Op weg naar het zuiden, waar we zo veel voetstappen hebben liggen en waar we nog steeds met weemoed naar terug kijken en (soms) verlangen. De eerste stop was: Dijon, waar we in vroeger jaren een paar keer met de boot zijn geweest.
Op naar Lyon de tweede stop, waar we een hotel hadden gereserveerd. We wilden kijken waar we, toen we jaren geleden via de Saône en Rhône met de boot naar het zuiden voeren, de boot in Lyon hadden afgemeerd.
Een plekje aan de kade van de Saône in het hartje van Lyon tegenover de schilderachtige wijk ‘Vieux Lyon’. We vergeleken de wijk en vooral de sfeer met die van 2010, toen we daar met de boot waren.
We hadden het idee dat het nu veel meer toeristisch is dan toen. Maar toch was het heel gezellig en genoten we ook nog van de toeristische attractie bij uitstek: de funiculair (bergtrammetje) naar boven op de berg naar de basiliek. Daarvandaan heb je een schitterend uitzicht over de derde stad van Frankrijk.
Eigenlijk waren we vooral in Lyon om nostalgische redenen: we gingen alleen maar naar plekken, waar we 10 jaar gleden ook waren geweest. Zo voeren we ooit langs het punt waar de Saône en de Rhône samenvloeien (de Confluance) en waar we met de boot langs voeren om de grote, brede Rhône af te zakken naar het zuiden, wetend dat er geen weg terug meer zou zijn. Althans niet met de boot.
In Montpellier, Lattes, Bouzigues, Mèze, en al de die plaatsen in en rond de Camargue was dat nog erger met die nostalgie: we gingen eigenlijk vooral kijken of alles nog hetzelfde was als toen wij met de boot voeren op het Canal du Midi, het Etang de Thau, de Lèze en de andere wateren daar.
We ergerden ons heftig als er dingen veranderd bleken te zijn. Het was op de meeste plekken heel, heel erg veel drukker en ook anders dan toen. In Palavas les Flots konden we niet eens inkomen. Zo ook in het prachtige, historische stadje Aigues Mortes.
Daar kwamen wij niet voor.
We kwamen alleen om vast te
stellen dat onze geliefde plekjes er nog waren precies zoals we ze ons
herinnerden.
Gelukkig was dat zo in onze haven "Port Ariane" in Lattes: onze boot, die we aan het Engelse echtpaar hadden verkocht lag er nog, met de dezelfde naam en op exact dezelfde ligplaats!
Kijk, daar werden we blij van.
Ook de 1000 jaar oude kathedraal in Maguelone lag nog midden tussen de druivenvelden en de sfeer was nog als van ouds.
Alleen het bijgebouw was veranderd in een restaurant met een heerlijk terras.
Dat vonden we niet erg. we hebben van een lekkere lunch genoten.
Gelukkig konden we in Marseillan weer een groot glas Nouilly Prât
bestellen: even heerlijk als in het verleden. En in Bouzigues bleken ook de
restaurantjes met de zalige oesters volkomen ongewijzigd.
Eigenlijk is dit soort vakanties een beetje verontrustend: vroeger gingen we op vakantie om nieuwe dingen te zien en te beleven. Deze keer waren we er op gebrand om te zien of al het oude bekende nog hetzelfde was gebleven en we hadden er de pest in als er iets veranderd was. En we voelden ons gelukzalig als men er niets veranderd had en het dus nog precies klopte met onze herinnering.
Het was dus maar goed dat we ook naar Beziers zijn gegaan. Wij waren daar dikwijls langs gevaren, want na één bezoek hadden we toen besloten dat het geen mooie stad was. Maar nu wandelden we tot onze verrassing door een levendige, mooie stad met leuke straatjes en hier en daar een trompe l’oeil op de gevels.
Dit was heel anders dan we ons herinnerden, maar nu werden we er wel blij van. Ik bedoel maar: in deze vakantie vergeleken we alles met het verleden en soms viel het mee en soms viel het tegen.
Het zal wel een leeftijdsverschijnsel zijn.
De leukste, gezelligste dagen brachten we tot slot door in het prachtig gelegen huis van Nel & Maarten in Aiguines aan een groot onwaarschijnlijk blauw stuwmeer bij de Gorges du Verdon. Wij hadden oesters mee gebracht, die we met vereende krachten openden en opaten en verder was het genieten van de gastvrijheid van Nel en Maarten, zwemmen in het meer, slenteren over de markt, lekker eten en veel kletsen.
