Lodewijk de Heilige

Wij en de Jagombo (de rechtse witte boot)
vóór de toren van Constance

Zo’n mooi bewaard gebleven middeleeuwse stad heb je nog nooit gezien.

De dikke stadsmuren, -poorten en torens zijn nog helemaal intact. Met name de toren van Constance valt op. De straatjes zijn kaarsrecht en loodrecht op elkaar. Precies in het midden is een vierkant plein en daar staat een groot standbeeld van koning Lodewijk IX, ofwel Lodewijk de heilige. Saint Louis dus.

Eigenlijk een beetje een loser deze Lodewijk.

Hij was zo vroom dat hij het gevoel had een dag te hebben verspild, als hij niet twee volledige missen had bijgewoond. Hij kleedde zich midden in de dag aan voor de metten.

De paus kreeg hem zo gek dat hij een kruistocht organiseerde om het Heilige Land te veroveren op de moslims. Louis vertrok uit Aigues Mortes met 38 schepen, maar na 3 jaar varen langs Marseille, Venetie en andere steden, waren er dat 1800 geworden. Hij vaart naar Egypte (waarom weet ik niet, want dat is toch niet het Heilige Land) en wordt daar, na aanvankelijk succes verslagen en gevangen genomen. Hij wordt voor veel geld vrijgelaten en blijft nog een paar jaar achter hoge muren in Palestina.

Jaren later vertrekt hij weer uit Aigues Mortes voor een kruistocht, maar na 2 maanden sterft hij in Tunesie (nog verder van het Heilge Land) aan buikgriep.

Echt iemand dus, die je heilig moet verklaren. En voor Aigues Mortes is hij nog altijd een held, want hij heeft de stad op de kaart gezet en de toren van Constance gegeven.    

Zoektocht naar de Franse keuken.

Palais Ducal

Wie zich na een dag varen of rondtrekken door Frankrijk zich zelf in een provincie stadje een lekker dinertje heeft beloofd, moet zich voorbereiden op een teleurstelling.

Zo waren wij in Nevers. Zoals in zo veel steden is er in Nevers weer veel prachtig stedenschoon te zien. Het Palais Ducal bijvoorbeeld en een prachtig mooi barok kapelletje. Barok is ons ding niet, maar dit was mooi. Schilderachtige straatjes, dus wij waren helemaal in de stemming om gezellig te gaan zitten peuzelen.

Vooral omdat de motregen overging in gewoon plenzen.

De eerste bistro die in zicht kwam werd verbouwd. De grote zaak aan het centrale plein had een terras, maar daar wilden we met dit weer niet zitten en binnen al helemaal niet, zo sinister zag het er uit. Het volgende restaurant was wel open als cafe, maar niet als restaurant vanavond. Wat volgde was een reeks van gesloten restaurants.

Intussen waren we al 2 x langs een restaurant gelopen, waar je kon eten “Japonnais a volonté”, maar dat wilden we niet. We waren niet voor niets in Frankrijk, het land met de romantische, eenvoudige, goedkope, maar heerlijke restaurantjes.

Lang verhaal, kort: met soppende sokken en natte schoenen, toch maar naar die Japanner gegaan.

 En eigenlijk hebben we er toch nog genoeglijk en langdurig van sushis naar dumplings, garnaaltjes en zeewier zitten snoepen. Geen Franse haute cuisine, maar deze Japanner was tenminste open!

    

Japans eten à volonté

Arles

Vincent van Gogh

"Espace van Gogh"

Wie aan Arles denkt, denkt aan Vincent van Gogh en als je dat eventueel niet zou doen, dan helpt Arles je wel. Er is veel van Gogh in de stad: kalenders, briefkaarten, reproducties en alle prullaria in de souvenirwinkeltjes. Er is ook een borstbeeld voor/van Gogh met één oor. En er is de “Espace van Gogh”, het ziekenhuis (Hotel de Dieu) waar Vincent verpleegd is. Hij heeft ook schilderijen gemaakt van de binnentuin en de gangen en de patienten.

Wat er niet in Arles te vinden is? Een schilderij van hem.

Overigens wordt met minstens evenveel eerbied en trots de naam van een schrijver van eigen bodem geeerd met een groot stanbeeeld, straatnaam, een school. Frederic Mistral is wereldberrroemd in Arles.

We bezoeken ook het Romeinse amphitheater uit 46 voor Christus. Het is erg goed gerestaureerd evenals de arena uit het jaar 90 na Christus. Aan de restauratie daarvan wordt nog hard gewerkt. Het wordt ook gebruikt als arena voor stierengevechten, maar dan van het soort, waarbij de jongens uit de stad de stier een zgn “cocarde” (een soort strik die de stier op zijn rug draagt) proberen af tee pakken. Vorig jaar hebben we dat gezien in een andere plaats.
 De jongens zijn erg snel en behendig, maar nemen geen al te grote risico’s, zodat meestal de stier onder groot applaus de arena verlaat met zijn cocncarde nog op zijn rug.

In de arena en het amphitheater werden schoolklasssen rondgeleid en het viel ons op hoe belangstellend en gedisciplineerd de kinderen zich gedragen. Steeds zie je zo’n groep aandachtig luisteren naar de leraar die uitleg geeft over wat er te zien is en tot 2 keer toe zagen we een groep die in het amphitheater op verzoek van de leraar een lied ten gehore bracht. Andere groepen kinderen hoorden het ademloos aan en applaudiseerden enthousiast. Geen geklier en gevecht gedonderjaag. In Nederland zie je dat niet, denken wij. Nog een voorbeeld: in de Arena kreeg een groep van ca 30 jongens en (vooral) meisjes een soort instructie in het “gladiatorgevecht” van met schilden en houten zwaarden. Het duurde zeker een uur, maar ze bleven maar braaf meedoen.

Eigenlijk vonden we de arena en het amphitheater meer de moeite waard dan alle poespas over Vincent van Gogh. Daarvoor kan je misschien bete in Amsterdam terecht.   .r

          . 

                                                              

Bouzigues

"Wat een toplocatie!" riep Jan van Bergen toen hij in Bouzigues uit zijn camper stapte. 

Toos en Jan hadden enkele weken in Spanje rondgereden met hun camper, waren op de terugreis naar Nederland en kwamen nu een paar dagen met ons meevaren. we hadden afgesproken dat zij in het haventje van Bouzigues aan boord zouden komen.

Bouzigues vinden wij een heerlijk dorpje. Je hebt er alles: een klein haventje aan een prachtig meer met brak water, kleine strandjes, een schilderachtig dorpje met smalle straatjes tegen de helling opgebouwd, en een reeks restaurantjes waar je de lekkerste oesters van Frankrijk voor een prikkie kunt eten. Het is een dorpje, waar de oesterkwekers nog de dienst uitmaken en waar geen appartementen voor toeristen zijn gebouwd en geen bedrijventerrein is aangelegd met een grote supermarkt.

De enige bakker in het dorp moet je echt zoeken en er is een kleine supermarkt op het enige plein.  

Zoals altijd, waar wij het naar ons zin hebben, gingen we ook hier bij makelaars kijken hoe duur het is om hier een huisje te kopen. Niet dat we het ooit echt kopen, maar je kan er lekker over dromen. Er is niets dat een mens zo aanzet tot dromen als een beperkt zicht. (lazen we vanmiddag in Vaslav van Japin). Ook het tegenovergestelde is waar, want het dromen hield snel op toen we bij de makelaar in de vitrine keken. De prijzen in dit aardige dorpje zijn hoger dan in andere dorpen aan het meer (Etang de Thau). 

In de tijd dat de andere dorpen dynamische burgemeesters hadden die hun dorp wilden opstoten in de vaart der volkeren, was die van Bouzigues een beetje passief vooral omdat hij vaak diep in het dagelijkse glaasje wijn keek. In die tijd is er in Bouzigues niets gebeurd en is het daardoor zichzelf gebleven. Dat is precies de reden waarom het nu zo gewild is bij de mensen die op zoek zijn naar een (tweede) huis.

Dat is een mooi voorbeeld van het tegenovergestelde van de remmende voorsprong. Hoe noem je dat? Versnellende achterstand? In ieder geval is het voor ons een toplocatie.  

oesterkweek

morgen weer?

We hebben 3 dagen bezoek gehad van Toos en Jan van Bergen. Erg gezellig en we zullen er zeker over vertellen. Maar we waren even met "het programma" bezig, morgen misschien weer een blog...

Maguelone.

We varen weer terug van Bouzigues naar Lattes  en grijpen de kans aan om weer een nachtje afgemeerd te blijven liggen bij Maguelone.

Na een avond en nacht regen is de ochtend helder en stralend. Dus we gaan wandelen naar de kathedraal van Maguelone.

Vanaf de plaats waar onze boot ligt wandelen we langs lagunes naar het strand van de Middellandse zee. In de ondiepe slootjes en kreekjes van de lagunes wemelt het van de vogels: blauwe, zilver- en koereigers, (stelt)kluten, eenden, sternen, aalscholvers, plevieren en veel flamingo's. We komen niemand tegen. Ook aan het strand niet.

Van het strand loopt er een smalle strip van vulkanische grond het land in. Daarop liggen wijngaarden en op het einde ervan ligt ook de kathedraal.

Deze kathedraal is gebouwd in de 12e eeuw en diende niet alleen als kerk, maar ook als fort, dat het stadje Maguelone moest beschermen tegen zeerovers. Dat lukte aardig, maar de dreiging die niet kon worden afgewend, kwam van de godsdienstoorlogen tussen katholieke en protestanten ten tijde van de Reformatie. De bisschop  verhuisde naar Montpellier, Maguelone werd een toevluchtsoord voor protestanten en kardinaal Richelieu besloot in al zijn godsvrucht om Maguelone met de grond gelijk te maken, zodat de protestanten hier nooit meer zouden kunnen terug keren. Zo gezegd, zo gedaan; alleen de kathedraal mocht blijven staan.

Nu is is de kathedraal een centrum van sociale en culturele activiteiten. Verstandelijk gehandicapten werken in de wijngaarden en helpen bij het maken van de wijn die je daar kan kopen. In de kathedraal wordt in juni het jaarlijkse festival oude muziek gehouden en in oktober vorig jaar waren er uitvoeringen van koren uit de regio.

Het bezoek aan de kathedraal vanmorgen was weer erg de moeite waard, niet omdat er geen  mooiere Romaanse kathedralen zijn, maar vanwege de weldadige rust en stilte, die nog geaccentueerd wordt door nauwelijks hoorbare muziek en vanwege de voelbare  middeleeuwse sfeer.

Tevreden wandelden we weer terug naar de boot.

canne à pêche, oftewel 'vishengel'

kathedraal van Maguelone

kathedraal met zijn eigen wijnvelden

Als je de haven van Lattes uitvaart, kan je in minder dan 2 uur aankomen bij Maguelone. Daar kan je afmeren en naar het strand wandelen en iets verder ligt een oeroude, romaanse kathedraal, heel erg sober; eigenlijk meer een fort dan een kathedraal. Hij schijnt ook in de middeleeuwen als fort te hebben gediend.

Daar gingen we deze keer (tegen onze gewoonte) niet naar toe, want toen we afmeerden kregen we bijna niet de kans om onze trossen vast te maken: een fransman begon ons indringend te vragen of we zijn canne à pêche, die in het midden van het kanaal met een klein stukje boven water uit stak, wilden opvissen.

Het duurde even voordat we begrepen wat de bedoeling was. moesten we een bootje lichten, dat daar gezonken was? of wilde hij ons waarschuwen voor iets? het had wel iets met vissen te maken, leek het. tot dat we het woord 'canne à pêche' begrepen: 'hengel'!

"even proberen of hij nog werkt"

Hij wilde dat we zijn hengel, die daar in de bodem vast zat, zouden gaan ophalen. hij had het al gevraagd aan de Engelsen in de huurboot die daar ook lag afgemeerd, maar die wilden of durfden dat niet.

de hengel wordt met pikhaak opgevist

De man stapte op onze uitnodiging aan boord en wij voeren richting verloren hengel. de frans man in het gangboord en diepgebukt, klaar om de hengel te grijpen: "mis!". We voeren er met de boot overheen, je hoorde hem langs de bodem van de boot gaan. 

Tweede poging: dat ging beter. Queenie had de man inmiddels een pikhaak gegeven en door het overvaren van de hengel, zat die niet meer vast in de modder, maar dreef op het water. gezamenlijk haalden we de hengel omhoog. "Het was een dure", werd ons verteld, "170 euro en geschikt om te vissen op zee".

Het haakje, dobber en andere toebehoren zaten er niet meer aan en wij hopen dat de rest van de lijn niet in onze schroef zit.

Maar hoe dan ook: actie geslaagd en toen we weer afmeerden, stapte de Fransman dankbaar weg, althans dat denken we, want veel uiting aan zijn dankbaarheid, gaf hij niet.

afgemeerd bij de kathedraal,
toch maar even doorvaren

Na een uurtje voeren we weer door naar het oesterkwekersdorpje Bouzigues in de hoop dat we niet meer verloren voorwerpen zouden moeten bergen.