Mudam

We waren eigenlijk van plan om 18 novembwer een weekje naar Ouge te gaan: er moest nog veel gebeuren in de tuin en in huis. Op 'weer on line' zagen we dat het precies in de week na 18-11 rot weer zou worden en dus besloten we om per direct ons vertrek een week te vervroegen, omdat het de komende dagen lekker weer zou zijn. Erg besluitvaardig, maar toen we de dag erna in de auto op weg waren naar Ouge, bleek dat de weersvoorspeller van gedachte veranderd was: we gingen koude en regen tegemoet en het zou pas na 18-11 stralend weer zijn in Ouge!

Bijna besloten we om direct weer terug te rijden, maar zo besluitvaardig wilden we nou ook weer niet zijn.

Dus we reden door, ook om ons plan om in Luxemburg weer eens naar het museum Mudam te gaan, ook echt uit te voeren.

We vielen met onze neus in boter. Het Mudam (museum voor moderne kunst) is prachtig gelegen,

zeker in de herfst. Eenmaal binnengekomen bleek er een rommelige drukte van allerlei mensen die met bordjes eten heen en weer liepen, aan tafel gingen zitten en hun restantjes in een enorme technische installatie deponeerden.

Dichterbij gekomen zagen we een soort transportbandje draaien dat de etensresten van de lunchende museumbezoekers in een opening in de enorme machine kieperde.

We liepen om het gevaarte heen en ontdekten dat dit een project was van Wim Delvoye (Belg) bestaande uit 'technische en biochemische installaties, die de werking van ons spijsverteringssysteem nabootsen'.

Delvoye vindt dit 'het enige 'menselijke portret uit zijn gehele oeuvre'. Het product dat deze 'machines' maken is het meest egalitaire, dat er bestaat (!). Hij is geïnspireerd tot dit project door de heilige Augustinus, die zei: 'wij worden geboren tussen de poep en de urine'.

Intussen was het best een levendige boel in die grote ruimte van het museum. Steeds meer mensen kwamen de resten van hun lunch in de machine doen, daarbij geholpen door de kunstenaar Wim Delvoye en een heleboel assistenten (de bouwers van de machinerie?), allen gekleed als koks.

Jammer dat het product van de machine niet aan de achterkant er uit hebben zien komen.

We waren immers op weg naar Ouge en we wilden ook de andere kunstwerken van Delvoye we even bekijken.

Ook dat was zeer de moeite waard! Schitterende gotische betonauto's, kruiwagens van Balinees houtsnijwerk, een brommer in een etui, autobanden met prachtig ingesneden hindoeïstische figuren, enz, enz.

Zelf namen we ook nog een lekker hapje en daarna verder naar Ouge.

herfst in Ouge

De herfst heeft zich nu definitief meester gemaakt van het landschap. Met de dag wordt het mooier en kleurrijker in Ouge en omgeving.

Ook onze tuin.

Maar na het oogsten van de pruimen en appelen en het verwerken ervan tot sappen, jammen, moezen en drankjes komen nu de noten naar beneden om te rapen.

Het is nu echter ook de tijd dat er gesnoeid en geveld moet worden. Er is een rode meidoorn dood gegaan, dus die moet worden opgeruimd, ook de vlier aan de achterkant van de stal is op sterven na dood, dus die wordt ook geruimd. Verder moeten er twee beuken omgezaagd worden, want ze worden te groot en nemen te veel licht weg van de anderen bomen en struiken. Bovendien moeten er behoorlijk onderhoud gepleegd worden aan een grote wilg, aan de tweede kastanjeboom, aan de grote appelboom en aan een linde. En aan heel veel andere bomen en heesters.

 Gelukkig komen Dorien en Ad een paar dagen helpen. Dat schiet tenminste lekker op. Vooral de grote beuk was een leuke klus. Het omleggen van een flinke beuk heeft een bijzondere charme.

De zagen, bijlen en een takkenschaar worden aangesleept en dan het starten van de elektrische kettingzaag. Al gauw vallen de dikke takken naar beneden.

Die moeten worden weggesleept, de dunne takken eraf geknipt en de dikke takken en stammen gezaagd tot één-meterstukken. Het mooiste moment is natuurlijk als de dikke stam met een plof tegen de grond gaat.

 

We tellen de jaarringen: 17 zijn het er. Er zijn weinig klussen die je zo snel een voldaan gevoel bezorgen.

En wat het ook bijzonder maakt: het hout is over een jaar de brandstof voor onze houtkachels, die ons huis zo gezellig verwarmen.


Dat betekent ook dat je de dikke stamdelen nog moet kloven. Dat kan je beter nu direct ook doen, want nu gaat het nog makkelijk; als je er langer mee wacht wordt het steeds zwaarder werk. Dorien, Ad en Peter hebben er een mooie dag van gemaakt. Enkele foto's zijn dan ook van Dorien.

De herfst is ook het moment om terug te kijken op al de andere werken die we in huis hebben voltooid het afgelopen jaar. In eerder blogs hadden we het al over de zolders van de stal, waar we vloeren in gelegd hebben ten behoeve van de voorraadzolder en de 'salle de jeux'.

Op een zekere dag bleek dat onze boiler lekte. De (Engelse) buurman had er al naar gekeken en vastgesteld dat er zeker een nieuwe boiler moest komen. We riepen daarom de hulp in van onze dorpsgenoot Tainturier, want van hem zegt men in Ouge: “Il fait tout”. En dat doet hij ook: op vrijdagavond zocht Peter hem op en diezelfde avond kwam hij kijken. Direct zei ook hij dat er een nieuwe boiler moest komen. Hij gaf ons advies wat voor een ding we moesten kopen, met welke toebehoren en waar we het 't goedkoopst konden aanschaffen. Zaterdag kochten we de boiler en zondagmorgen vóór half twaalf installeerde hij de nieuwe boiler!

Intussen hadden we een nieuw project bedacht. Het achterste deel van de stal, dat oorspronkelijk de woon/slaapkamer van de 'knechtenwoning' is geweest willen we weer in die oorspronkelijk toestand terug brengen. Tevens willen we daar een douche in aanbrengen, zodat we er een logeermogelijkheid bij hebben en (als we de keuken van de knechtenwoning gerenoveerd hebben) zelfs een soort gastenverblijf.

Leuk project, maar ook een beetje omvangrijk. We hebben echter geen haast en we zijn maar direct begonnen. Eerst moest natuurlijk dat deel van de stal en omgeving opgeruimd worden: het zand, grint, balken, tegels, een groot metalen vat en andere rommel moest verwijderd worden. Queenie ging de muren voegen en verven, Peter begon alvast aan het aanpassen van de voerbak en de ruif. Queenie zette die dan vervolgens in de beits. Ook maakten we een begin van de plek waar de douche moet komen.

Het is nog lang niet af en er komen vast nog wel een boel moeilijkheden, maar het begint al ergens op te lijken.

Een gevoel van tevredenheid over ons verblijf in Ouge (Queenie rekende uit: tot nu toe 145 dagen in 2016) kunnen we maar niet onderdrukken.

oogst 2016

Het is weer bijna herfst, dus er hangt weer een heleboel fruit aan de bomen in Ouge.

Heel veel appelen en Peter had toch al last van zijn knie!

Zoals je kan zien: alle appels blozen.

Van de appels die eigener beweging uit de boom vallen, zijn er vrij veel waar al een beestje je in zit, maar daarna kunnen we veel gave exemplaren zelf plukken of met schudden naar beneden krijgen.

Het is niet te doen om in die hoge appelbomen te gaan klimmen en zo de betere appels te bemachtigen. Dat schiet niet op. Bovendien maken we toch van de meeste appels sap.

De machine die we daarvoor gekocht hadden voldoet uitstekend. Het is eigenlijke een ding om bieten mee te vermalen, maar voor appels is ie ook goed. De in snippers vermalen appels deden we eerst in een centrifuge (zo'n ouderwetse) en dat ging redelijk, maar Queenie tikte een soort keukenmachine op de kop, een "slow juicer" en die levert veel per sap per appel.

Een beetje doorwerken er stonden plotseling 12 flessen appelsap.

Daarna waren de pruimen aan de beurt. Een onoverzienbare hoeveelheid!

Plukken is een veel te langdurig gedoe, dus we legden zeilen neer en Peter ging zo hard mogelijk aan de bomen schudden.

Dat levert dan direct vele kilo's op en die gaan in, wat wij noemen, de “stoompan”.

Er komt een heerlijke sap uit. Resultaat: 23 flessen.

Intussen maakte Queenie van de pruimen ook nog vele potten jam en dan hebben we niet eens over de potten jam die in de vroege zomer al gemaakt waren van de rode bessen.

Het is allemaal erg leuk om te doen, maar aan het einde van zo'n dag wil je wel even uitrusten en bijkomen.


Het is al fris 's avonds, dus we steken de kachel aan.

het Franse leven is vol verrassingen

Jan en Catharina waren zoals ieder jaar weer op bezoek in Ouge.

Het was heet weer, dus wat lag er meer voor de hand dan varen met de Jagombo-2?

Na een uur varen over een zonovergoten stille Saône arriveerden we bij het ons bekende restaurant “Les deux Ports”. Het ligt tegenover 2 havens; één voor de verhuur van boten en één haventje met ligplaatsen voor plezierboten. Beide havens hebben een flinke werkplaats met diverse voorzieningen.

We meerden de boot af en zetten ons op het terras van het restaurant met uitzicht op beide havens en op de Jagombo-2.

Het “assiette oceane” smaakte ons prima, maar het varen op de Saône lokte ons weer de boot in.

Even de motor starten en . . . . Maar de motor wilde niet starten!

Hierop volgde koortsachtig overleg. Wat kon er aan de hand zijn? We besloten tot: de accu is leeg.

Maar hoe konden we die weer opladen? Er waren geen geschoolde technici aan boord, dus we wisten niet veel beters te doen dan nog talloze keren opnieuw proberen of de motor niet wilde starten. Tevergeefs natuurlijk.

De accu opladen met een draad vanuit het restaurant? Nee daarvoor hadden we niet de juiste stekker. Dan maar kijken of één van de twee havens aan de overkant van de Saône ons wilde helpen. Die bleken allebei dicht te zijn. Niemand aanwezig. De Franse lunchtijd kon toch niet de oorzaak zijn. Het was al kwart voor 3. Of toch wel? Het restaurant wilde ons inmiddels wel van dienst van dienst zijn en belde het bureau de tourisme. En ja hoor, de plezierhaven zou straks om 3 uur open zijn.

Wij opgetogen naar de haven, waar natuurlijk straks een bereidwillige medewerker ons van dienst zou kunnen zijn. Zou de ijzeren Franse wet: “de openingstijden zijn chaotisch, maar één ding is zeker: men is gesloten als jij er bent” deze keer niet opgaan? Die wet geldt voor alle winkels, banken, restaurants en overheden. Zou dit dan de uitzondering zijn?

Bij de capitainerie gekomen bleek de WC-deur open te staan. Goed teken! Daarnaast hing een horaire, de openingstijden dus. En jawel hoor: om 3 uur open! Tot ons oog viel op een A-4tje, waarop te lezen viel: “kleine verandering: vandaag zijn we open van 9 – 11 uur en niet van 15 – 19 uur”.

Dan maar weer terug naar de boot, niet wetend wat te doen. Daar kwam tegelijkertijd een zwitserse man aan, die vroeg of hij met ons mee mocht varen. Hij wilde met ons door de tunnel varen, want daar stond zijn auto. "Ja", zeiden wij, "maar onze boot doet het niet".

"Laat mij even kijken", antwoordde hij. "Ik heb er verstand van; het is mijn beroep".

In de boot gaf hij Peter enkele exacte aanwijzingen hoe je de boot moest starten en onmiddellijk liep de motor als een zonnetje!

Direct voeren we weg en bereikten snel de tunnel.

De Zwitser zetten we af bij zijn auto en wij voeren verder langs de prachtige oevers van de Saône, waar nu ook de koeien verkoeling zichten.

Teruggekeerd in onze haven had de havenmeester een andere oplossing: “er zitten enkele onderdelen aan elkaar gekleefd, dus moet je er met een hamer op slaan – niet te hard!”

Hoe verrassend was deze middag toch.

vol op vertier in Ouge

In de vorige blog ging het alleen maar over klussen en werken in huis, tuin en keuken. Natuurlijk is dat niet het enige wat ons verblijf in Ouge de moeite waard maakt. Hoewel, als je Ad bezig ziet, zou je het soms wel denken.

Na gedane arbeid hadden Ad en Mike nog genoeg energie over om een potje te pingpongen. Mike is daar goed in. Ad kan soms nog wel van hem winnen, maar gek lang zal dat niet meer duren. Jammer dat Deen er niet is, want die zit sinds kort op een tafeltennisvereniging. En Maarten en Nel natuurlijk, maar die komen binnenkort.

Sam en Dorien zijn meer van het volleybal. Mike ook trouwens.

Een Olympisch niveau was het niet, maar het is per slot toch maar vertier.

Maar de sportiviteit hield daarmee niet op.

Er werd ook nog gezwommen.

In het Lac de la Liez was het op de diverse hete dagen (30 gr C!)
heel goed uit te houden.
Mede dank zij het opblaaseiland midden op het meer.
 

 En natuurlijk konden we ook van de boot af zwemmen in de Saône.


Het varen met de “Jagombo-2” was met name voor Sam en Isa een soort “deja-vu”, want zij hebben een aantal jaren achtereen op de vorige boot (de eerste Jagombo) vakantie gevierd.

Deze keer was het anders. We bleven niet de hele week op de boot, zoals vroeger, maar we maakten een tocht van één dag.

Maar we deden in die dag van alles:

. we sleepten een band achter de boot aan, waarin Mike en Isa kilometers in de Saône aflegden.

. we voeren door sluizen en door een tunnel.

. we bezichtigden even het kasteel in Chemilly

. en tot besluit een etentje in het restaurant van de haven.

En dan was er nog het concert van Anja, onze overbuurvrouw en tevens zangeres. Ze zong liederen van Brahms, Mendelssohn, Fauré e.a.

Sommige liederen zong ze samen met een andere zangeres en begeleid door een pianiste. Tijdens de zang werden foto's van  Queenie geprojecteerd door haar. Het hele dorp was uitgenodigd in de stal van Anja en Theo: “venez nombreux!” en men kwam ook massaal. De mensen uit het dorp waardeerden het zeer waren erg enthousiast en lieten dat Anja ook heel duidelijk merken. De kinderen vonden het ook prachtig, hoewel dit niet direct hun “genre“ is. Ook Mike vond het wel wat: “Ik heb nog nooit zo lang stilgezeten”.

Tot slot natuurlijk de BBQ! Door had lekkere stukjes vlees en worstjes uitgekozen en Ad stookte het vuurtje vakkundig.

Wat is er aangenamer dan een BBQ met je geliefden op een lange warme zomeravond?

voldoening van je werk!

Dorien en Ad en ook Sam, Isa en Mike houden vakantie in Ouge. Maar de traditie wil dat ze ook een paar leuke klussen doen.

 

Het Japanse hek
Ad heeft in Japan een mooi hek van bamboe gezien en dat leek hem wel wat om in Ouge na te maken. Dat komt heel goed van pas.
We wilden al van “het bankje van de laatste zonnestralen” een soort prieel maken. Dus gaan Mike en Ad aan de slag en binnen een paar uur staat er plotseloos een mooi strak hek. Nu nog een mooie klimplant langs het hek en het prieel is al bijna af. de klimplant is een campsis en die begint al helemaal links onder in.

Restauratie bankje. We hebben een heel oud bankje, maar het is verveloos en het wiebelt als je er op zit. En het zit super ongemakkelijk. Misschien valt het wel binnenkort ook nog uit elkaar! Dorien en Peter pakken het bankje aan, zagen de bruikbare planken op maat, we zoeken een mooi kleurtje uit, Isa en Queenie gaan  schuren en verven en we hebben weer een fraaie aanwinst voor de tuin onder de notenboom.

Stronk in de zichtlijn.

We hebben vorig jaar al een mooie zichtlijn gecreëerd naar een rood bankje achter in de tuin.

Er zijn al een paar struiken en bomen voor gesneuveld,

maar er staat nog altijd een stronk van een omgezaagde

beuk in de weg.

Ad, Mike en Peter maken er korte metten mee.

 Terras. Het gras onder de notenboom en de paardenkastanje wil maar niet groeien. Als het heeft geregend is het daar dus een modderige boel.


Een terras van stenen zou daarvoor een aardige oplossing zijn. Maar dan moet je eerst grond uitgraven, zand storten en dan de stenen zoeken en een terras in elkaar puzzelen. Mike, Isa en Ad leggen zo het eerste stuk van het terras aan.

Als we dan aan tafel zitten te genieten van de zalmpasta van Sam, blijkt de tuin er in eens een stuk mooier bij te liggen. en dan hebben we voldoening van ons werk!