pech

We varen dus op het 'Canal entre Champagne et Bourgogne' naar het noordelijke eindpunt: Vitry le Francois. we liggen in het haventje van Langres, dat we in de verte en de hoogte zien liggen.

Het plan is om de auto op te halen en die alvast te parkeren in de haven, waar we heen varen en waar de Jagombo-2 deze winter zal blijven liggen: Vitry le Francois.

We gaan dus met de trein naar Port sur Saône, daar pikken we de auto op en rijden naar onze boot in Langres. 

De volgende morgen brengen we de auto naar Vitry (150 km verder op) en we pakken van daar de trein terug naar Langres, waar onze boot nog altijd ligt. Een goed plan en het loopt gesmeerd.

Tot we, zittend in de trein naar Langres, tot de ontdekking kwamen dat we de sleutel van de boot in de auto hadden laten liggen!

Het koude zweet breekt ons uit. Als we niet in onze boot kunnen, en we kunnen ook niet meer bij onze auto, dan moeten we een hotel zoeken.

Wat te doen? Snel uitstappen en terug naar Vitry om de bootsleutel op te halen en daarna de volgende trein naar Langres nemen? Waarschijnlijk zou er geen trein meer gaan van Vitry naar Langres. Dus we blijven zitten in de trein en hopen maar dat we door een raampje de boot kunnen binnenkomen, want daar liggen onze reservesleutels.

Met en ondanks de aanwijzingen van de Belgische buren, slaagt Peter er in – achteruit kruipend - door het achterraam de Jagombo-2 binnen te dringen. Gelukkig had Queenie het raam op een kier laten staan.

De volgende dag beginnen we aan het tweede deel van onze boottocht naar Vitry. 

Het kanaal wordt aangenamer bevaarbaar, het landschap wordt fraaier en het systeem van het bedienen van de sluizen en bruggen met een afstandsbediening werkt nagenoeg perfect; ook als er toevallig een kudde koeien de sluis passeert.

We zien het weer helemaal zitten!

We meren af in Chaumont en maken er een stadswandeling. Leuke straatjes, een indrukwekkend slot en veel mooie torentjes.

             

2 dagen later stoppen we even in Joinville en genieten daar van een lekkere lunch: mosselen.

De Marne stroomt schilderachtig door het stadje.

Op enkele kilometers van Saint-Dizier stopt de motor van de Jagombo plotseling als we in een sluis liggen. Hij wil niet meer starten.

We moeten de boot als een trekschuit de sluis uit trekken.

 Het blijkt dat de startmotor het wel doet, maar de dieselmotor niet. We peilen de hoeveelheid diesel in de tank: er zit nog 115 liter in. Het oliepeil is echter veel te laag en na telefonisch overleg met José van de haven in Port sur Saône besluiten we dat Peter in een garage olie gaat kopen in een naburige garage. Daarna is de olie snel bijgevuld, maar het euvel is niet verholpen.

Via de VNF komen we in contact met een Fransman die zegt dat hij jachtmakelaar is (hij kende het Nederlandse woord) en hij oordeelt dat er te weinig diesel in de tank zit. Hij beidt aan diesel te gaan kopen en daarmee onze tank bij te vullen.

Zo gezegd zo gedaan, maar ook dit helpt niet.

Plots krijgt Sebastien (want zo heet hij) de motor aan de praat. We bedanken en betalen hem, maar na nog geen 10 meter varen stopt de motor weer en we krijgen hem niet meer aan. 

Peter haalt Sebastien er weer bij en na langdurig beraad stelt hij voor: morgen sleep ik jullie boot naar mijn huis aan de oever van het kanaal en ik installeer een nieuwe brandstofpomp. Want dat is de oorzaak van de narigheid, weet hij nu zeker.

We vinden het OK, want we weten ook niet hoe verder zou moeten.

na een mooie zonsondergang slapen we lekker in de 'bateau en panne' en de volgende morgen om 9 uur komt sebastien met zijn eigen boot ons verslepen.








Onze boot meren we af bij Sebastien, die ons belooft dat de reparatie eind van de week klaar zal zijn.

Wij gaan met de bus naar Vitry le Francois, waar we onze auto hadden neergezet en rijden naar Ouge.

Bij al dit gedoe hebben we overigens aangename temperaturen die zelden onder de 30 graden komen. Dat geeft toch wel nog een extra bijzonder accent aan deze pechdagen.

eindelijk weer eens varen

Het heeft lang geduurd, maar we zijn begonnen aan een langere tocht met de boot. Het grote plan is om naar Parijs te varen, maar dat zal dit jaar niet lukken en daarom hebben we als tussendoel een haven in Vitry le Francois. Daar blijft onze boot dan deze winter liggen en gaan we volgend voorjaar verder naar Parijs. Althans dat is het plan.

Ouge met de kapotte telefoonverbinding laten we dus enkele weken achter in de hoop dat buurvrouw Martine de reparatie regelt met Orange.

zicht op het chateau van Ray

Het stukje over de Saône gaat heerlijk, lekker weer, stroom mee, schoon water om in te zwemmen. Zo nu en dan een aangename lunch (o.a. in Gray) en voor de nacht afmeren “in het wild”

Maar om richting Vitry/Parijs te varen moeten we de Saône verlaten en varen we het Canal entre Champagne et Bourgogne op.

Hier is een vernuftig systeem geïnstalleerd, waardoor we de sluizen en bruggen kunnen bedienen met een afstandsbediening die ons wordt uitgereikt via een soort automaat.

 Het systeem kent echter veel haperingen: soms gaan de deuren van een sluis niet open als je vöór de sluis ligt, soms gaan ze niet dicht, als je er in ligt, soms daalt of stijgt het waterniveau in de sluis niet.

Geen nood, dan bel je een telefoonnummer dat op de afstandsbediening staat en binnen een oogwenk komt er een autootje van de VNF om te helpen. De VNF (Voies Navigable de France) is een organisatie die alle vaarwegen, kanalen, rivieren met bijbehorende sluizen, bruggen etc in Frankrijk beheert.

Uit zo'n autootje stapt dan een mannetje of meisje en die verhelpt snel de hapering in de sluis en je kunt weer verder varen. Grote bewondering voor die mensen, maar de systemen en vooral de sluizen moeten wel een beetje beter kunnen.
Een tijdje hebben we nog gedacht dat de vele haperingen aan ons te wijten waren, maar daar blijkt niets van in de gesprekjes die we met de VNF-lieden hebben.

Bovendien ligt het kanaal stamp vol met afgemaaid gras en waterplanten. Lekker zwemmen is er dus niet bij. Dat is wel jammer bij dit heerlijke weer.

 We passeren een grote tunnel van bijna 5 km.


Na de tunnel arriveren we in Langres. We zijn nu 5 dagen onderweg. Met de auto is minder dan een half uurtje van Ouge.
De weg over water is niet altijd de kortste!

Omdat we de auto in Port sur Saône bij de haven hebben achtergelaten, wordt het tijd om die op te halen.

Dat lijkt een simpel plan.

Zie de volgende de volgende blog

Bureaucratie op zijn Frans

Toen we van uit Utrecht in Ouge aankwamen bleek dat de waterleiding in ons dorp verbeterd werd. Dat is een groot en nuttig project, maar het was jammer dat onze aansluiting van de telefoon en de wifi was stuk getrokken. We spraken de burgemeester en zij zorgde er voor dat we de volgende morgen konden spreken met de verantwoordelijk uitvoerder van het waterleidingproject (de chef de chantier). Hij belde direct naar de telefoonmaatschappij Orange en kreeg te horen dat men de volgende dag tussen 13 en 18 uur de aansluiting zou komen repareren.

Helaas kwamen ze al 's morgens, stelden vast dat er wespen in het kastje aan de telefoonpaal woonden en spaken af met de projectleider waterleiding dat ze de dag erna terug zouden komen. Zonder ons te spreken waren ze al weer weg.

De volgende dag krijgt Peter met enige moeite de chef de chantier zover dat hij weer gaat bellen met Orange, want de technici van Orange zijn niet verschenen. Hij krijgt te horen dat men de volgende dag komt repareren. Die volgende dag komt er echter niemand van Orange.

Inmiddels probeert Peter zelf Orange te bellen, maar krijg 4 x te horen dat iedereen druk bezig is en dat ik later maar moet bellen. 

Eind van de dag: de chef de chantier komt vertellen dat hij Orange wel bereikt heeft en dat ze misschien vanmiddag komen. Dat blijkt niet het geval

Er is intussen een week voorbij gegaan.

Peter klimt op een ladder om te kijken of hij zelf de draadjes die nog uit de gevel steken niet kan vast maken aan de stuk getrokken telefoondraad, maar dat wordt hem heel sterk afgeraden. en terecht natuurlijk.

In het weekend spreken we weer de burgemeester, de oud-burgemeester en zijn vrouw Martine. De laatste zegt zich er achter te gaan zetten en komt 's maandags zelf bij ons thuis en gaat bellen naar Orange.

Martine komt bij ons thuis en gaat Orange bellen. Er volgt een half uur durend gesprek met keuzemenu's, reeksen vragen naar nummers en namen etc. Het eindigt met een uitvoerige discussie en het resultaat is dat Martine vóór morgenmiddag gebeld zal worden voor het maken van een definitieve afspraak! Martine zegt dat wij de volgende dag vertrekken, maar dat zij gemachtigd is door ons om de reparatie te regelen. Tot 2 x toe zegt ze ook dat die afspraak niet op woensdagmiddag moet vallen, want dan kan zij niet.

Helaas komt Orange ook de afspraak om een afspraak te maken niet na!

Wij vertrekken vervolgens naar onze boot en Martine zal ons op de hoogte houden als ze iets hoort van Orange. Later krijgen we van Martine te horen dat ze ondanks vele pogingen om Orange te bereiken nog steeds niets heeft kunnen bereiken.

Er gaat wederom een week voorbij en plots krijgen we een mail van onze Engelse buurvrouw dat het lijkt of onze telefoonaansluiting gerepareerd is! 

En er komt ook een mail van Orange dat de aansluiting hersteld is. Althans dat maken we er uit op. 

Toen we thuis kwamen na onze boottocht van 2 weken bleek alles inderdaad te werken!

het heeft dus 3 weken geduurd om één stuk getrokken telefoondraadje aan ons huis te repareren. daar is ten minste 9 keer voor gebeld en daarvoor zijn 9 keer afspraken gemaakt. Al die afspraken werden niet nagekomen behalve de laatste, toen op eens onze telefoonverbinding werd gerepareerd  dank zij de taaie volharding van Martine. 

Het meest opvallende er van is eigenlijk wel dat alle Ougenaren die we hierover spreken dit soort bureaucratische problemen afschuwelijk vinden. Ze spreken er schande van. en aan de andere kant zien we een soort berusting in een toestand die nu een maal bij het leven hoort. "Ja dat is nu een maal zo; dat is Orange". Bij andere ergernissen zeggen ze ook wel: C'est la France!"  

Leuk is ook dat we na dit hele gedoe een mail kregen van Orange waarin ons gevraagd wordt wat we vinden van de dienst die ze ons geleverd hebben. Nou daar gaan we werk van maken en Martine biedt direct aan ons hierbij te helpen.
In de mail van Orange stond: "uw advies is voor ons kostbaar", maar toen we na een week wilden reageren en het hele gedoe van commentaar wilden voorzien en op de antwoord knop klikte, lazen we: "deze vragenlijst is gesloten, u kunt niet meer antwoorden".

we snappen dat wel; als je een negatieve reactie verwacht, sluit je snel de kans om die te krijgen af!

om met Peter Giesen (jarenlang correspondent in Parijs) te spreken: "La France est un pays irritant et attachant", een irritant en aantrekkelijk land.
En dat is het!

de volgende blog gaat over onze boottocht.