herfst in Ouge

Dat viel wel even tegen. We gingen voor de herfst naar Ouge, maar het leek wel winter.







Het ziet er dan wel mooi uit, vooral omdat Dorien en Ad in oktober enkele struiken hebben gerooid, waardoor er een nu een fraaie zichtlijn is ontstaan tot aan het rode bankje achter in de boomgaard. Als je klikt op de foto kan je het misschien zien.



Maar je kunt ook binnen blijven en de haard flink opstoken.

Of je kan hard aan het werk gaan binnenshuis, want er valt nog een heleboel te doen.


Er moeten nog hier en daar wat deuren geschilderd worden.


En enig schilderwerk aan de keuken en kastjes aldaar.

Een oud plan was het  opplakken van een reproductie van de "metamorphose" van Esscher.
Als het toch buiten te koud is, gaan we dat maar doen. Jammer dat het plan een gedeeltelijk de mist in ging: een deel van de metamorphose ging kapot door gebrek aan deskundigheid op het vlak van behangen.  


Maar zodra het weer buiten redelijk was trokken we de tuin in ter voorbereiding van de grote boomplantdag.

Eerst naar de pepinière, boomkweker om de bomen en struiken te kopen.

Dan moet er plaats gemaakt  worden voor de nieuwe aanwinst. Een pruimenboom moet er aan geloven.


Daar hebben we er nog twintig van, dus dit oude, deels vermolmde, exemplaar wordt geveld.












We planten een kersenboom. Officieel heet hij "Cerise Bigarreau Géant d'Hedelfingen", maar wij noemen hem "Cerise Géant d'Ekelschot sublime", omdat Ad op die dag jarig is.








Verder komen er 2 seringen, een braam (zonder doornen) en een campsis bij in de tuin.



Dat was weer lekker  doorwerken in de tuin.



Dus een lekker kopje thee met broodpudding lijkt een prima idee.



Of één keer een uitgebreide lunch in het lekkerste restaurant van de streek?

We konden niet kiezen, dus het werd allebei.

Geschenk van de Nijl

Herodotus zei het 2400 jaar geleden al: “Egypte is een geschenk van de Nijl”.

Hoe waar dat is, merk je goed als je, net als de rijke Europeanen uit de 19^e eeuw, met een ’dahabya’ over de Nijl vaart. 

In Egypte komt de wind meestal uit het noorden, dus naar het zuiden zeilen zit er meestal wel in. 

Zo ook op onze reis. Stil glijden langs de Nijloevers met zicht op de soms smalle, groene strook tussen de Nijl en de woestijn, op de vele vogels en op de vissers.

Zo is het nu en zo is het al tientallen eeuwen.

Eerlijk gezegd waren we met enige gemengde gevoelens uit Utrecht vertrokken. Hoe is het daar onder het militaire regime van Sisi, dat nog dictatorialer is dan dat van Moubarak? En is het wel veilig genoeg?

Gek genoeg hebben we aan dergelijk zaken niet meer gedacht vanaf het moment dat we in Egypte waren. Eén van de redenen was dat we in een gezelschap waren van 15 (amateur-)egyptologen van een stichting Mehen, die er voor zorgden dat je 10x zo veel ziet als normaal van de Egyptische oudheid. 

De grote expert was Jan Koek, die ons, samen met zijn vrouw Bep, langs vele piramides, graven en tempels voerde en ons ook talloze inscripties, afbeeldingen, teksten en hiërogliefen liet zien.

We hadden een uitstekende kok aan boord, de temperatuur was erg aangenaam en iedere dag meerde de dahabiya ergens af en gingen we een tempel, graf of piramide bezoeken. Soms hadden we de avond ervoor van expert Jan een lezing gehad, zodat we goed geïnformeerd op pad gingen.

Zo kwamen we op een intensieve manier in contact met de oude pharao’s, hun godsdienstige denkbeelden en gebruiken (die soms zeer overeenkwamen met andere godsdiensten), de bouwwijze van de tempels en de invloed van de Egyptenaren op de beschaving van de Grieken en Romeinen. En dus op de onze.

Elke keer stond je weer oog en oog met die duizenden jaren antieke beschaving en raakte je zwaar onder de indruk. Je staat daar dan maar naast een tempel of piramide van 30 eeuwen of zo!

En soms nog veel ouder: we zagen gewoon langs een weg door de woestijn tekeningen en inscripties van 15.000 jaar oud.

Maar ook: op reis gaan met een deskundig reisgezelschap heeft iets zeer stimulerends. Al was het maar de opwinding die zich van het gezelschap meester maakt, als men weer een hiëroglief in een tempel heeft kunnen ontcijferen. 

Want dat konden velen van ons gezelschap! Dus van de weeromstuit pikten wij er ook een graantje van mee.

De dag voor dat we uit Cairo vertrokken viel er nog een Russisch vliegtuig neer in de Sinaï, toen beseften we nog niet dat dit een terreurdaad was – technische gebreken aan het toestel, lazen we - maar thuis gekomen waren we wel blij dat ze niet ons vliegtuig van Egypt Air hadden uitgekozen.

September in Frankrijk

In september is het altijd stevig aanpoten in Ouge. Dit jaar viel het mee, zeker in vergelijking met vorig jaar, toen de oogsten van de diverse vruchtbomen meer dan overvloedig was. Deze zomer was echter heel erg droog en dat was de oorzaak dat er geen morellen, noch mirabellen en duidelijk minder pruimen en druiven waren.Maar altijd nog een hoop werk om de pruimen en de appelen binnen te halen.

Queenie is inmiddels een ervaren jam- en sappenproducteur geworden. Dus we hebben voorlopig voldoende druiven-, pruimen-, en appelsap. En ook jam.

Een nieuwe vondst is de "appellikeur".
Zo noemen we dit maar even, want een officiële naam weten we niet, maar het is lekker zoet en weer eens iets anders dan cointreau of zo. En het helpt weer een beetje de overproductie van appelen weg te werken.

En er zijn nog véééél meer potten en flessen.


De noten komen altijd als laatste, maar die staan nu ook op springen. Het zijn er ook heel erg veel.



Binnenshuis zijn we ook actief.


Peter hangt een deur in de logeerkamer. Dat is niet zo maar wat, hoor.

het is best lastig om het geheel precies waterpas en hoeken van 90 graden te maken, maar met een beetje smokkelen en sjoemelen, lijkt het net vakwerk.

Het werd tijd dat logés de deur kunnen sluiten!





Jan en Toos komen op bezoek met hun camper.


Net op tijd, want de avond ervoor is door een korte, maar hevige storm de helft van onze kastanje gesneuveld.




Jan helpt en de ravage is in één dagdeel opgelost.
Bij het afvoeren van restanten van de kastanje treffen we een dode vos langs de weg aan.

Bezoek van Nel en Maarten die op weg zijn naar hun huis in de Provence.

We gaan gevieren op bezoek bij Pieter voor een avondvullend diner.
Maar zij laten ook even tafeltennis van hoog niveau zien, want ze zijn beiden ervaren en enthousiaste 'ping-pongers'.



Na enkele dagen reizen we hen achterna en logeren een paar dagen bij de Gorges du Verdon.

Nel en Maarten nemen ons mee op een tocht langs de gorges en we zien een spectaculair landschap. De "Grand Canyon" staat er op de kaart.


En terecht, vooral het boottochtje door de 'gorges'. Indrukwekkend!




   De gieren cirkelen boven onze    hoofden.


Na een paar prachtige dagen in de Provence gaan we naar het zuiden om nog één nachtje op bezoek te gaan in onze eigen, oude, maar helaas drie jaar geleden, verkochte boot 'Jagombo'.



Op weg naar de Jagombo wilden we eerst nog een oestertje eten in Marseillan.
Daar kopen we natuurlijk ook 2 flessen Noilly Prat, een witte en een rode. De rode Noilly Prat kan je alleen hier en in de USA kopen.

Ook brengen we een nostalgisch bezoekje brengen aan "Port Ariane" in Lattes, waar onze boot jaren gelegen heeft.

Er was eigenlijk nergens iets veranderd, maar de prijzen (m.n. de oesters) bleken wel gestegen te zijn!

Het Engelse stel (Julie en Peter) ontving ons zeer gastvrij en we sliepen als marmotten op onze vroegere boot in Aigues Mortes.









De volgende dag weer terug naar Ouge, want de pruimenbomen moeten, nu de pruimen geoogst zijn, zeer nodig worden gesnoeid.

zomer

Het lijkt zo heerlijk ontspannen en rustig een paar weken in zo'n slaperig dorpje in de Haut-Saone. Er gebeurt niets, je hoeft niets, het is overigens te warm om iets te doen. Je zou zeggen met een hangmat en een goed boek, kom je een heel eind en die weken zijn zo om.
Maar het tegendeel lijkt waar.

Dorien, Ingrid en hun kinderen komen logeren, dus er wordt gezwommen. Deze keer in de Saone.



Een weekje later komen Jeroen, Alice, Noor en Deen ook.







Deen organiseert een ping-pong-toernooi met
de bedoeling om zelf de eerste prijs te veroveren.
En dat doet hij nog ook!








                                                     
We    genieten van een dinertje bij Pieter, waar Noor kennis maakt met de hond van Pieter: liefde op het eerste gezicht!


Noor en Deen maken het kunstwerk af, waar Sam en Isa vorig jaar al aan begonnen waren.





We zoeken er een mooi plaatsje voor in de tuin.

We gaan picknicken bij de ruine van de abdij van Cherlieu. Vroeger heeeft hier een abdij gestaan, waar 1500 monniken hebben gewoond.

Het is een heel rustig plekje. Van de vroegere abdij is nog maar een klein stukje van de muur van de kerk over. zie ook ons blog van juli 2014.

De boeren in de omgeving hebben tientallen jaren lang stenen uit de ruïne gehaald en gebruikt voor hun eigen huizen. Ook in ons huis is één van de muren met stenen van deze abdij gebouwd.






Dan komt op één van de heetste dagen van het jaar de schoorsteenveger langs. Wie had verwacht dat ze met een lang touw en een ijzeren bal het dak zouden beklimmen, heeft het mis.
Vader en zoon werken zeer professioneel en laten na 3 kwartier een brandschone schoorsteen achter  en ook een keurig aan geveegde keuken.


Natuurlijk werken we verder aan de verbetering van huis en tuin.





Dorien zorgt voor het beitsen van de staldeur.









De jarenlange strijd tegen de bamboo in de tuin gaat een beslissende fase in; grote hoeveelheden bamboo gaan naar de gemeentelijke stort en er schijnt weer zon in die delen van de tuin, waar al jaren duisternis heerste.


In de keuken maken we een lambrisering en het schilderwerk gaat voort.











En plotseling verschijnt er op een avond een invasie van ooievaars in het dorp. Overal zitten ooievaars: op de daken, op de kerk en op het kasteel. Net als de buren rennen we de tuin uit en lopen gezamelijk het dorp rond om de cicognes op de foto te zetten. Buurvrouw Martine weet ook niet waarom al die ooievaars in eens in het dorp verschijnen.

Door al dat gedoe kom ik niet meer aan mijn hangmat toe.