De zomer is vergangen

Na een periode van prachtig nazomerweer (“l'été indienne”) wordt het nu echt serieus herfst met zijn prachtige kleuren in het “tapis d'automne”, maar ook met ongezellige regen en rillerig weer. 

Ook in onze tuin ligt er een fraai herfsttapijt. 

Voor het eerst sinds vele, vele jaren gaan het het raam en de luiken van de zgn “knechtenwoning” open. Althans zo werd dit huisje genoemd.



Het is zeer de vraag of er ooit een knecht in heeft gewoond, het is waarschijnlijk een klein zelfstandig boerderijtje geweest, dat later samengevoegd is met een andere kleine boerderij en dat geheel is dus nu ons huis.





Tussen de rommel en het puin hebben we gebruiksvoorwerpen gevonden, die ons vertellen dat hier ooit mensen hebben gewoond. De laatste tientallen jaren was het rommelhok of stal.

Met het openen van het raam hebben we de eerste stap gezet van de restauratie van wat ooit de woonkeuken van dit boerderijtje is geweest.

Er moet erg veel gebeuren: de oude plankenvloer was verrot en is er al uit gesloopt, de grond er onder is geëgaliseerd en de 'lambrisering' wordt verwijderd.

Queenie begint met de balken te ontdoen van allerlei troep. Er komt zoveel gruis, verfresten, stro en viezigheid naar beneden dat ze maar een hoed met een heel brede rand heeft opgezet.

Maar dit karwei gaat nog jaren duren.




Nu moeten eerst de dingen  worden gedaan, die bij dit jaargetijde horen.

Diverse bomen zijn aan een flinke snoeibeurt toe. Gelukkig komen er helpers. Met Mariët en Willem pakken we dat energiek op. Het zagen en snoeien is eigenlijk niet zo veel werk, maar het opruimen wel!

Daarna komen Dorien en Ad, die nog een paar bomen en heesters voor hun rekening nemen. De gesnoeide takken worden versnipperd en gebruikt om paden te maken.

Dorien en Ad brengen ook nog een speciaal vernuftig tuingereedschap mee: een notenraper. De notenoogst is dit jaar (weer) overvloedig. Het rapen van de noten strekt zich over vele dagen uit en voor iedere noot bukken gaat enorm vervelen.






Het ding dat Dorien en Ad meebrengen komt wel iets te laat, omdat de meeste noten al geraapt zijn, maar het blijkt een wonder van eenvoud en vernuft.

Als we volgend jaar weer zo'n enorme notenoogst hebben als dit jaar, zullen we blij zijn met dit instrument.

Een ander nieuw project is: een moestuin. De eerste poging om een moestuin aan te leggen is vorig jaar mislukt. Dit wordt de tweede poging.

We beginnen met een klein stukje. We willen voor de winter het eerste proeflapje omspitten, zodat de vorst ongewenste beestjes kan opruimen.



Hier stuiten we natuurlijk ook op de grote bamboeplaag; we proberen alle wortels uit de grond te krijgen.









Daarna gaan we met de “motobineuse”, een soort gemotoriseerde schoffelaar, de grond omwoelen.

De plantjes komen in het volgend voorjaar.


Het was weer heerlijk om in Ouge te zijn, maar met de winter in aantocht besluiten we toch maar weer de Oudegracht in Utrecht te gaan opzoeken over een weekje.

appelsap

In tegenstelling tot vorige jaren hadden we dit jaar een schamele appelenoogst. Ons plan om een vruchtenpers te kopen om de anders zo rijke appelenoogst te verwerken tot appelsap konden we dus rustig een jaar uitstellen.

Steven en Barbara hadden wel een overvloedige appelenoogst en hadden een vruchtenpersje gekocht. Ze waren er niet tevreden over hadden geen tijd om verder te experimenteren en gaven ons een hoop appelen mee (7 kg) en leenden hun vruchtenpers uit, zodat wij het ook eens konden proberen.

Wij hebben een oude bietenmolen, waarmee je de appelen kunt “versnipperen”. Daar begonnen we mee. Eerst zeilen spannen om rondspetterende appelstukjes op te vangen. Dan de appelen wassen en in de bietenmolen kieperen.

En . . . . draaien maar!

Het kost even moeite om de appelsnippers te verzamelen, 

maar daarna gaan ze in de vruchtenpers. En vervolgens flink de duimschroeven aandraaien. En . . . ja hoor, daar komt het eerste een straaltje appelsap! 

Erg veel is het niet, dus we proberen om (letterlijk) met stoom en kokend water nog meer sap uit de overgebleven appelsnippers te krijgen. Dat levert helemaal niet veel op. Maar we gebruiken het nog wel om de appelsap die uit de vruchtenpers gekomen is te mengen met dit sap uit de “stoompan”. Beoordeling: de onverdunde appelsap heeft meer appelsmaak, de verdunde is zoeter en nog altijd lekker. Maar het is veel moeite voor weinig opbrengst.

We hebben het gehele verhaal nog eens gedaan met peren. Ongeveer 5 kilo.

De hoeveelheid perensap is duidelijk kleiner dan de hoeveelheid appelsap.

Totaalresultaat: 2 flessen appelsap en 1 fles perensap, kwalitatief goed, maar kwantitatief matig.

Op internet kan je diverse manieren vinden om appelsap te maken en daar zie je veel hogere opbrengsten. Bijvoorbeeld met een sapcentrifuge: 0,7 liter uit 1 à 2 kilo appelen.

 Een sapcentrifuge is eigenlijk niets voor ons. Dat is bedoeld voor kleine hoeveelheden (1 of 2 kilo), maar wij hebben het over een appelenoogst van enkele kruiwagens vol.

Dus toch maar doorgaan op deze weg?

zomeravond

We reden van Utrecht naar Ouge en na aankomst is er niets heerlijkers dan te gaan zitten onder de notenboom.

Dan val je helemaal stil en word je onderdeel van de stilte en rust om je heen.

Ontspannen.

Queenie komt er ook bij zitten met een dienblad, waarmee je prettige dingen kunt aanvoeren.

Ze helpen heel goed bij het genieten van de rust in de tuin op het aangenaamste moment van de dag.

Je probeert dat moment vast te houden en uit te rekken, maar er is geen houden aan.

En uiteindelijk (om met de dichter te spreken)           

komt de duisternis er aan

en op de zilveren brug wandelt de maan

De wereld is als brood dat uit de oven komt

en de nacht eet het op.  

de Tour !

De Tour de France komt door het departement haut-Saône!

Op 6 juli rijdt hij door Fayl Billot. Al weken geleden kregen alle 1400 inwoners van Fayl Billot en van de omliggende dorpen (ook de 100 inwoners van Ouge) een oproep om fietswielen te verzamelen.

Overal vaan de “Grand Boucle” voorbij raast maken de Fransen toepasselijke straatversieringen, waar geen renner naar kijkt. Maar daar gaat het niet om. De gekte van de Tour maakt zich van alle Fransen meester.

Wij stellen ons op in de grote bocht die route nationale 19 in het centrum van Fayl Billot maakt.

Later blijkt dat ook de favoriete plek te zijn voor de TV-camera's.

Maar zover is het nog niet. Eerst komt de reclame karavaan voorbij. Op alle reclame auto's zitten jongelui die snoepjes, koekjes, petjes, sleutelhangers, tasjes en allerlei andere troep naar de omstanders gooien. Zo worden we o.m. 3 cakes en 2 petjes rijker.

De mensen, die naast ons staan vangen veel spullen dan wij en zijn er reuze blij mee. De man heeft een speciale belangstelling van het passeren van de Tour, want hij blijkt een politieagent uit Utrecht te zijn. Twee jaar geleden was hij als agent belast met de ordebewaking bij het stadion Galgewaard tijdens de “Grand Depart” in Utrecht.

Als de karavaan voorbij is, duurt het nog anderhalf uur voordat de renners langs komen. Het is heet en de mensen worden een beetje moe van het wachten. Maar ook gekker. Iedere motorfiets met persmensen er op, elke auto van de gendarmerie en ook de auto's van de organisatie (l'Equipe) krijgt applaus en toejuichingen.

En dan: lang gewacht en toch nog heel plotseling auto's, motoren, sirenes, getoeter:

de kopgroep van 3 renners. Ze zijn al voorbij voordat je het goed in de gaten hebt. Wel nog even een half gelukte foto. Daarna is het wachten op het peloton.

Nu zijn we wel voorbereid.

Als een groot slangachtig monster schiet het met een enorme, machtige sierlijke beweging door de bocht. Een paar seconden schieten de mannen, fietsen, kleuren, razend snel door een tunnel van gejuich langs ons.

Ik kijk nog even naar de achterste renner; hij heeft een groen shirt aan. Wie zou dat zijn? 

Ik zal het nooit weten. Heb trouwens geen enkele renner kunnen herkennen. 

Ik zag alleen het peloton als één geheel. In een flits.

Als je flash player hebt, kan je op dit filmpje het peloton voorbij zien flitsen.
Of kijk op youtube: Queenie Reesinck.

Ouge rondom Pasen

De Jagombo vaart weer!

Hij moest natuurlijk eerst worden schoongemaakt

Gelukkig hadden we daar voor een lekkere warme dag getroffen, dus dat was hevig zweten. Maar nu kunnen we toch weer de Saône op.

Dat warme weer duurde niet zo lang, maar er was genoeg te doen aan klussen.

In de tuin. 

We wilden al langer aan het eind van de zichtlijn in de tuin een goud iep planten. 

Dat kon nu eindelijk gebeuren. De bedoeling is dat het slanke, cypresvormige, goudgele boom gaat worden, die helemaal achter in de tuin goed afsteekt tegen een donkerder groene achtergrond. Een mooi bedoeld idee,dat nog wel even moet lukken.

En dan komen Dorien en Ad met de Paasdagen even helpen met de werkzaamheden. In een oogwenk hebben ze het terras onder de noten- en de kastanjeboom afgemaakt. Ad maait nog even het gras en Queenie en Dorien ruimen de laatste rommel van de herfst van vorig jaar op.

Moe maar voldaan zijn we dan altijd aan het einde van de dag.

In huis.

We waren al een heel eind met het realiseren van een nieuwe kamer achter in de stal. Naast de knechtenwoning. Eigenlijk is het de eerste fase van de renovatie van de knechtenwoning, waarvan dit deel van de stal ooit een onderdeel was. 

We hadden daarvoor een oud glas-in-lood-raam op de kop getikt. Dorien knapt het op.

Na veel gebroken glas zit er eindelijk nieuw glas in het kamervenster naar de tuin.

Zoals gewoonlijk neemt Queenie het schilderwerk voor haar rekening.

Peter probeert de waterleiding op de wastafel aan te sluiten. Kostte ook veel hoofdbrekens.




Als de Engelse buren komen, verandert dit deel van het dorp in een dinner-club:
chinees eten bij Liz en Charles,      









een 'petit café' bij Robert, de Franse buurman,






een copieus etentje bij Eve en Andrew





en tot slot met zijn allen naar Pieter voor zijn menu van de week. Konijn dit keer.

 
Terugkerend van een vaartochtje met de boot raakten we in de problemen doordat de burgemeester van een naburig dorp de weg naar Ouge had afgesloten voor achterstallig onderhoud.

Het is een gewoonte hier dat de overheid heel duidelijk aangeeft wat je niet mag. Met uitvoerige schriftelijk mededelingen, die bijna onleesbaar zijn door de vele wetsartikelen, raadsbesluiten en autoriteiten, data, straffen. 

Er staat niet bij hoe je wel in Ouge kan komen. 

En er staat gelukkig ook niemand bij die heeft gezien  hoe we toch de weg naar Ouge hebben weten te bereiken. . . . .

presidentsverkiezing in Ouge

Hoe spannend de Franse presidentsverkiezing ook is, in Ouge merk je er niet veel van.

Het plein voor de kerk is, zoals altijd, geheel verlaten.

Alleen de affiches met de koppen van de presidentskandidaten vormen het bewijs dat deze verkiezingen ook Ouge niet helemaal ongemerkt voorbijgaan. 

Men heeft er geen in het oog lopende plek voor gekozen: langs het hek van de kegelbaan is het eigenlijk nooit druk. Alleen tijdens de nationale feestdag wordt hier gekegeld. En dan zijn er veel mensen, maar verder nooit.

Dat is alles wat je hier van de verkiezingen merkt. 

En ja, buurman Robert; hij heeft ons verteld dat hij op Macron ging stemmen. Wij hebben hem daarin gesteund.

Het stemlokaal is gevestigd in de mairie. 

Dat moet je wel weten, want er staat geen bord, geen mededeling of wegwijzer die er op duidt dat dat je hier moet zijn als kiezer.

Binnen zitten mevrouw de burgemeester en de eerste wethouder achter de tafel en vertellen desgevraagd dat er 78 kiezers zijn geweest. Dus ongeveer 80% van de inwoners van Ouge heeft al gestemd. Daar zal het wel bij blijven, want het is al 18.15 uur en om 19.00 uur gaat het stembureau dicht.

Via de NOS is dan al de eerste (uitgelekte) exitpoll bekend: Macron en Le Pen liggen op kop. Maar de burgemeester en de wethouder blijken dat nog niet te weten.

Terug wandelend naar huis blijkt het ook in onze tuin heel vredig te zijn. Geen spoor van verkiezingskoorts. 

Queenie zit lekker van de zondagavond en de zon te genieten. Dat heeft ook zijn bekoring.

En nu hopen we twee dingen: 

dat het zo'n lekker weer blijft tot 7 mei 

en dat Macron dan wint van Le Pen.