Als toerist weet je niets van wat er in een land gebeurt. Je
blijft onwetend van alles wat er zich voordoet en wat er in de Nederlandse
kranten staat. We wisten dat er in Turkije meer dan een miljoen gevluchte
Syriërs zonder onderkomen rondlopen. Maar dat kan je niet zien, ook al rijd je,
zoals wij, al meer dan een week rond in Turkije. Totdat de gids ze aanwijst: de
bedelende Syrische kinderen, die op straat van auto naar auto slenteren en om geld
vragen.
Een ander punt. We zitten nu in een zeer luxe, maar voor ons
belachelijk goedkoop, hotel bij Antalya. Zover het oog reikt zie je uitsluitend
andere hotels, enorm grote hotels. Allemaal dicht. De reden kan zijn dat het nu
winterseizoen is, maar we weten ook dat de Russen niet meer mogen komen van
Poetin en dat er tot vorig jaar 1,3 miljoen toeristen uit Rusland op bezoek
kwamen om hier met roebels te smijten. Er is er niet één meer. Dat is een saai
gezicht, maar dat is alles wat je ziet. Je begint pas te snappen hoe erg dat
is, als je leest dat er hier in Antalya meer dan 400 hotels te koop staan. Dat
betekent een mega werkeloosheid voor de mensen hier van voor ons ongekende
omvang, die je als toerist niet ziet.
Je kan kritiek hebben op het beleid van Erdogan - en dat
hebben we – maar de modale Turk maakt moeilijke tijden door. Ook onze gids is
zeer zorgelijk over de toekomst in zijn land.
Dat neemt allemaal niet weg dat we hier een prachtige reis
hadden in Capadocië met het meest bizarre landschap wat je kan bedenken en daar
boven met een luchtballon vliegen. met 125 ballonnen tegelijk de lucht in. Bij een temperatuur van -5 graden. Schitterende uitzichten over een besneeuwd bizar landschap. Het was één van de hoogtepunten van deze reis.
Maar ook de grotwoningen van christenen die eerst voor de Romeinen moesten onderduiken en een eeuw of acht later voor de moslims. Jammer dat we muurschilderingen niet mochten fotograferen. Prachtige voorlopers van de latere iconen waren er bij.
We bewonderden
een oud Moslimkloostercomplex Mevlana inclusief een haar uit de baard van de
profeet Mohammed! Je kon hem niet zien, want in een doosje, maar je moest er aan
ruiken. Dat deden veel Turken (vooral vrouwen) en wij dus ook. Het was een
heilige geur.
Teruggekomen
in Antalya, aan de “Turkse Riviera”, grepen we direct de mogelijkheid aan om een
boottochtje te maken over de Middellandse zee.
