De zomer is vergangen

Na een periode van prachtig nazomerweer (“l'été indienne”) wordt het nu echt serieus herfst met zijn prachtige kleuren in het “tapis d'automne”, maar ook met ongezellige regen en rillerig weer. 

Ook in onze tuin ligt er een fraai herfsttapijt. 

Voor het eerst sinds vele, vele jaren gaan het het raam en de luiken van de zgn “knechtenwoning” open. Althans zo werd dit huisje genoemd.



Het is zeer de vraag of er ooit een knecht in heeft gewoond, het is waarschijnlijk een klein zelfstandig boerderijtje geweest, dat later samengevoegd is met een andere kleine boerderij en dat geheel is dus nu ons huis.





Tussen de rommel en het puin hebben we gebruiksvoorwerpen gevonden, die ons vertellen dat hier ooit mensen hebben gewoond. De laatste tientallen jaren was het rommelhok of stal.

Met het openen van het raam hebben we de eerste stap gezet van de restauratie van wat ooit de woonkeuken van dit boerderijtje is geweest.

Er moet erg veel gebeuren: de oude plankenvloer was verrot en is er al uit gesloopt, de grond er onder is geëgaliseerd en de 'lambrisering' wordt verwijderd.

Queenie begint met de balken te ontdoen van allerlei troep. Er komt zoveel gruis, verfresten, stro en viezigheid naar beneden dat ze maar een hoed met een heel brede rand heeft opgezet.

Maar dit karwei gaat nog jaren duren.




Nu moeten eerst de dingen  worden gedaan, die bij dit jaargetijde horen.

Diverse bomen zijn aan een flinke snoeibeurt toe. Gelukkig komen er helpers. Met Mariët en Willem pakken we dat energiek op. Het zagen en snoeien is eigenlijk niet zo veel werk, maar het opruimen wel!

Daarna komen Dorien en Ad, die nog een paar bomen en heesters voor hun rekening nemen. De gesnoeide takken worden versnipperd en gebruikt om paden te maken.

Dorien en Ad brengen ook nog een speciaal vernuftig tuingereedschap mee: een notenraper. De notenoogst is dit jaar (weer) overvloedig. Het rapen van de noten strekt zich over vele dagen uit en voor iedere noot bukken gaat enorm vervelen.






Het ding dat Dorien en Ad meebrengen komt wel iets te laat, omdat de meeste noten al geraapt zijn, maar het blijkt een wonder van eenvoud en vernuft.

Als we volgend jaar weer zo'n enorme notenoogst hebben als dit jaar, zullen we blij zijn met dit instrument.

Een ander nieuw project is: een moestuin. De eerste poging om een moestuin aan te leggen is vorig jaar mislukt. Dit wordt de tweede poging.

We beginnen met een klein stukje. We willen voor de winter het eerste proeflapje omspitten, zodat de vorst ongewenste beestjes kan opruimen.



Hier stuiten we natuurlijk ook op de grote bamboeplaag; we proberen alle wortels uit de grond te krijgen.









Daarna gaan we met de “motobineuse”, een soort gemotoriseerde schoffelaar, de grond omwoelen.

De plantjes komen in het volgend voorjaar.


Het was weer heerlijk om in Ouge te zijn, maar met de winter in aantocht besluiten we toch maar weer de Oudegracht in Utrecht te gaan opzoeken over een weekje.