Frans Leenen was de voor-vorige eigenaar van ons huis in Ouge. Eigenlijk heeft hij van de oude boerderij het huis gemaakt zoals wij het 2 1/2 jaar geleden hebben gekocht. Dat geldt nog meer voor de tuin. Daar heeft hij echt een feest van gemaakt en wij gaan daar nu mee door.
De afscheidsceremonie die aan de begrafenis vooraf ging was heel ontroerend. Alle sprekers (van oudere broer tot kleinzoon) vertelden over de bijzondere man die hij was en velen noemden ook zijn verknochtheid aan dit huis en nog meer de tuin, maar ook aan het dorp en zijn inwoners.
Met terugwerkende kracht beseften we eens te meer dat het geen wonder was dat we na de kennismaking met dit huis ook Frans wilden leren kennen. Helaas hebben wij hem slechts korte tijd gekend.
Hij heeft ons eens enkele foto's gestuurd van het huis zoals het was in de tijd dat hij er met zijn Irene woonde. En we denken er sinds dien over om het huis weer meer in die sfeer terug te brengen. 
Vandaag zijn we weer aangekomen in Ouge en kijken naar de tuin met de ogen van Frans.
Hij zou zeer tevreden geweest zijn. Dat zijn wij ook. De lente komt er aan en is niet meer te stuiten. De prunus, de abrikoos en de kastanje zitten vol met knoppen. Ze staan op barsten. De pruimenbloesem kondigt zich al aan en daarna zullen de morellen en de appelen volgen. De kleuren zijn zoals ze in het voorjaar horen te zijn en later in het jaar nooit meer zullen worden.
Morgen spreken we waarschijnlijk de buren over "monsieur Frans", zoals hij hier heette. Zij en wij denken nog lang aan een bijzondere man.
