Gerard blogt nog een keer

Gerard Foekema stuurde ons zijn blog als aanvulling op het blog van hem en Wim van 18 oktober. 



Meevaren met Peter en Queenie.

Frankrijk, en ook Nederland, hebben een stelsel van 19de-eeuwse kanalen die hun
economische betekenis grotendeels hebben verloren. Sommige kanalen zijn verbreed en
aangepast aan de concurrentie met het wegvervoer, maar het grootste deel is aanvankelijk
verwaarloosd en daarna opgelapt voor... toerisme. Een heel speciaal soort toerisme,
vooral geschikt voor mensen die vinden dat alles tegenwoordig te snel gaat. Door de
kleinschaligheid en de vele sluizen is het bevaren van die oude kanalen iets dat heeeeel
langzaam en heeeeel rustig verloopt. Alle tijd voor een kopje koffie en een krantje in de
ochtendzon, terwijl je je met de snelheid van een fietser door een land zo groot als Frankrijk
voortbeweegt.

Wim en ik zijn 70 en wilden dat graag eens meemaken. En wat een geluk: Peter en Queenie
hebben al een paar jaar een boot waarop ze dit doen ! Die boot ligt in Lattes, een voorstad
van Montpellier, en half oktober kwamen Wim en ik daar langs bij de uitvoering van een
ander vakantieplan. Wim en ik wilden het maar al te graag meemaken, en Queenie en Peter
nodigden ons direct uit toen ze dat in de gaten kregen.


Maar ja, droom en werkelijkheid liggen soms een beetje uit elkaar. Half oktober is een beetje
laat voor stralend zomerweer, en de boot moet voor het weer te slecht wordt terug naar
Lattes. Wij kwamen volgens plan 16 oktober aan maar..... omdat er veel wind werd voorspeld
dirigeerden Queenie en Peter ons naar Bouzigues, van daar uit kan Lattes bereikt worden
zonder een groot etang over te varen.


Bouzigues was heerlijk, op zich zelf, maar helemaal in gezelschap van Peter en Queenie, die
in al deze kustplaatsen van de Languedoc kind aan huis zijn. De volgende ochtend vaarden
we naar Frontignan, waar we 5 uur moesten wachten op een brug die maar 2 maal per etmaal
open gaat. Heerlijke uurtjes met mooi weer in dat plaatsje, en een lierdelijke lunch met ons
vieren. De brug ging open maar de wind nam toe. Bezorgdheid bij Peter en Queenie, de
voorspellingen voor wind waren alarmerend. Wel een verrassing dat dat belangrijk was, Wim
en ik hadden alleen op regen gerekend als spelbreker.....

Om een lang verhaal kort te maken: de wind werd zo mogelijk nog erger dan voorspeld.
Terwijl Wim en ik verbijsterd toekeken meerden Peter en Queenie de boot met veel kunst en
vliegwerk aan bij Maguelone. Er stond een storm, en hele nacht hield die onverminderd aan.
Onze hut aan boord was tochtvrij maar niet geluiddicht: de hele nacht gierde de storm in onze
oren. De volgend ochtend geen vermindering, voor alle zekerheid voerden Peter en Queenie

het schip meteen naar Lattes waar de haven gesloten dreigde te worden, en bezochten we
daarna de beroemde kathedraal van Maguelone... per auto.

Zo beleefden wij twee spectaculaire vaardagen inplaats van twee kalmaan dagen. Heel anders
dus dan we ons hadden voorgesteld. Toch zouden we deze twee dagen niet graag hebben
gemist: opstaan en naar bed gaan met alle aandacht voor WIND. Het varen werd daardoor
spectaculair, en er bleef voldoende gelegenheid om met onze gastheer en gastvrouw te
genieten van Zuid Frankrijk, dat er vanaf het water verrassend anders uitziet. We hebben iets
heel nieuws meegemaakt, lof voor Peter en Queenie.





 Montauroux, VAR, 26 oktober 2012, Gerard Foekema.

weemoed

 Ons verblijf  in het zuiden van Frankrijk loopt nadrukkelijk op zijn einde.

Alle tekenen wijzen er op.

 Na de storm en het vertrek van onze mede-opvarenden Gerard en Wim breekt de zon weer door, maar wij merken dat nauwelijks op, want we zijn geconcentreerd op andere zaken:

Fred repareert onze boiler ten  koste van een tegenvallende som geld, maar nou hebben we ook wat, al hebben we er nog maar weinig plezier van omdat de Jagombo verkocht is.

De verkoop van de Jagombo toont voor ons nog eens aan wat een voordeel de EU biedt als het gaat om zo iets simpels als het betalen vanuit Engeland voor een boot. Onze Engelse vrienden doen er meer dan een week over om de ponden in 4 kleine porties van hun bankrekening in euros op onze rekening te krijgen. Maar na vele bemoedigend bedoelde sms-jes lukt het eindelijk.

In Aigues Mortes zijn we getuigen van de reprise van het jaarlijkse feest met paarden en stieren die door de straten hollen. Aardig om te zien, maar we hadden ons er toch iets meer van voorgesteld.

Naar mate het tijdstip van vertrek nadert wordt het gevoel van weemoed sterker, zeker als we in het draaiende restaurant van Palavas van onze laatste lunch  genieten. Eind oktober 2010 zaten we daar aan ons eerste dejeuner. Een weemoedig moment waarop we terugkijken op een paar heerlijke jaren in de Camargue.

Weemoed is eigenlijk iets eigenaardigs. Het lijkt een zeer droevig gevoel, en dat is het ook, maar toch geniet je er hevig van en heb je niet de minste neiging om het van je af te schudden. In tegendeel: je houdt het zo lang mogelijk vast tot je er helemaal sentimenteel van wordt.

Kortom het was een mooie middag met nog lang nazitten op het zonovergoten strand en kijken naar de zeilbootjes.

Morgen naar Ouge, waar overmorgen de eerste nachtvorst uitbreekt. Soms denken we: waarom wilden we dit ok al weer?  

     

Wim en Gerard te gast

 

Met enige voorpret maar ook met spanning zijn wij vanuit Amsterdam naar de Middellandse zee gereden  om voor het eerst van ons leven met een heel ander Frankrijk kennis te maken: Frankrijk vanaf en op het water. Queenie en Peter hadden ons uitgenodigd om een paar dagen op hun boot mee te varen omdat wij op weg naar de Cote d'Azur heel goed een tijdje met hen in de Languedoc zouden kunnen doorbrengen. Een prachtig en aantrekkelijk plan. 

Ons idee was om een paar dagen op een van de oudste kanalen in Frankrijk te varen: het Canal du Midi. Maar door de weesrsomstandigheden is daar weinig van terecht gekomen. 

Een enorme dagenlang aanhoudende wind heeft onze plannen beinvloed. Een vliegende storm maakte het onmogelijk om op het Etang de Thau te varen, en daarom kozen we voor een tocht door het Canal du Rhône à Sète, langs een serie etangs en vlak achter de kustlijn. Dit kanaal komt vlak langs Bouzigues en dat plaatsje hadden wij dan ook als begin punt van de tocht gekozen. In dit seizoen een verstild schilderachtig dorpje met een betoverend havenfront waar gelukkig nog wel een paar restaurants open waren om een mooi begin van een gezamenlijke driedaagse tocht te vieren. Queenie stond al enthousiast te zwaaien toen wij aankwamen en verwelkomde ons op de kade. Wat een prachtige oesters worden er in dit plaatsje gekweekt! Het plateau van schaaldieren smaakte ons die avond  uitstekend...

Na een nacht waarin we af en toe werden opgeschrikt door de wind en door langsvarende vissersboten voeren we naar Frontignan waarbij het weer steeds mee opklaarde en waar we in de stralende zon op een terrasje van de plat du jour konden genieten. 

We hadden er veel tijd omdat de verkeersbrug over het kanaal pas om 4 uur zou open gaan, en koesterden ons in de zon op de rand van het kanaal. 

Bij de basiliek van Maguelone meerden we aan het eind van de middag af, terwijl de wind ons daar aan de rand van de zee gierend om de oren woei. Onverminderd ging dat de gehele nacht door en de volgende ochtend werden we door de havenmeester gesommeerd snel naar de sluis in Lattes -onze eindbestemming- op te stomen. 

Tijdig voor de lunch kon den wij ons daar laten schutten en afmeren aan Jagombo's ligplaats in de port d'Ariane in Lattes. 

Daarna wachtte ons nog een hoogtepunt: de zojuist genoemde basiliek, een versterkte kerk uit de vroege middeleeuwen, mooi geconserveerd, met een prachtig verstilde atmosfeer. In de naastgeleden foyer aten we de oesters en dronken we de wijn van de compagnons du Maguelone. Leuk om per auto nog wat in de omgeving rond te rijden en het traject dat we per boot hadden afgelegd nu nog vanuit een ander perspectief te zien.

 's Avonds in Lattes hieven wij het glas bij een mooi afscheidsdiner op onze bewogen, maar ook uiterst gezellige tocht. Wij danken Queenie en Peter voor de fantastische ontvangst op hun schip en het vele dat wij daar hebben mogen beleven.

Foto's: Gerard Foekema 

Tekst: Wim Hutter

Bouzigues.

We zijn weer in ons geliefde Bouzigues, een zeer aaibaar mediterraan dorpje aan het Etang de Thau. Bouzigues is beroemd om zijn oesters. Die zijn er ook volop te krijgen. Nergens zijn ze zo lekker en zo goedkoop. Meestal eten we bij een oesterkweker, maar in deze tijd van het jaar  serveert die alleen nog maar tijdens lunchtijd en niet ’s avonds, dus gaan we naar een van de vele restaurantjes.

Heerlijk.

De volgende morgen worden we begroet door enkele Zuid-Afrikanen: “Goed geslaap?”

Peter antwoordt: “Ja, hoor, u ook?”

“Ja, baie lekker” zegt de een.

“Dood”, zegt de ander.

Als Peter zegt dat hij naar de bakker gaat, krijgt hij als waarschuwing: “dat is een lang pad om te loop”.

We varen het meer op met prachtig weer, dus een mooie kans om het onderwaterschip te bekijken, want als je de boot verkoopt, moet je iets kunnen zeggen over de toestand van romp, roer en schroef. Het water is heel helder. 

Queenie legt de boot stil bij de grote boei op het Etang, een anker uitgooien hoeft niet, want het waait niet erg en het mag in dit deel van het meer eigenlijk niet eens. Men is hier heel erg zorgvuldig met de kwaliteit van het water, want de waterkwaliteit bepaalt voor een groot deel de kwaliteit van de oesters, die hier massaal op de zgn oesterbanken gekweekt worden.

Peter plonst met duikbril en (onderwater)camera te water en kijkt onder de boot en naar schroef en roer.

Je kunt goed zien dat alles onder de waterlijn er prima uitziet.

Tweede week van oktober en de temperatuur van het water is nog heel lekker.

Na een half uurtje varen we verder naar Maguelone en genieten van de rust en zonsondergang.

We staan vroeg op, want om 10.30 uur komt onze serieuze kandidaat-koper Cedric voor de tweede keer onze boot bekijken en een bod doen. We hebben onze croissantjes nauwelijks op of hij belt op met de vraag of hij nu direct al kan komen.

Nerveus loopt hij door de Jagombo, heeft diverse opmerkingen en doet uiteindelijk een bod dat 4000 euro lager is dan de vraagprijs en wil niets van de inventaris overnemen. Onderhandelen over een tegenbod van onze kant wil hij niet. Dus wij gaan uiteen met de afspraak dat wij hem vanmiddag bellen of we de boot aan hem willen verkopen voor zijn prijs.

Binnen een half uur staat het engelse echtpaar naast onze boot en stelt vast dat de bordjes “a vendre” nog op de boot zitten.  

Dan volgen de gebeurtenissen elkaar snel op: Julie en Peter White bekijken de boot nog eens grondig, nemen onze uitnodiging om een eindje mee te varen aan, de engelse fietsen worden op de boot gezet.

De lunch onder een boom in Portiranges verloopt geanimeerd en zij kopen de Jagombo vóórdat de laatste hap naar binnen gaat!

Ondertussen lijkt het ook leuk als ze verder mee varen en vannacht op de boot blijven slapen. Dan kunnen ze vast wat wennen aan hun nieuwe boot!

In Vias meren we af, een fietstocht naar het strand, de winkels zijn al dicht, maar een stokbroodje kan Queenie nog net scoren. Aan het eind van de avond zijn we het eens:

1) Peter en Julie komen a.s. zaterdag naar Lattes, als wij de Jagombo daar heen gevaren hebben, om de overdracht te regelen.

2) Het was een geslaagde dag.

Nog meer snelle ontwikkelingen

Te water!

Bijna gered

Langs het Canal du Midi zijn niet veel mogelijkheden om diesel te tanken. Daarom willen we bij laatste dieselpomp aan het kanaal voor de thuishaven, Lattes, waar we over een paar dagen denken te zijn, even wat liters inslaan.

Na enig heen en weer gepraat met een dikke jongen over de chef die er nu niet is, maar straks wel en hoe we willen betalen, met een “carte bleu” of contant en dat we nog even moeten wachten, komt de jongen toch, gewapend met de dieselpompslang onze boot op.

Hij doet doet zichtbaar zijn best om het heel netjes, zonder morsen te doen. Te netjes, want uit pure concentratie op zijn werk, vergeet hij dat de breedte van ons gangboord eigenlijk niet geschikt is voor zijn postuur. Zijn voet glijdt uit, langzaam kantelt de hele gestalte te veel buiten boord en hij valt ruggelings met een enorme plons tussen onze en een andere boot in het troebele water. Met medeneming van de slang.

Even lijkt het alsof hij niet meer boven komt. Maar, ja hoor, gelukkig, na enkele lange seconden, wordt zijn hoofd weer zichtbaar. De geluiden die hij maakt duiden op paniek.

Hij werkt zich tussen de boten door naar de kant.

Krijg hem nou maar eens op de kant.

Gelukkig krijgt Peter hulp van de inmiddels gearriveerde chef en nog iemand van de haven.

Cédric inspecteert de boot

De druipende jongen gaat natrillend onder de douche, verklaart daarna dat hij pijn heeft in zijn armspieren, terwijl de armspieren van zijn redders er meer toe hebben bijgedragen dat hij nu op de kant staat, wij krijgen alsnog diesel in de tank en varen door naar Villeneuve les Beziers. We meren af in het dorp en de telefoon gaat: de kandidaat-koper Cedric wil graag morgen nog een keer komen kijken naar de boot en zal een bod doen. We spreken af: morgen half elf.

de engelsen fietsen weer verder

We beginnen direct de boot op te ruimen, maar al snel worden we aangesproken door een engels echtpaar, dat belangstelling voor de boot heeft en graag even de boot wil bekijken.

glaasjes wijn voor de engelsen

Als we zeggen dat er morgen een serieuze kandidaat-koper komt en dat die voorgaat, willen ze toch even kijken en een wijntje er bij drinken vinden ze ook best leuk.

Zou onze vraagprijs te laag zijn?

We zullen het misschien morgen weten . . . . .

  

Dynamische ontwikkelingen

Het boordje “A Vendre” op de boot trekt veel bekijks en leidt ook tot veel gesprekken van mensen die er niet over piekeren om een boot te kopen, maar wel willen weten met hoeveel je er in kan slapen, wat voor een motor er in zit enz.

In een sluis komt de sluiswachter op Queenie afgerend en zegt dat hij iemand aan de telefoon heeft die ons telefoonnummer wil weten, want hij wil onze boot misschien kopen. Volgens de sluiswachter volgt hij onze boot al 15 km en kon ons niet vinden. Wij vinden dat een onbegrijpelijke mededeling, maar hij laat via de sluiswachter weten dat hij ons zal bellen, als we op onze eindbestemming, Lattes, zijn.

  

De potentiele koper die zich in Carcassonne gemeld had komt, eerder dan verwacht, de boot bekijken, als we in Roubia afgemeerd liggen. We willen daar in het Chateau Pique Perlou, net als vorig jaar wijn kopen. We kunnen hem dus desgevraagd uitleggen, waar Roubia ligt. Hij blijkt Cedric te heten en is ernstig geinteresseerd, blijkt veel van dit type boot (Jamaica) te weten en zegt dat er een week over wil nadenken.    

Daarna kunnen we naar het chateau om wijn te proeven en te kopen.

’s Avonds meren we op een doodstille plek, met een prachtig uitzicht op de lelijke kerk van Capestang, waar de kandidaat-koper van de Jagombo woont. Door de snelle ontwikkelingen en dreigende verkoop van de boot zien we ineens ook logistieke en financiele puzzels. Ook al is onze ligplaats nog zo stil, toch liggen we daar over te piekeren in bed.