Ouge en de wereld

Belle werd 20 en vanuit het buitenland (Frankrijk, Malta) vroeg ze dit jaar voor haar verjaardag niets minder dan een toekomst! En daagde de hele familie uit om daar aan bij te dragen. Een heel mooie actie. Ze kreeg best wel een hoop reacties via de app-groep, van minder kopen, minder autorijden, korter douchen tot veganistisch eten en zonnepanelen op het dak.

Wij spraken met Belle af dat we de jacuzzi eerder zullen uitzetten (dat riep ongelovige reacties op) en 14 dagen geen vlees eten en we hebben het nog volgehouden ook.

Op één uitzondering na. Rob en Marleen nodigden ons uit om op de laatste mooie zomerse dag in oktober te komen bbq-en. Het werd een waardige en oergezellige afsluiting van de zomer in hun abri.

Het was ook een behoorlijk vleesarme bbq. Anja die ook was uitgenodigd was net begonnen met vegan eten en Marleen en Rob speelden daar heel attent op in. Het was een heerlijke bbq. Maar één lekker stokje saté hebben we echt niet overgeslagen. . . .

Dat het wereldnieuws niet aan Ouge voorbij gaat bleek ook op een andere, onverwachte manier. Anne-Marie (“coiffure à domicile”) komt ons één keer in de zoveel tijd knippen. Haar prijs/kwaliteitscore is veel beter dan in Utrecht en het is goed voor je Frans. Tot onze grote verbazing vertelde ze ons het verhaal van het zonderlinge, geïsoleerd wonende gezin in Ruinerwold, dat in alle Nederlandse kranten had gestaan! Was op het journaal van de Franse TV geweest. Waar een klein dorp als Ruinerwold niet beroemd mee kan worden. zou het wat zijn om een soort 'stedenband' voor te stellen tussen Ouge en Ruinerwold? of dorpenband' dan?

De man van Anne-Marie, Jean-Yves, is de plaatselijk aannemer (“maçon et couvreur”) en hij was inmiddels hard aan het werk om de schoorsteen van de knechtenwoning te maken. Op die knechtenwoning is wel een complete schoorsteen aanwezig, maar, was aan de bovenkant, op het dak dichtgemaakt. Jean-Yves, heeft weer een doorvoer door het dak gemaakt en er een fraaie schoorsteen op geplaatst. 

Dit was de kroon op het project 'restauratie knechtenwoning'.

We overwegen om de benaming 'knechtenwoning' te veranderen in 'herenkamer'. Zo chique is het daar nu.

Omdat we toch nog verf over hadden van het schilderen van de west- en zuidgevel, hebben we ook de buitenkant van de knechtenwoning maar een verfje gegeven.

En het kleine raampje wordt vervangen

Neemt allemaal niet weg dat de zomer voorbij is. Een kleine troost is dat de noten weer met massa's uit de boom vallen. Vorige jaren was het noten verzamelen een natte bezigheid, maar dit jaar niet en bovendien: in tegenstelling tot de slechte oogst van veel andere vruchten: dat gold niet voor de noten. dat waren er weer ouderwets veel!


De zomer is dus geweest en de herfstvakantie is begonnen; vanavond komen Jeroen en Alice met Deen en zijn vriend Max.

Ze kunnen helpen met noten verzamelen, maar we kunnen het ook over Belle's toekomst hebben, het is per slot ook hun toekomst.

hitte en droogte

Net als in Nederland was de zomer van 2019 in Frankrijk heet.

Ook in Ouge hadden we te lijden onder een hittegolf, “canicule” of meer hittegolven zelfs.

Maar wat hier nog erger was dan in Nederland, dat was de droogte.

Op 3 mei Queenies verjaardag) was er tijdens de verjaardagslunch een behoorlijke regenbui. Iedereen was toen blij dat er eindelijk wat regen viel. Sindsdien heeft het maar 2 of 3 keer geregend! 

In onze tuin kan je zien dat de droogte aardig heeft huis gehouden: we hoeven het gras niet te maaien!


Wat in de zomers tot nu altijd een mooi, groen grasveld was, is nu een mini steppe met dor gras en barsten in de grond. begin september vallen de bladeren al van de bomen, als of het al herfst is.

In juni hebben we al 2 dooie naaldbomen omgezaagd, de druiven blijven heel klein of verdrogen voordat ze volgroeid zijn. Resultaat: enkele flessen druivensap. Maar die zijn wel lekker!

Ook de andere vruchtbomen doen het slecht: de appelbomen die vorige jaren goed waren voor vele, vele kruiwagens vol appelen leverden dit jaar 4 appelen! Er waren géén perziken, peren en abrikozen en kersen, maar dat kan ook andere oorzaken hebben. 

Zelfs de pruimen waren duidelijk veel minder in aantal dan wat we gewend zijn. Maar altijd nog goed genoeg voor veel potten jam en flessen sap; dat kost wel een paar daagjes werk om te plukken, te wassen, ontpitten en verwerken, maar dan heb je ook wat.

Ons leed valt in het niet vergeleken bij de ramp die deze droogte voor de boeren in Ouge betekent.

Vorig jaar klaagde onze overbuurman / boer al over de droogte en in het voorjaar zei hij dat de bodem nog steeds niet was hersteld van de droogte-periode van 2018.

Dit jaar is de droogte voor de boeren in ons departement, Haute Saône, eigenlijk een ramp. het is het onderwerp. we zeggen niet meer, wat is het warm of wat een mooi weer, maar het gaat als maar over de droogte en dat het de boeren een heleboel geld kost!

Iedere dag zie je boeren langs ons huis rijden om extra balen hooi naar het weiland te rijden met hun trekker om de koeien eten te geven. 

Op het land staat immers geen gras meer: alles is verdord.

Ook moeten ze iedere dag extra water naar de beesten brengen.

Behalve veel werk betekent dit ook een financiële strop voor de boeren en onze overbuurman is dan ook extra blij dat hij volgend jaar stopt als boer. Hij kan niet wachten.

Alleen de moestuin deed het goed. Veel tomaten, komkommers, augurken, boontjes, aardappelen en courgettes. Dat kwam omdat Queenie daar heel zorgvuldig mee aan de gang is geweest met sproeien en wieden e.d. Maar vooral door het nieuwe irrigatie systeempje heeft aangelegd. zie onze vorige blog.

Zo hebben we, ondanks de droogte veel producten uit de eigen moestuin kunnen eten, deze zomer: boontjes, tomaten, courgettes, augurken, aardappelen, aardbeien. En het is waar, wat ons voorspeld was: uit eigen tuin is veel lekkerder dan uit de winkel.

Maar voor vandaag, de tweede dag van de herfst, is er eindelijk, eindelijk regen voorspeld, veel regen; en dus zal er een (voorlopig) einde komen aan de droogte. Maar ook dat valt nog al tegen. we hebben nu een bui, maar lang niet zo veel als de weerberichten voorspelden. Misschien komt er later meer, want dat is hard nodig. 

Onze overbuurman/boer is hard bezig met man en macht de maisoogst binnen te halen. Vanmiddag had hij al geroepen dat de oogst voor de koeien nu begint en tot in de avond rijden de tractoren met enorme karren de mais de boerderij binnen. 

Als de laatste karren naar binnen rijden, is valt de regen al. 

Voor sommige dingen zijn we nog steeds niet te oud.

Ja we geven het noodgedwongen toe: voor sommige dingen zijn we langzamerhand wel te oud geworden. Voorbeelden? Zo veel!

Bungee jumpen bijvoorbeeld. Maar dat weten we al heel lang.

Kite surfen gaan we ook niet meer leren.

Andere categorie: een moestuin onderhouden.

Wat we eigenlijk nooit van plan waren is nu toch gebeurd: we hebben een moestuin! Eigenlijk moeten we zeggen: Queenie heeft een moestuin. Ondanks de droogte en de hitte, komen er tal van eetbare groenten: komkommers, courgettes (grote), boontjes (veel), tomaten (ook veel), aardbeien (niet veel). Aardappelen enz.

en ze komen ook nog op de borden en, wat we nooit geloofden, blijkt toch waar te zijn: als ze uit je eigen tuin komen, smaken ze echt veel lekkerder.

Een belangrijk ding hierbij is dat Queenie een irrigatiesysteem heeft aangelegd. Zonder dat zou een moestuin niet mogelijk zijn. We zijn immers zo nu en dan veel te lang weg. Een paar weken zonder zorg, daar kan geen groeiende groente tegen. Maar met een computergestuurd bevloeiingssysteem gaat het wel. En sterker nog, later vond en kocht Queenie op internet een simpeler systeem waarmee alle potten en de hele moestuin nat gehouden kan worden gedurende weken.

En nu we toch bezig zijn, dan ook maar een grote regenton. Die was in de aanbieding dus ook maar geïnstalleerd, al was het nog wel even moeilijk om een kraantje onder in de ton te bevestigen.

Wat ook iets is wat we nog nooit hadden gedaan, was een heel huis schilderen.

Pieter was vroeger schilder en onder zijn leiding hebben we het hele huis onder handen genomen. De moeilijke stukjes (o.a. de voordeur) waren voor hem en het was niet eenvoudig om boven aan de dakrand te komen, maar het ging eigenlijk heel goed. Dat wil zeggen we zijn nog (lang) niet klaar want we hebben alleen de voorgevel af. De hoge zijgevel moet nog, maar daar wachten we nog mee tot het najaar, als het niet zo heet is.

Want warm was het!

Natuurlijk waren er door de droogte enkele grote coniferen dood gegaan en die moesten dus omgezaagd worden. 

Ook de dikke stam van de omgevallen kastanje moest nog worden neergehaald. 

Ad wil daar altijd graag aan meedoen.

 Zo nu hebben we extra stookhout voor de komende winter.

 De viering van de nationale feestdag was dit jaar weer een topdag voor Ouge.


 Het “Verre d'amitié” werd opgeluisterd door de aanwezigheid van de onlangs geboren baby. 


De tweede baby al in meer dan 10 jaar. En dat brengt het inwoneraantal van Ouge op 104 !

Het hoogtepunt van de 14e juli is voor ons altijd het kegelen. 

Dat vinden andere Nederlanders uit het dorp ook en zonder hen zou het maar een dunne boel zijn.

De oudste Nederlander, Piet (hij woont hier al 25 jaar) vond dan ook dat de Franse prijslijst bij de kegelbaan maar eens vertaald moest worden.

De meeste Nederlanders zijn al gepensioneerd. de gemiddelde leeftijd van inwoners van Ouge is ongeveer gelijk aan die van de Nederlandse bewoners van hun 'résidences secondaires'.
Geen erg dynamische boel dus, maar de meeste Nederlandse bewoners van Ouge voelen zich nog lang niet te oud om allerlei klussen te doen in huis, tuin en keuken.

nieuwe ontwikkelingen

Eigenlijk is de knechtenwoning al helemaal klaar. Er moet nog wel naar de verlichting gekeken worden en het laminaat moet gelegd. Een van de deuren klemt erg en meer van die kleinere dingen.

Maar zeer belangrijk is het weer bruikbaar maken van de schoorsteen.

De schouw en het rookkanaal zien er prima uit, maar het rookkanaal is boven op het dak afgesloten. We hadden al gevraagd aan onze vaste klussenman in het dorp (“il fait tout”), die ons al twee keer heel goed geholpen heeft, of hij dat karwei kon doen voor ons.

En plots kwam hij met zijn vriend de aannemer om de zaak te bekijken. Ze klommen ook het dak op en kwamen na grondig onderzoek tot een voorstel: de aannemer metselt de schoorsteen op het dak op en hij maakt een inox-pijp in de schoorsteen, waarop de kachel kan worden aangesloten.

Die kachel staat al een tijdje in de stal klaar. We hebben hem gevonden via de Franse marktplaats (“le bon coin”) en hem voor een prikkie (€.90,-) gekocht, maar we moesten er wel een eind voor rijden.

Maar goed als de heren volgens afspraak de schoorsteen bruikbaar maken, kan de kachel worden geplaatst. Het mooie van de kachel (hij is van het type 'Franklin') is dat hij zowel als gewone haard en als open haard kan worden gebruikt. We zijn benieuwd, in september gaan we het zien.

De tweede spectaculaire ontwikkeling is: de boot is verkocht!

Veel eerder dan gedacht mailde Sebastiën dat hij een koper voor de boot had. Of we akkoord waren! Wij vroegen hem er nog een duizendje boven op te doen en dat was ook akkoord voor de koper.

Dus: verkocht.

We raakten ten prooi aan een driedubbel gevoel: jammer dat we de boot kwijt zijn, maar goed dat we van de zorgen en de financiële lasten zijn verlost en even slikken omdat we er veel minder voor hebben gekregen dan we 3 jaar geleden hebben betaald.

Op weg naar Utrecht rijden we dus langs Chamouilley, waar de boot ligt. We moeten nu alle spullen die we niet mee verkopen uit de boot halen en afspraken maken met Sebastiën over overdracht, betaling etc.

Dat ging allemaal vlot en na een laatste nachtje in de boot draait Queenie weemoedig voor de laatste keer de deur op slot.

Snik

huisje boompje, bootje

Op een mooie Pinksterdag vertrokken we weer richting Frankrijk.

Er lagen drie grote uitdagingen op ons te wachten:

– het oppikken van de boot en daarmee varen naar Chamouilley, waar onze grote vriend Sebastien woont, waarmee we hadden afgesproken dat hij onze boot zou verkopen. Deel van de afspraak was dat we de boot bij hem zouden afmeren en hij zou hem te koop zetten. Sebastien is oud-schooldirecteur en tegenwoordig “jachtmakelaar”. Dat is één van de woorden Nederlands die hij kent.

– De tweede opgave was het opruimen van de gesneuvelde kastanjeboom, die de avond vóór ons vertrek in mei als een luciferhoutje was afgeknapt. We hadden de afgeknapte boom laten liggen in de tuin.

– het schilderen van het huis in Ouge, waar bij Pieter ons zou helpen en die ook al verf via een vriend van hem had gekocht.

De boot.

Tot onze opluchting was alles in en aan de boot in orde; na alle ellende met de boot waren daar niet helemaal gerust op, dus dat viel dus mee. Bovendien konden we de lekkende douche met een beetje 2-componenten epoxy vrij simpel repareren.

We namen afscheid van Pascale van de Capitainerie en voeren met stralend weer de haven van Vitry-le-François uit.

Heerlijk weer varen!

Dat beviel zo goed dat we gingen twijfelen of het wel zo'n goed idee was om de boot in de verkoop te doen.

Maar al snel sloeg het weer radicaal om en voeren twee dagen in de regen.

Bij aankomst in Chamouilley wachtte Sebastien ons al op en bracht ons naar het station van Saint Dizier, waar we intussen ook onze auto hadden geparkeerd. Die hadden we uit Vitry-le-F opgehaald.

We namen nog een foto van de Jagombo-2 en lieten de boot achter in Chamouilley.

Eén plan was dus al helemaal uitgevoerd en nu dus maar afwachten hoe het met de verkoop van de boot zou gaan. Erg optimistisch waren we niet.

De kastanje

Tweede Pinksterdagavond waren we in Ouge, waar de gesneuvelde kastanje al een maand op ons lag te wachten in een tuin met héél erg veel achterstallig onderhoud. 

Vooral de moestuin had veel aandacht nodig.

Het opruimen van de kastanjeboom kostte bijna 2 dagen, maar ja het leverde ook brandhout op voor 2 winterse dagen stoken.

 De grote dikke stam lieten we maar voorlopig staan; die kunnen we altijd nog later in het jaar in mootjes zagen voor nog meer stookhout.

– En dan de derde grote klus: het schilderen van het huis.

Pieter was om 8 uur 's morgens al present, de ladders en de stijger werden in stelling gebracht, de potten verf aangesleept, maar eerst moesten we even de muren ontdoen van de oude witte verf. Onze hogedrukspuit maakte echter niet veel klaar: het werk ging traag omdat de spuit niet sterk genoeg was. Queenie kwam op het idee om overbuurman Charles te vragen of hij een sterker Hdspuit had. En jawel hoor; Charles is altijd bereid om te helpen. Met het geleende apparaat ging het 2 x zo snel en 's avonds om half zes was de hele voorgevel bijna klaar.

De volgende morgen om 8 uur weer hard aan het werk. Het schilderen zelf schoot lekker op, maar om 13 uur bleek dat we veel te weinig verf gekocht hadden. 

We spraken af dat Pieter nieuwe verf gaat bestellen en dat we de klus zsm gaan afmaken. 

Nu nog even de blauwe regen, de rozen en de druif weer tegen de muur bevestigen en wachten op fase 2.

Tot zover de drie grote uitdagingen, maar pal daarop worden we overvallen door een tweetal grote ontwikkelingen, maar daarover meer in de volgende blog.

'Fin heureuse' voor de Jagombo-2 ? Maar niet voor de kastanje!

Ondanks de treurige lotgevallen met de Jagombo-2 moet er in Ouge nog wel geklust worden, natuurlijk.

Vooral de verdere restauratie van de knechtenwoning heeft onze aandacht. Een moeilijk klusje was in onze ogen: het herstel van de 'evier' (de antieke gootsteen) die door onvoorzichtig het werken aan de muur een paar jaar gelden was afgebroken. De muur was goed gerepareerd, maar afgebroken stuk steen van de gootsteen paste er niet meer tussen.

 Er moest een stuk afgezaagd worden en we hebben geen steenzaag. 

We waren al van plan om bij een grafzerken-maker langs te gaan en te vragen of hij het stukje er van af kon zagen. We wilden de steen al in de auto leggen, toen onze overbuurman Charley uitkomst bood. 

Hij heeft wel een steenzaag en wilde er wel even mee aan de slag. En daarna wilde hij ook wel even helpen met het vastlijmen.

Ook hadden we al lange tijd een nieuw luik voor het keukenraam staan, dat we gekocht hadden bij de Emmaus. Dat klusje was veel makkelijker.

Een derde klusje dat we al te lang hadden uitgesteld was de leuning aan de trap naar de hoge vliering.

Ook niet zo ingewikkeld en dus gauw klaar en bovendien biedt het een prachtig uitzicht als je de ladder naar de vliering opgeklommen bent.

Direct neemt Queenie natuurlijk een 3D-foto om die later thuis in Utrecht te gaan bekijken.

Door al die drukte hebben we nog maar nauwelijks tijd om een boswandeling te maken.

Maar de zorgen over de Jagombo-2 laten ons niet los. Dus besluiten we een dagje eerder te vertrekken uit Ouge om naar de boot, die nog altijd in Vitry le François ligt, te kijken in de hoop dat hij nog drijft! En of er niets aan de de lekkage in de douche kan worden gedaan. Tegelijk zouden we kunnen proberen een duplicaat van de sleutel van de boot te laten maken. Dat zou ook wel handig zijn.

De avond voor vertrek willen we nog één keer lekker in de tuin zitten met een glaasje. 

We gaan niet onder de kastanjeboom zitten, want het waait behoorlijk dus we zoeken een beschut plekje; we hebben dan ook een goed uitzicht op de prachtig bloeiende rode kastanje.

We kunnen dan ook goed zien hoe hard het waait en we stellen vast dat we de kastanje in de komende herfst behoorlijk moeten trimmen, want hij ziet er erg topzwaar uit!

Eén minuut daarna horen we een raar krakend geluid en zien we boom door midden knappen en met een sierlijke zwaai op de grond terecht komen.

Queenie gaat gauw in een van de stoeltjes onder de afgebroken stam zitten om te zien of ze het er levend afgebracht zou hebben als we niet toevallig (!) voor een ander plekje hadden gekozen.

We hebben die avond geen tijd meer om de gevallen boom op te ruimen, dus dat is het eerste klusje als we in juni hier weer terug komen.

Geen happy end dus voor de kastanje, maar wel voor de Jagombo-2.

 Dat kunnen we de dag erna in Vitry le François zien: de boot ligt er mooi bij.

Na  een 'plât du jour' bij 'le Maxime' in de stad rijden we opgelucht naar huis,

Maar drinken nog even een kopje koffie op het grote plein in Charleville le Mézière.