Canicule !

Het groeizame voorjaarsweer had er voor gezorgd dat Peter de strijd tegen de bamboe weer met extra kracht en geweld moest voortzetten. 

Zwager Jacques heeft een andere naam voor bamboeplaag: “de vishengelplantage”. Klinkt veel leuker eigenlijk. maar hoe je het ook noemt, het is geen werk om te doen tijdens een canicule, een hittegolf.

En een hittegolf kwam er! Daarom lieten we de vishengelplantage achter ons en vluchtten naar waar je tijdens een hittegolf maar het beste kan zijn: het water!

Dat betekende dus een weekje varen op de “Petite Saône”. Met onze nieuwe boot. Mooie kans om eens goed te verkennen waar de beste haven is, de aardigste restaurantjes zijn, de mooiste dorpjes, de stilste plaatsen om te overnachten en de lekkerste zwemplekken.

Voor een hittegolf is de “Jagombo 2” wel een ideaal boorje. Je schuift het “cabrio-dak” een beetje open en je klapt voorruit naar beneden. Zo kan je dan lekker in de schaduw zitten en toch ook in de wind. 

Goed uit te houden, hoor.

We waren niet de enigen die een oplossing voor de hitte wilde zoeken; ook de koeien langs de oever hadden er iets op gevonden.

Toch werd het, na dagen met temperaturen ver boven de 30 graden, ons wel eens te machtig.

Het varen door een tunnel is dan extra plezierig, want lekker koel.

Gelukkig werd het 's avonds uiteindelijk heerlijk. 

En als we dan op een mooi plekje hadden afgemeerd, konden we genieten van de stille zomeravond.

We varen langs het kasteel van Jörn en we gaan kijken of hij thuis is. Nee, helaas. Alles wijst er op dat er mensen in het kasteel vertoeven, als we een onbescheiden blik in de tuin werpen, maar dat ze nu even weg zijn.

Dus varen we weer een eindje verder. 

Naar Port sur Saône, waar een haven is, die misschien wel onze thuishaven kan worden.

Onze koelkast doet het niet en in deze hitte vinden we dat jammer. De technische man van de haven, Dylan, krijgt de koelkast weer aan de praat, maar de volgende dag stopt het ding weer.

Het blijkt dat dit type koelkast het niet meer doet, als het boven de 30 graden is! Mooie boel! Net als je hem heel hard nodig hebt. Zoals een kachel die niet meer brandt als het te hard vriest. Of een auto die niet meer in beweging te krijgen is als je haast hebt. Of een bank die je geen geld leent als je toch al niks hebt en het wel hard nodig hebt.

En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. 

We troostten ons met de gedachte dat zulke canicules zeldzaam zijn en dat de koelkast tegen de avond het weer gaat doen.

We gingen het stadje Port sur Saône in om het te verkennen. 

Als je er langs de oever naar toe wandelt, ziet het er lieflijk uit. 

Het centrum is hier en daar een beetje haveloos, zoals zoveel dorpen en stadjes in de Franche Comté, maar er zijn ook mooie plekjes. Schilderachtig verval. 

We komen hier vast nog wel eens terug, want Port sur Saône heeft een goede haven. Bovendien ligt het in een stuk van de Petite Saône met meer interessante plekken en zwemmogelijkheden. We gaan daarom naar Ouge terug met het plan om een  een goed zwemtrapje te regelen.

Jagombo 2

Eigenlijk hadden we het kunnen zien aankomen: het varen op de Saône (in april j.l. zie blog) kon niet zonder gevolgen blijven. Ondanks het slechte weer, de regen en de kou, tijdens die barre tocht, kregen we toch heimwee naar het leven op de Franse wateren. Natuurlijk vond Queenie al snel op internet een boot te koop, die erg leek op onze vroegere Jagombo. Hij lag dicht bij Ouge, in de haven van Corre en kostte evenveel als wat wij voor de verkoop van de Jagombo hadden ontvangen.

Na een bezichtiging, korte onderhandelingen was de 'promesse d'achat' snel voor elkaar en spraken we af dat de boot zou worden overgedragen op 8 juli in Corre.

De vorige eigenaar (Fransman) overhandigde ons de sleutel op de warmste dag van het jaar tot nu toe. Hij legde nog van alles uit over de boot, schonk ons de volledige kommaliwant en bleef natuurlijk te lang praten, zodat hij te laat kwam voor zijn volgende afspraak.

Diezelfde middag nog voeren we de haven uit voor een eerste tripje van 2 dagen.

Het was weer als van ouds:

het dak van de boot ging open,

we gleden weer in wandeltempo langs de stille oevers van Saône,

Na het afmeren in een dorpje bleek er op 100 meter van de oever een restaurantje,

die avond waren er helaas alleen maar pizza's, maar het terras met uitzicht over de heuvels was weer helemaal zoals het moest zijn.

Het bed leek een beetje klein, maar het sliep er lekker op. Wat is het toch lekker slapen op zo'n boot.

      

De volgende dag na het ontbijt, gingen we door een paar sluisjes. het was weer zelfbediening, dus we moesten zelf schutten. Ook dat was weer ouderwets vertrouwd.

Het zoeken naar een lekker zwemplekje werd beloond met een mooie steiger in een soort zijriviertje van Saône.

Het bloed blijkt dus weer eens te kruipen, waar het niet gaan kan.

En dat vinden we eigenlijk helemaal niet erg. We kunnen bijna niet wachten op het volgende tochtje op de Saône.

drukte in de stad

Na een lang verblijf in het stille Ouge zitten we weer een maand in Utrecht.

Hartje stad.

En daar is altijd weer iets te beleven. Nog meer dan in in Almelo, waar het volgend Herman Finkers al zo'n levendige boel is.

Na het succes van de “Grand Depart” van vorig jaar wil Utrecht nog een keer lol beleven aan de Tour de France.


Het “Orchestre bicyclette” liet zich weer horen en er was een “Festival de Vélo”.

Wij beleefden een echte “experience”, althans dat stond er op. De “experience” bestond uit een proef op een fiets en een test met vragen over de Tour. En over Skoda, die sponsor is van de Tour en alle volgauto's schijnt te leveren.

Queenie dus in de volgauto en Peter op de fiets. Iedere keer als Queenie een vraag goed had, kreeg Peter er een minuut bij om hard te trappen op de hometrainer. Gelukkig maakte ze na enige tijd genoeg fouten, zodat Peter een totale ineenstorting bespaard bleef. Het zit er niet in dat we de prijs winnen (= de laatste etappe van de Tour naar Parijs meerijden in een volgauto).

Wandelend door donker Utrecht kom je ook vreemde snuiters tegen. Het moet gek gaan als je niet wordt aangesproken door een voorbijganger. Meestal zie je binnen één seconde of het gaat om iemand die om 50 cent vraagt om eten te betalen of voor een nachtje in het “slaaphuis”.

Deze keer troffen we een frisse, spontaan ogende jongeman, type schoonkleinzoon, die ons een gratis kaarsje aanbood. Na enig doorvragen over de bedoeling van dit royale aanbod, bleek dat hij wilde dat we dat kaarsje in de Domkerk gingen aansteken. Wij dachten natuurlijk dat dit weer een poging was om ons op het godsvruchtige pad te lokken, maar desgevraagd ontkende hij dat grondig.

In de dom aangekomen bleken er meer mensen overgehaald te zijn om een cadeaugekregen kaarsje op de steken. Er klonk stemmige muziek en de kerk was mooi verlicht.

Het is en blijft toch maar een schitterende gotische kathedraal!

Niemand probeerde ons verder een geloof aan te praten, maar de organiserende 'gemeente' kon nu in ieder gaval zeggen dat ze de kerk toch maar bijna vol gekregen hadden.

Wat verder erg leuk was dat onafhankelijk van elkaar onze twee oudste kleindochters hun vriendje kwamen voorstellen.

Dat was een verrassing voor ons! Dat hebben wij nooit gedaan vroeger. Het kwam niet in ons op.

De jeugd van tegenwoordig is toch veel netter dan dat langharig tuig van vroeger.

Na alle drukte in de stad en de familie en na diverse reünies en dergelijke wordt het weer tijd om naar Ouge te gaan.

Bovendien hebben we daar over een paar dagen een zeer gewichtig rendez-vous in de haven van Corre (aan de Saone). en dat is weer wat anders dan die drukte in de stad.