weemoed

 Ons verblijf  in het zuiden van Frankrijk loopt nadrukkelijk op zijn einde.

Alle tekenen wijzen er op.

 Na de storm en het vertrek van onze mede-opvarenden Gerard en Wim breekt de zon weer door, maar wij merken dat nauwelijks op, want we zijn geconcentreerd op andere zaken:

Fred repareert onze boiler ten  koste van een tegenvallende som geld, maar nou hebben we ook wat, al hebben we er nog maar weinig plezier van omdat de Jagombo verkocht is.

De verkoop van de Jagombo toont voor ons nog eens aan wat een voordeel de EU biedt als het gaat om zo iets simpels als het betalen vanuit Engeland voor een boot. Onze Engelse vrienden doen er meer dan een week over om de ponden in 4 kleine porties van hun bankrekening in euros op onze rekening te krijgen. Maar na vele bemoedigend bedoelde sms-jes lukt het eindelijk.

In Aigues Mortes zijn we getuigen van de reprise van het jaarlijkse feest met paarden en stieren die door de straten hollen. Aardig om te zien, maar we hadden ons er toch iets meer van voorgesteld.

Naar mate het tijdstip van vertrek nadert wordt het gevoel van weemoed sterker, zeker als we in het draaiende restaurant van Palavas van onze laatste lunch  genieten. Eind oktober 2010 zaten we daar aan ons eerste dejeuner. Een weemoedig moment waarop we terugkijken op een paar heerlijke jaren in de Camargue.

Weemoed is eigenlijk iets eigenaardigs. Het lijkt een zeer droevig gevoel, en dat is het ook, maar toch geniet je er hevig van en heb je niet de minste neiging om het van je af te schudden. In tegendeel: je houdt het zo lang mogelijk vast tot je er helemaal sentimenteel van wordt.

Kortom het was een mooie middag met nog lang nazitten op het zonovergoten strand en kijken naar de zeilbootjes.

Morgen naar Ouge, waar overmorgen de eerste nachtvorst uitbreekt. Soms denken we: waarom wilden we dit ok al weer?