Jan en Catharina
waren zoals ieder jaar weer op bezoek in Ouge.
Het was heet weer,
dus wat lag er meer voor de hand dan varen met de Jagombo-2?
Na een uur varen
over een zonovergoten stille Saône arriveerden we bij het ons
bekende restaurant “Les deux Ports”. Het ligt tegenover 2
havens; één voor de verhuur van boten en één haventje met
ligplaatsen voor plezierboten. Beide havens hebben een flinke
werkplaats met diverse voorzieningen.
We meerden de boot
af en zetten ons op het terras van het restaurant met uitzicht op
beide havens en op de Jagombo-2.
Het “assiette
oceane” smaakte ons prima, maar het varen op de Saône lokte ons
weer de boot in.
Even de motor starten en . . . . Maar de motor wilde
niet starten!
Hierop volgde
koortsachtig overleg. Wat kon er aan de hand zijn? We besloten tot:
de accu is leeg.
Maar hoe konden we
die weer opladen? Er waren geen geschoolde technici aan boord, dus
we wisten niet veel beters te doen dan nog talloze keren opnieuw
proberen of de motor niet wilde starten. Tevergeefs natuurlijk.
De accu opladen met
een draad vanuit het restaurant? Nee daarvoor hadden we niet de
juiste stekker. Dan maar kijken of één van de twee havens aan de
overkant van de Saône ons wilde helpen. Die bleken allebei dicht te
zijn. Niemand aanwezig. De Franse lunchtijd kon toch niet de oorzaak
zijn. Het was al kwart voor 3. Of toch wel? Het restaurant wilde ons
inmiddels wel van dienst van dienst zijn en belde het bureau de
tourisme. En ja hoor, de plezierhaven zou straks om 3 uur open zijn.
Wij opgetogen naar
de haven, waar natuurlijk straks een bereidwillige medewerker ons
van dienst zou kunnen zijn. Zou de ijzeren Franse wet: “de
openingstijden zijn chaotisch, maar één ding is zeker: men is
gesloten als jij er bent” deze keer niet opgaan? Die wet geldt voor alle winkels, banken,
restaurants en overheden. Zou dit dan de uitzondering
zijn?
Bij de capitainerie
gekomen bleek de WC-deur open te staan. Goed teken! Daarnaast hing
een horaire, de openingstijden dus. En jawel hoor: om 3 uur open! Tot
ons oog viel op een A-4tje, waarop te lezen viel: “kleine
verandering: vandaag zijn we open van 9 – 11 uur en niet van 15 –
19 uur”.
Dan maar weer terug
naar de boot, niet wetend wat te doen. Daar kwam tegelijkertijd een
zwitserse man aan, die vroeg of hij met ons mee mocht varen. Hij
wilde met ons door de tunnel varen, want daar stond zijn auto. "Ja",
zeiden wij, "maar onze boot doet het niet".
"Laat mij even kijken", antwoordde
hij. "Ik heb er verstand van; het is mijn beroep".
In de boot gaf hij
Peter enkele exacte aanwijzingen hoe je de boot moest starten en onmiddellijk liep de
motor als een zonnetje!
Direct voeren we weg
en bereikten snel de tunnel.
De Zwitser zetten we af bij zijn auto en
wij voeren verder langs de prachtige oevers van de Saône, waar nu
ook de koeien verkoeling zichten.
Teruggekeerd in
onze haven had de havenmeester een andere oplossing: “er zitten
enkele onderdelen aan elkaar gekleefd, dus moet je er met een hamer
op slaan – niet te hard!”
Hoe verrassend was
deze middag toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten