Frankrijk, zoals het eigenlijk hoort te zijn.

We zitten nu al bijna een maand in Ouge en we beleven Frankrijk, zoals het hoort te zijn:

het weer is al weken zonnig, warm / heet en droog. Lange warme avonden, altijd buiten ontbijten en lunchen. Het lijkt wel een sterspot voor 'paturain'.

En de tuin wordt er ook nog prachtig van: de rozen, die vorig jaar zo miezerig leken, zijn uitbundig de zomer aan het vieren. Queenie had ze een beetje gesnoeid, maar had niet verwacht dat het zo'n resultaat zou hebben.

 
 

 Er gebeurt trouwens veel in de tuin, bijvoorbeeld blauwe sparrenappels; tenminste dat denken we, maar ook het bomenboek geeft ons geen zekerheid. Het lijkt nog het meest op een zilverspar. Wie weet het wel?

   

De naam van die mot weten we wel: "avondrood".

  

 Maar er is ook veel werk te doen in de tuin: de bamboe in onze tuin woekert enorm en het kost veel inspanning om ze binnen de perken te houden (letterlijk). Het chemisch bestrijden en afknippen is al een hele klus, maar het afvoeren is nog veel meer werk. Begin dit jaar stookten we de bamboe en snoeihout op, maar de nieuwe burgemeester Agnes heeft in een rondzendbrief laten weten dat vuurtje stoken verboden is. Dus brengen we het spul naar de decheterie, het gemeentelijk afvalbrengstation.

Plotseling bleek na terugkeer van de decheterie de hoedenplank uit de auto verdwenen! Zou die met de bamboe in de container verdwenen zijn? Peter scheurt terug naar de decheterie , zoekt in de container met groenafval, maar vindt niks. Bijna tegen beter weten in even geinformeerd bij de gardien. Toen hem duidelijk was wat het probleem was (ja, wat is "hoedenplank" in het Frans? Dat hoefden we niet te kennen vroeger bij de Franse les.), hief het mannetje, als een look-alike van Louis de Funes, zijn handen ten hemel, sloeg ze vervolgens voor zijn gezicht en ten slotte tegen zij oren en riep "u heeft geluk". Dat herhaalde hij een keer of twintig en holde naar de container met afvalmetalen. En ja, hoor: daar lag het ding. Het onkreukbare (nee, ongekreukte) tientje dat Peter uit zijn zak haalde, verdween zeer snel in een zak van het mannetje dat nog steeds stond te roepen over "wat een geluk" en dat een gardien altijd weet waar de spullen zijn. 

 Het gedoe met die bamboe past niet in het beeld van Frankrijk, zoals het hoort te zijn, maar het helpt om de tuin er als een prachtig park te laten uitzien..

 
Wat ook niet in het beeld van het leven als God in Frankrijk past is het klussen in huis, maar toch is ook dat een bron van vermaak voor ons en we schieten lekker op. Queenie hanteert de acrylaatspuit en Peter is begonnen aan de renovatie van de stal.

Toch houden we vol: dit is Frankrijk, zoals we het hadden bedoeld.