Bureaucratie op zijn Frans

Toen we van uit Utrecht in Ouge aankwamen bleek dat de waterleiding in ons dorp verbeterd werd. Dat is een groot en nuttig project, maar het was jammer dat onze aansluiting van de telefoon en de wifi was stuk getrokken. We spraken de burgemeester en zij zorgde er voor dat we de volgende morgen konden spreken met de verantwoordelijk uitvoerder van het waterleidingproject (de chef de chantier). Hij belde direct naar de telefoonmaatschappij Orange en kreeg te horen dat men de volgende dag tussen 13 en 18 uur de aansluiting zou komen repareren.

Helaas kwamen ze al 's morgens, stelden vast dat er wespen in het kastje aan de telefoonpaal woonden en spaken af met de projectleider waterleiding dat ze de dag erna terug zouden komen. Zonder ons te spreken waren ze al weer weg.

De volgende dag krijgt Peter met enige moeite de chef de chantier zover dat hij weer gaat bellen met Orange, want de technici van Orange zijn niet verschenen. Hij krijgt te horen dat men de volgende dag komt repareren. Die volgende dag komt er echter niemand van Orange.

Inmiddels probeert Peter zelf Orange te bellen, maar krijg 4 x te horen dat iedereen druk bezig is en dat ik later maar moet bellen. 

Eind van de dag: de chef de chantier komt vertellen dat hij Orange wel bereikt heeft en dat ze misschien vanmiddag komen. Dat blijkt niet het geval

Er is intussen een week voorbij gegaan.

Peter klimt op een ladder om te kijken of hij zelf de draadjes die nog uit de gevel steken niet kan vast maken aan de stuk getrokken telefoondraad, maar dat wordt hem heel sterk afgeraden. en terecht natuurlijk.

In het weekend spreken we weer de burgemeester, de oud-burgemeester en zijn vrouw Martine. De laatste zegt zich er achter te gaan zetten en komt 's maandags zelf bij ons thuis en gaat bellen naar Orange.

Martine komt bij ons thuis en gaat Orange bellen. Er volgt een half uur durend gesprek met keuzemenu's, reeksen vragen naar nummers en namen etc. Het eindigt met een uitvoerige discussie en het resultaat is dat Martine vóór morgenmiddag gebeld zal worden voor het maken van een definitieve afspraak! Martine zegt dat wij de volgende dag vertrekken, maar dat zij gemachtigd is door ons om de reparatie te regelen. Tot 2 x toe zegt ze ook dat die afspraak niet op woensdagmiddag moet vallen, want dan kan zij niet.

Helaas komt Orange ook de afspraak om een afspraak te maken niet na!

Wij vertrekken vervolgens naar onze boot en Martine zal ons op de hoogte houden als ze iets hoort van Orange. Later krijgen we van Martine te horen dat ze ondanks vele pogingen om Orange te bereiken nog steeds niets heeft kunnen bereiken.

Er gaat wederom een week voorbij en plots krijgen we een mail van onze Engelse buurvrouw dat het lijkt of onze telefoonaansluiting gerepareerd is! 

En er komt ook een mail van Orange dat de aansluiting hersteld is. Althans dat maken we er uit op. 

Toen we thuis kwamen na onze boottocht van 2 weken bleek alles inderdaad te werken!

het heeft dus 3 weken geduurd om één stuk getrokken telefoondraadje aan ons huis te repareren. daar is ten minste 9 keer voor gebeld en daarvoor zijn 9 keer afspraken gemaakt. Al die afspraken werden niet nagekomen behalve de laatste, toen op eens onze telefoonverbinding werd gerepareerd  dank zij de taaie volharding van Martine. 

Het meest opvallende er van is eigenlijk wel dat alle Ougenaren die we hierover spreken dit soort bureaucratische problemen afschuwelijk vinden. Ze spreken er schande van. en aan de andere kant zien we een soort berusting in een toestand die nu een maal bij het leven hoort. "Ja dat is nu een maal zo; dat is Orange". Bij andere ergernissen zeggen ze ook wel: C'est la France!"  

Leuk is ook dat we na dit hele gedoe een mail kregen van Orange waarin ons gevraagd wordt wat we vinden van de dienst die ze ons geleverd hebben. Nou daar gaan we werk van maken en Martine biedt direct aan ons hierbij te helpen.
In de mail van Orange stond: "uw advies is voor ons kostbaar", maar toen we na een week wilden reageren en het hele gedoe van commentaar wilden voorzien en op de antwoord knop klikte, lazen we: "deze vragenlijst is gesloten, u kunt niet meer antwoorden".

we snappen dat wel; als je een negatieve reactie verwacht, sluit je snel de kans om die te krijgen af!

om met Peter Giesen (jarenlang correspondent in Parijs) te spreken: "La France est un pays irritant et attachant", een irritant en aantrekkelijk land.
En dat is het!

de volgende blog gaat over onze boottocht.