ouwe meuk en mollen

Ieder Frans dorpje heeft elk jaar een vide-grenier, waar de mensen hun afgedankte spullen voor bijna niets  te koop aanbieden. Verder zijn er in veel grotere plaatsen kringloopwinkels en Emmaus-nederzettingen, waar je ook heel veel afgedankte ouwe meuk kan krijgen.

We waren al een tijdje niet geweest, maar toen we zagen dat de overburen een antiek ledikant hadden gescoord, was dat het moment om weer eens een rondje te gaan maken.
Die overburen zijn Engelsen (eigenlijk Ieren), die heel veel op vide greniers, kringloopwinkels, braderieën, Emmausvestigingen e.d. te vinden zijn. Daar kopen ze allerhande meubels en curiosa op, laden dat in hun grote bestelauto en brengen dat naar hun huis in Ouge. Daar wordt het gefotografeerd en op de de Engelse marktplaats gezet. Dan laden ze de boel weer in en brengen het naar Engeland om het daar met een vette winst te verkopen. Dat gaan wij allemaal niet doen, maar het prikkelt wel de lust om er weer eens op uit te gaan.

Dat bracht ons naar Vesoul, waar we ontdekten dat we de openingstijden niet goed gelezen hadden: alleen 's middags open.

En zo kwamen we er toe om de oude binnenstad door te wandelen.
Tot onze verrassing blijkt de binnenstad heel mooi te zijn met huizen uit de 16e, 17e en 18e eeuw.



Na de wandeling en een salade gaan we weer op zoek naar een tafeltje voor de naaimachine van Queenie.

Dat lukte, maar nu nog een passende stoel er bij, natuurlijk. Queenie probeert diverse stoelen uit en we vinden hem uiteindelijk in  de resourcerie in Scey sur Saone.










De inrichting van onze "bibliotheek" is nu zo goed als klaar.




Barbara en Steven komen langs voor een kopje koffie en een stuk door Queenie gebakken mirabellenvlaai.
Ze bewonderen de nieuwe aanwinst in de tuin: de accacia. Hij wordt goedgekeurd.

Barbara heeft ook vlierbloesem-siroop meegebracht, die lekker smaakt. Na enige uitleg van Steven en het raadplegen van het internet maakt Queenie ook heerlijke siroop van vlierbloesem. Met eau petillant aangelengd smaakt het heerlijk in deze warme dagen.

We voeren al een hele week een soort guerilla tegen de mollen in onze tuin. Reukkorrels, geluidapparaten en rookbommetjes hielpen allemaal  niet. Het aantal molshopen werd steeds groter en verschenen soms één meter naast de als afschrikking bedoelde objecten. Ook de klemmen die we met de hulp van dorpsgenoot Jerome hadden geplaatst leverde weinig op: we vingen er twee, maar het aantal molshopen groeide vrolijk verder. Totdat we hoorden van de  methode, waar  een buurman veel succes mee had. Het gaat zo: in een mollengang stel je een val op en als de mol daar tegen aan loopt ontploft er een soort rotje! De mol  overlijdt direct door de luchtdruk, althans, dat staat op de verpakking en in de gebruiksaanwijzing. We hadden eerst behoorlijk veel succes, maar nu hebben we een slimme mol, die steeds om de val heen loopt en ter plekke een nieuwe molshoop maakt! Al 4 ochtenden achtereen slaat hij toe. Steeds stellen we de val weer op, maar als we de volgende dag gaan kijken, is hij ons weer te slim af geweest. Een soort "hit en run", waar echte guerillo's wat van kunnen leren.

Misschien moeten we de gendarmerie er op af sturen!