedraal. Langs een woeste zee en een bochtje terug langs zilte binnenwatertjes met witte reigers en flamingo’s is deze grote en lege kerk met groot balkon heel bijzonder. 

Tijdens deze tocht worden wij doorlopend ingehaald door hardlopers, die deelnemen aan een triatlon en ons nog uren daarna verbazen dat ze nog steeds lopen, want wij zijn dan al lang aan de borrel, (le Marseillanais) en hapjes bezig. Hoe meer we drinken hoe meer kritische opmerkingen ons ontvallen over de duidelijk zichtbare moeheid bij de laatste lopers! De zon is weliswaar prachtig doorgebroken maar gaandeweg ontwikkelt zich een storm die lange tijd de gemoederen bezig houdt.

Na een heerlijke maaltijd en vrolijke avond, stormen we lekker door de nacht. De nieuwe dag kondigt zich aan met donder en regen en het bericht dat de haven van Lattes voorlopig is afgesloten. Er worden zorgen uitgewisseld over brood dat opraakt, over ontsnappingsroutes via fiets. Hier en daar gaat het lekken. Maar Pieter en ik hebben alle vertrouwen en maken ons geen zorgen. Sterker nog, op het moment dat dit wordt geschreven,  hebben we al weer wat gevaren en gaan we aanleggen in de buurt van een Carrefour. Om aan te leggen, trekken Queenie en Peter in de stromende regen ons vanaf een aanlegplaats voort, ieder aan een lang touw trekkend, terwijl wij droog zittend dit fotografisch vastleggen. Een koninklijk vakantiemoment.

Nou komt het werkelijk goed.  

Zo maar ineens staat er op het echt Camarguaise menu: champignons, bosuitjes, haricots verts, bruine rijst met gestoofde stier. Een en ander uitvoerig besprenkeld met Pic Saint Loup en deze heilige wolf is een verrukkelijke rode wijn. Is het soms gek dat dan , tegen alle weerberichten in, plotseling toch de zon doorbreekt, net als Peter op de fiets is vertrokken om zijn auto te gaan halen, zonder zijn mobieltje mee te nemen en derhalve onbereikbaar voor de inmiddels doorgeseinde missive van de havenmeester dat de poorten van zowel de  sluis als de haven lang en breed toch weer open zijn gezet.

Inmiddels is ook de totaal nodeloos opgehaalde en bij de Carrefour geparkeerde auto ook weer opgehaald en zijn we, uiterst goed gemutst, weer prima op temperatuur en nog eens een rondje Marseillanais verder. Er is gefluisterd over brood. 
Dus die laatste avond wordt ook nog gezellig met de resterende hoeveelheid Heilige Wolf. En dan morgenvroeg weer op weg naar Lyon, waar het veertien graden zal zijn, het honden en katten  zal regenen en de kans op gestoofde stieren gering is.

De zomer komt er aan

Het weer is nog niet wat het wezen moet. Ook niet hier aan de Middellandse zee.

Gisteren zijn we weggevaren van het Etang de Thau, want de wind was behoorlijk heftig en de voorspellingen geven aan dat het de komende dagen alleen maar harder gaat waaien. Met onze boot kan je dan maar beter niet op dat grote meer zitten.

Bovendien, Claire en Pieter stappen zaterdag op de boot.

 Dus wij weg richting Maguelone. (zie ons blog van 4 april)

Gisterenavond deden we zelfs nog even de verwarming in de boot aan, want het was niet bepaald  behaaglijk.

Vannacht werden we wakker van het bonken van de boot tegen de aanlegsteiger door de stormachtige wind.

We stonden op met hagel en onweer, maar gelukkig duurde dat niet lang.

De zon kwam door en wij gingen wandelen naar het strand. Er stond een harde wind en de zee liet een stevige branding zien. Niemand zwemt in zee; wij ook niet.

En toch . . . ., toch waren er tekenen dat de zomer in aantocht is:

Het treintje dat in zomer altijd de badgasten van onze aanlegplaats naar het strand vervoert, reed al en de strandtent werd al opgebouwd.

Zo zie je maar; als je oplet in de natuur, kan je het verloop van de seizoenen prachtig volgen.

Verrassend.

We voeren door het Canal du Midi van Bezier naar Agde en wilden stoppen bij een brug om daar af te meren en de nacht door te brengen.

Het leek een aardig punt, omdat een kilometer van het kanaal naar het zuiden het strand van de Middellandse zee was en een kilometer naar het noorden een dorpje lag, waar we misschien boodschappen konden doen.

Na het afmeren eerst maar op de fiets richting strand; voor de eerste keer pootje baden: het wordt tijd zo angzamerhand na 2 maanden rondvaren in Zuid Frankrijk!

Maar na een paar honderd meter bevonden we ons in een badplaats, waar Zandvoort en Scheveningen niets bij zijn vergeleken.

Maar toen we voorbij de winkeltjes, cafėtjes, terrasjes etc. waren gefietst, kwamen we op een  prachtig zandstrand met een mooie blauwe zee terecht.

Na het pootje baden en het ijsje gingen we even kijken wat het dorpje Vias voorstelde. Het bleek een erg schilderachtig dorpje te zijn met kleine, smalle middeleeuwse straatjes, kerkjes, huizen met fraaie poortjes. Erg leuk om door te wandelen.

En vlak bij onze boot stond nog een kleine circustent, waar we even wilden kijken. In Marseillan waren we een Nederlander tegen gekomen die zei dat hij in een woonwagen woonde en een poppentheater had en dat hij op weg was naar Vias. Zijn franse vrouw was in de circustent en Ed de Jongh zat in zijn woonwagen.

Vanavond zou de burgemeester komen en morgen begonnen zij met een reeks voorstellingen van hun theater.

Verrassende ontdekkingen dus. Zo denk je dat je op een stil plekje aan het kanaal af meert (en dat was het ook) en zo kom je allerlei verrassende dingen tegen, die je vanuit je boot niet had vermoed.