drukte in de stad

Na een lang verblijf in het stille Ouge zitten we weer een maand in Utrecht.

Hartje stad.

En daar is altijd weer iets te beleven. Nog meer dan in in Almelo, waar het volgend Herman Finkers al zo'n levendige boel is.

Na het succes van de “Grand Depart” van vorig jaar wil Utrecht nog een keer lol beleven aan de Tour de France.


Het “Orchestre bicyclette” liet zich weer horen en er was een “Festival de Vélo”.

Wij beleefden een echte “experience”, althans dat stond er op. De “experience” bestond uit een proef op een fiets en een test met vragen over de Tour. En over Skoda, die sponsor is van de Tour en alle volgauto's schijnt te leveren.

Queenie dus in de volgauto en Peter op de fiets. Iedere keer als Queenie een vraag goed had, kreeg Peter er een minuut bij om hard te trappen op de hometrainer. Gelukkig maakte ze na enige tijd genoeg fouten, zodat Peter een totale ineenstorting bespaard bleef. Het zit er niet in dat we de prijs winnen (= de laatste etappe van de Tour naar Parijs meerijden in een volgauto).

Wandelend door donker Utrecht kom je ook vreemde snuiters tegen. Het moet gek gaan als je niet wordt aangesproken door een voorbijganger. Meestal zie je binnen één seconde of het gaat om iemand die om 50 cent vraagt om eten te betalen of voor een nachtje in het “slaaphuis”.

Deze keer troffen we een frisse, spontaan ogende jongeman, type schoonkleinzoon, die ons een gratis kaarsje aanbood. Na enig doorvragen over de bedoeling van dit royale aanbod, bleek dat hij wilde dat we dat kaarsje in de Domkerk gingen aansteken. Wij dachten natuurlijk dat dit weer een poging was om ons op het godsvruchtige pad te lokken, maar desgevraagd ontkende hij dat grondig.

In de dom aangekomen bleken er meer mensen overgehaald te zijn om een cadeaugekregen kaarsje op de steken. Er klonk stemmige muziek en de kerk was mooi verlicht.

Het is en blijft toch maar een schitterende gotische kathedraal!

Niemand probeerde ons verder een geloof aan te praten, maar de organiserende 'gemeente' kon nu in ieder gaval zeggen dat ze de kerk toch maar bijna vol gekregen hadden.

Wat verder erg leuk was dat onafhankelijk van elkaar onze twee oudste kleindochters hun vriendje kwamen voorstellen.

Dat was een verrassing voor ons! Dat hebben wij nooit gedaan vroeger. Het kwam niet in ons op.

De jeugd van tegenwoordig is toch veel netter dan dat langharig tuig van vroeger.

Na alle drukte in de stad en de familie en na diverse reünies en dergelijke wordt het weer tijd om naar Ouge te gaan.

Bovendien hebben we daar over een paar dagen een zeer gewichtig rendez-vous in de haven van Corre (aan de Saone). en dat is weer wat anders dan die drukte in de stad.