het Franse leven is vol verrassingen

Jan en Catharina waren zoals ieder jaar weer op bezoek in Ouge.

Het was heet weer, dus wat lag er meer voor de hand dan varen met de Jagombo-2?

Na een uur varen over een zonovergoten stille Saône arriveerden we bij het ons bekende restaurant “Les deux Ports”. Het ligt tegenover 2 havens; één voor de verhuur van boten en één haventje met ligplaatsen voor plezierboten. Beide havens hebben een flinke werkplaats met diverse voorzieningen.

We meerden de boot af en zetten ons op het terras van het restaurant met uitzicht op beide havens en op de Jagombo-2.

Het “assiette oceane” smaakte ons prima, maar het varen op de Saône lokte ons weer de boot in.

Even de motor starten en . . . . Maar de motor wilde niet starten!

Hierop volgde koortsachtig overleg. Wat kon er aan de hand zijn? We besloten tot: de accu is leeg.

Maar hoe konden we die weer opladen? Er waren geen geschoolde technici aan boord, dus we wisten niet veel beters te doen dan nog talloze keren opnieuw proberen of de motor niet wilde starten. Tevergeefs natuurlijk.

De accu opladen met een draad vanuit het restaurant? Nee daarvoor hadden we niet de juiste stekker. Dan maar kijken of één van de twee havens aan de overkant van de Saône ons wilde helpen. Die bleken allebei dicht te zijn. Niemand aanwezig. De Franse lunchtijd kon toch niet de oorzaak zijn. Het was al kwart voor 3. Of toch wel? Het restaurant wilde ons inmiddels wel van dienst van dienst zijn en belde het bureau de tourisme. En ja hoor, de plezierhaven zou straks om 3 uur open zijn.

Wij opgetogen naar de haven, waar natuurlijk straks een bereidwillige medewerker ons van dienst zou kunnen zijn. Zou de ijzeren Franse wet: “de openingstijden zijn chaotisch, maar één ding is zeker: men is gesloten als jij er bent” deze keer niet opgaan? Die wet geldt voor alle winkels, banken, restaurants en overheden. Zou dit dan de uitzondering zijn?

Bij de capitainerie gekomen bleek de WC-deur open te staan. Goed teken! Daarnaast hing een horaire, de openingstijden dus. En jawel hoor: om 3 uur open! Tot ons oog viel op een A-4tje, waarop te lezen viel: “kleine verandering: vandaag zijn we open van 9 – 11 uur en niet van 15 – 19 uur”.

Dan maar weer terug naar de boot, niet wetend wat te doen. Daar kwam tegelijkertijd een zwitserse man aan, die vroeg of hij met ons mee mocht varen. Hij wilde met ons door de tunnel varen, want daar stond zijn auto. "Ja", zeiden wij, "maar onze boot doet het niet".

"Laat mij even kijken", antwoordde hij. "Ik heb er verstand van; het is mijn beroep".

In de boot gaf hij Peter enkele exacte aanwijzingen hoe je de boot moest starten en onmiddellijk liep de motor als een zonnetje!

Direct voeren we weg en bereikten snel de tunnel.

De Zwitser zetten we af bij zijn auto en wij voeren verder langs de prachtige oevers van de Saône, waar nu ook de koeien verkoeling zichten.

Teruggekeerd in onze haven had de havenmeester een andere oplossing: “er zitten enkele onderdelen aan elkaar gekleefd, dus moet je er met een hamer op slaan – niet te hard!”

Hoe verrassend was deze middag toch.

vol op vertier in Ouge

In de vorige blog ging het alleen maar over klussen en werken in huis, tuin en keuken. Natuurlijk is dat niet het enige wat ons verblijf in Ouge de moeite waard maakt. Hoewel, als je Ad bezig ziet, zou je het soms wel denken.

Na gedane arbeid hadden Ad en Mike nog genoeg energie over om een potje te pingpongen. Mike is daar goed in. Ad kan soms nog wel van hem winnen, maar gek lang zal dat niet meer duren. Jammer dat Deen er niet is, want die zit sinds kort op een tafeltennisvereniging. En Maarten en Nel natuurlijk, maar die komen binnenkort.

Sam en Dorien zijn meer van het volleybal. Mike ook trouwens.

Een Olympisch niveau was het niet, maar het is per slot toch maar vertier.

Maar de sportiviteit hield daarmee niet op.

Er werd ook nog gezwommen.

In het Lac de la Liez was het op de diverse hete dagen (30 gr C!)
heel goed uit te houden.
Mede dank zij het opblaaseiland midden op het meer.
 

 En natuurlijk konden we ook van de boot af zwemmen in de Saône.


Het varen met de “Jagombo-2” was met name voor Sam en Isa een soort “deja-vu”, want zij hebben een aantal jaren achtereen op de vorige boot (de eerste Jagombo) vakantie gevierd.

Deze keer was het anders. We bleven niet de hele week op de boot, zoals vroeger, maar we maakten een tocht van één dag.

Maar we deden in die dag van alles:

. we sleepten een band achter de boot aan, waarin Mike en Isa kilometers in de Saône aflegden.

. we voeren door sluizen en door een tunnel.

. we bezichtigden even het kasteel in Chemilly

. en tot besluit een etentje in het restaurant van de haven.

En dan was er nog het concert van Anja, onze overbuurvrouw en tevens zangeres. Ze zong liederen van Brahms, Mendelssohn, Fauré e.a.

Sommige liederen zong ze samen met een andere zangeres en begeleid door een pianiste. Tijdens de zang werden foto's van  Queenie geprojecteerd door haar. Het hele dorp was uitgenodigd in de stal van Anja en Theo: “venez nombreux!” en men kwam ook massaal. De mensen uit het dorp waardeerden het zeer waren erg enthousiast en lieten dat Anja ook heel duidelijk merken. De kinderen vonden het ook prachtig, hoewel dit niet direct hun “genre“ is. Ook Mike vond het wel wat: “Ik heb nog nooit zo lang stilgezeten”.

Tot slot natuurlijk de BBQ! Door had lekkere stukjes vlees en worstjes uitgekozen en Ad stookte het vuurtje vakkundig.

Wat is er aangenamer dan een BBQ met je geliefden op een lange warme zomeravond?

voldoening van je werk!

Dorien en Ad en ook Sam, Isa en Mike houden vakantie in Ouge. Maar de traditie wil dat ze ook een paar leuke klussen doen.

 

Het Japanse hek
Ad heeft in Japan een mooi hek van bamboe gezien en dat leek hem wel wat om in Ouge na te maken. Dat komt heel goed van pas.
We wilden al van “het bankje van de laatste zonnestralen” een soort prieel maken. Dus gaan Mike en Ad aan de slag en binnen een paar uur staat er plotseloos een mooi strak hek. Nu nog een mooie klimplant langs het hek en het prieel is al bijna af. de klimplant is een campsis en die begint al helemaal links onder in.

Restauratie bankje. We hebben een heel oud bankje, maar het is verveloos en het wiebelt als je er op zit. En het zit super ongemakkelijk. Misschien valt het wel binnenkort ook nog uit elkaar! Dorien en Peter pakken het bankje aan, zagen de bruikbare planken op maat, we zoeken een mooi kleurtje uit, Isa en Queenie gaan  schuren en verven en we hebben weer een fraaie aanwinst voor de tuin onder de notenboom.

Stronk in de zichtlijn.

We hebben vorig jaar al een mooie zichtlijn gecreëerd naar een rood bankje achter in de tuin.

Er zijn al een paar struiken en bomen voor gesneuveld,

maar er staat nog altijd een stronk van een omgezaagde

beuk in de weg.

Ad, Mike en Peter maken er korte metten mee.

 Terras. Het gras onder de notenboom en de paardenkastanje wil maar niet groeien. Als het heeft geregend is het daar dus een modderige boel.


Een terras van stenen zou daarvoor een aardige oplossing zijn. Maar dan moet je eerst grond uitgraven, zand storten en dan de stenen zoeken en een terras in elkaar puzzelen. Mike, Isa en Ad leggen zo het eerste stuk van het terras aan.

Als we dan aan tafel zitten te genieten van de zalmpasta van Sam, blijkt de tuin er in eens een stuk mooier bij te liggen. en dan hebben we voldoening van ons werk!