Gerard blogt nog een keer

Gerard Foekema stuurde ons zijn blog als aanvulling op het blog van hem en Wim van 18 oktober. 



Meevaren met Peter en Queenie.

Frankrijk, en ook Nederland, hebben een stelsel van 19de-eeuwse kanalen die hun
economische betekenis grotendeels hebben verloren. Sommige kanalen zijn verbreed en
aangepast aan de concurrentie met het wegvervoer, maar het grootste deel is aanvankelijk
verwaarloosd en daarna opgelapt voor... toerisme. Een heel speciaal soort toerisme,
vooral geschikt voor mensen die vinden dat alles tegenwoordig te snel gaat. Door de
kleinschaligheid en de vele sluizen is het bevaren van die oude kanalen iets dat heeeeel
langzaam en heeeeel rustig verloopt. Alle tijd voor een kopje koffie en een krantje in de
ochtendzon, terwijl je je met de snelheid van een fietser door een land zo groot als Frankrijk
voortbeweegt.

Wim en ik zijn 70 en wilden dat graag eens meemaken. En wat een geluk: Peter en Queenie
hebben al een paar jaar een boot waarop ze dit doen ! Die boot ligt in Lattes, een voorstad
van Montpellier, en half oktober kwamen Wim en ik daar langs bij de uitvoering van een
ander vakantieplan. Wim en ik wilden het maar al te graag meemaken, en Queenie en Peter
nodigden ons direct uit toen ze dat in de gaten kregen.


Maar ja, droom en werkelijkheid liggen soms een beetje uit elkaar. Half oktober is een beetje
laat voor stralend zomerweer, en de boot moet voor het weer te slecht wordt terug naar
Lattes. Wij kwamen volgens plan 16 oktober aan maar..... omdat er veel wind werd voorspeld
dirigeerden Queenie en Peter ons naar Bouzigues, van daar uit kan Lattes bereikt worden
zonder een groot etang over te varen.


Bouzigues was heerlijk, op zich zelf, maar helemaal in gezelschap van Peter en Queenie, die
in al deze kustplaatsen van de Languedoc kind aan huis zijn. De volgende ochtend vaarden
we naar Frontignan, waar we 5 uur moesten wachten op een brug die maar 2 maal per etmaal
open gaat. Heerlijke uurtjes met mooi weer in dat plaatsje, en een lierdelijke lunch met ons
vieren. De brug ging open maar de wind nam toe. Bezorgdheid bij Peter en Queenie, de
voorspellingen voor wind waren alarmerend. Wel een verrassing dat dat belangrijk was, Wim
en ik hadden alleen op regen gerekend als spelbreker.....

Om een lang verhaal kort te maken: de wind werd zo mogelijk nog erger dan voorspeld.
Terwijl Wim en ik verbijsterd toekeken meerden Peter en Queenie de boot met veel kunst en
vliegwerk aan bij Maguelone. Er stond een storm, en hele nacht hield die onverminderd aan.
Onze hut aan boord was tochtvrij maar niet geluiddicht: de hele nacht gierde de storm in onze
oren. De volgend ochtend geen vermindering, voor alle zekerheid voerden Peter en Queenie

het schip meteen naar Lattes waar de haven gesloten dreigde te worden, en bezochten we
daarna de beroemde kathedraal van Maguelone... per auto.

Zo beleefden wij twee spectaculaire vaardagen inplaats van twee kalmaan dagen. Heel anders
dus dan we ons hadden voorgesteld. Toch zouden we deze twee dagen niet graag hebben
gemist: opstaan en naar bed gaan met alle aandacht voor WIND. Het varen werd daardoor
spectaculair, en er bleef voldoende gelegenheid om met onze gastheer en gastvrouw te
genieten van Zuid Frankrijk, dat er vanaf het water verrassend anders uitziet. We hebben iets
heel nieuws meegemaakt, lof voor Peter en Queenie.





 Montauroux, VAR, 26 oktober 2012, Gerard Foekema.