Bouzigues.

We zijn weer in ons geliefde Bouzigues, een zeer aaibaar mediterraan dorpje aan het Etang de Thau. Bouzigues is beroemd om zijn oesters. Die zijn er ook volop te krijgen. Nergens zijn ze zo lekker en zo goedkoop. Meestal eten we bij een oesterkweker, maar in deze tijd van het jaar  serveert die alleen nog maar tijdens lunchtijd en niet ’s avonds, dus gaan we naar een van de vele restaurantjes.

Heerlijk.

De volgende morgen worden we begroet door enkele Zuid-Afrikanen: “Goed geslaap?”

Peter antwoordt: “Ja, hoor, u ook?”

“Ja, baie lekker” zegt de een.

“Dood”, zegt de ander.

Als Peter zegt dat hij naar de bakker gaat, krijgt hij als waarschuwing: “dat is een lang pad om te loop”.

We varen het meer op met prachtig weer, dus een mooie kans om het onderwaterschip te bekijken, want als je de boot verkoopt, moet je iets kunnen zeggen over de toestand van romp, roer en schroef. Het water is heel helder. 

Queenie legt de boot stil bij de grote boei op het Etang, een anker uitgooien hoeft niet, want het waait niet erg en het mag in dit deel van het meer eigenlijk niet eens. Men is hier heel erg zorgvuldig met de kwaliteit van het water, want de waterkwaliteit bepaalt voor een groot deel de kwaliteit van de oesters, die hier massaal op de zgn oesterbanken gekweekt worden.

Peter plonst met duikbril en (onderwater)camera te water en kijkt onder de boot en naar schroef en roer.

Je kunt goed zien dat alles onder de waterlijn er prima uitziet.

Tweede week van oktober en de temperatuur van het water is nog heel lekker.

Na een half uurtje varen we verder naar Maguelone en genieten van de rust en zonsondergang.