Op de weg

Vanuit het huis van Dirk en Pascale kan je in een dik uur naar de Batur rijden. De Batur is de op een na hoogste vulkaan van Bali. De hoogste is de Gunung Agung. De Batur is nog actief.    Het mooiste van de Batur is het grote kratermeer, dat je van de caldera kan bewonderen; een schitterend uitzicht.

Queenie en ik vertrokken ’s morgens vroeg, want in de regentijd wordt de kans op regen in de middag duidelijk groter.

De weg naar de vulkaan loopt steil omhoog en heeft duizenden scherpe bochten. Vroeg op de dag valt de drukte wel mee, maar dat wordt later op de dag wel anders.

Aan het rijgedrag van de Balinezen kan je zien dat het reïncarnatiegeloof er nog diep inzit: als je verongelukt, krijg je toch een nieuwe kans in het volgende leven. De regel is dat het verkeer de linker weghelft aanhoudt, maar je ziet duidelijk dat niemand dat van harte doet. Wat is er, in Balinese ogen,  toch mis met de eigen weghelft? Men rijdt bij voorkeur op de rechter weghelft of anders zo dicht mogelijke er bij. Met name in de bochten. En nog liever in scherpe, onoverzichtelijke bochten en als wij er als tegenligger getuige van mogen zijn. Als het even kan zit men graag met 3, 4 of meer mensen op een motorfiets, vaak zonder helm, en vooral kinderen.

Dirk zei dat Balinezen uitsluitend letten op hetgeen voor hen op de weg gebeurt. Iedereen die achter je zit, bekijkt het zelf maar. Dat levert voor ons doorlopend verrassingen op. Zoveel, dat wij er ook niet meer aan toe komen om in de achteruitkijkspiegel te kijken. Dus wordt je steeds verrast door motoren en brommers die plots naast je opduiken en/of razendsnel langs je flitsen. Ook door kinderen van (pakweg) 12 jaar, soms ook met jongere broertje en zusjes achter op.

Daar staat tegenover dat het meest voorkomende verkeersbord is: “hati hati ada upacara agama” = pas op,  tempelfeesten! (zie foto).

Toen we gisterenmiddag weer bij Dirk en Pascale terug keerden, waren we wel aan een biertje toe. Het Baturmeer lag er mooi bij, tussen de mistflarden en wolkbreukjes door.