zomer

Het lijkt zo heerlijk ontspannen en rustig een paar weken in zo'n slaperig dorpje in de Haut-Saone. Er gebeurt niets, je hoeft niets, het is overigens te warm om iets te doen. Je zou zeggen met een hangmat en een goed boek, kom je een heel eind en die weken zijn zo om.
Maar het tegendeel lijkt waar.

Dorien, Ingrid en hun kinderen komen logeren, dus er wordt gezwommen. Deze keer in de Saone.



Een weekje later komen Jeroen, Alice, Noor en Deen ook.







Deen organiseert een ping-pong-toernooi met
de bedoeling om zelf de eerste prijs te veroveren.
En dat doet hij nog ook!








                                                     
We    genieten van een dinertje bij Pieter, waar Noor kennis maakt met de hond van Pieter: liefde op het eerste gezicht!


Noor en Deen maken het kunstwerk af, waar Sam en Isa vorig jaar al aan begonnen waren.





We zoeken er een mooi plaatsje voor in de tuin.

We gaan picknicken bij de ruine van de abdij van Cherlieu. Vroeger heeeft hier een abdij gestaan, waar 1500 monniken hebben gewoond.

Het is een heel rustig plekje. Van de vroegere abdij is nog maar een klein stukje van de muur van de kerk over. zie ook ons blog van juli 2014.

De boeren in de omgeving hebben tientallen jaren lang stenen uit de ruïne gehaald en gebruikt voor hun eigen huizen. Ook in ons huis is één van de muren met stenen van deze abdij gebouwd.






Dan komt op één van de heetste dagen van het jaar de schoorsteenveger langs. Wie had verwacht dat ze met een lang touw en een ijzeren bal het dak zouden beklimmen, heeft het mis.
Vader en zoon werken zeer professioneel en laten na 3 kwartier een brandschone schoorsteen achter  en ook een keurig aan geveegde keuken.


Natuurlijk werken we verder aan de verbetering van huis en tuin.





Dorien zorgt voor het beitsen van de staldeur.









De jarenlange strijd tegen de bamboo in de tuin gaat een beslissende fase in; grote hoeveelheden bamboo gaan naar de gemeentelijke stort en er schijnt weer zon in die delen van de tuin, waar al jaren duisternis heerste.


In de keuken maken we een lambrisering en het schilderwerk gaat voort.











En plotseling verschijnt er op een avond een invasie van ooievaars in het dorp. Overal zitten ooievaars: op de daken, op de kerk en op het kasteel. Net als de buren rennen we de tuin uit en lopen gezamelijk het dorp rond om de cicognes op de foto te zetten. Buurvrouw Martine weet ook niet waarom al die ooievaars in eens in het dorp verschijnen.

Door al dat gedoe kom ik niet meer aan mijn hangmat toe.

Sur le pont d' Avignon

Of we zin hadden om mee te  gaan naar het festival van Avignon, vroegen Julia en Ab. Voor een weekje. 'Dan huren we een huis(je) aldaar en kunnen we ons vol uit in het festival-gewoel storten'.

Dat leek ons een geweldig leuk voorstel, maar we wisten niet zo goed waar we 'ja' tegen zeiden. Maar dat  werd spoedig duidelijk.

Het  huisje lag prachtig in een schilderachtig straatje in Villeneuve lez Avignon met een schitterend uitzicht op het fort André en een oud klooster.

 De mevrouw die het huis aan ons verhuurde, had eigenlijk de volgende dag pas tijd voor ons, want op de avond van onze aankomst wilde zij naar een belangrijke evenement van het festival. Julie Gayet, de (nieuwe vriendin van François Hollande) gaf die avond een lecture (voorlezing)! We hadden al uit de Paris Match begrepen dat dit een publiekstrekker voor het festival zou zijn en dat hiermee nog duidelijker werd dat deze Julie de 'première dame' van Frankrijk leek te worden. De mevrouw was de volgende morgen nog onder de indruk. We kregen een enthousiast verslag, dat werd afgerond met de mededeling dat ze de President de la Republique  goed kon begrijpen. Jammer dat we er niet bij konden zijn, hoewel we het waarschijnlijk toch niet goed hadden kunnen volgen met onze beperkte beheersing van de Franse taal.

Dat bleek overigens bij meer voorstellingen tijdens de week. Het snelle, litteraire theater-Frans bleek voor ons nog al eens te hoog gegrepen.

Inmiddels heerste er een knijterende hitte golf ('canicule'), maar we wilden geen dag missen en mengden ons in de drukke straten van Avignon met de enorme aantallen festivalbezoekers. We genoten van de sfeer, de acts op de pleintjes, de muzikanten in de straatjes en de vele kunstenmakers met ballen, diabolo's, kegels en andere spullen.

 Iedere muur in de stad was vol gehangen met posters van voorstellingen. Overal werden we aangesproken door artiesten die ons folders uitreikten en vroegen om naar hun acts te komen.

Het aantal concerten, balletten, spektakels, exposities, theaterstukken, marionettenspelen en mime-voorstellingen liep in de honderden. We zouden er totaal in verward geraakt zijn als we in Ab en Julia niet een tweetal ervaren festivalgangers hadden gehad, die ons hielpen bij de keuzes. 

Zo zagen we ballet, shows, toneel, flamenco, spektakels, zang, klucht en wat al niet.

Niet alles kon ons in verrukking brengen, maar een week lang iedere dag 2 x  naar een theater(tje) in een stad die zindert van de hitte en de drukte met overal rare, mooie en verrassende mensen, maakte een geweldige indruk op ons.

Op de terugreis naar Ouge zaten we een beetje versuft in de auto bij te komen.

Gelukkig hadden Alice en Jeroen een maaltje voor ons klaar en konden we ontspannen.

We zullen er nog lange tijd aan terugdenken.