moestuin!

Toen we over de Saone voeren in dit voorjaar, hadden Annie en Gé ons al dringend aangeraden om in de tuin in Ouge ook een moestuin aan te leggen.

Ook Jan en Toos hadden ons vroeger ook al gevraagd waarom we geen moestuin hadden, dat kon toch prachtig hier in Ouge!

Wij voelden daar nooit iets voor, want dat betekent dat je permanent aanwezig moet zijn om de gewassen bij te houden, onkruid te wieden op tijd te oogsten e.d.

Bovendien hadden we er weinig verstand van. Wat we wel wisten was, dat je moet beginnen met een stuk grond om te spitten en daar hadden we al helemaal geen zin in.

 Maar tijdens een gezellig gesprekje met Marian en Johan over koetjes/voetbal, vroeg Johan plots of we geen ploegapparaat wilden hebben.

Een ‘motobineuse’ op zijn frans, want hoe het ding in het nederlands heet, weten we eigenlijk niet eens.

En zo kon het gebeuren dat Johan een paar dagen later met de machine voor de deur stond. Het starten ging een beetje moeilijk tot dat we ontdekten dat je er benzine in moest doen.

Het ding liep nog niet helemaal perfect, maar Johan gaat er nog iets aan verbeteren om ook dat goed te krijgen. De deal werd beklonken met een uitvoerig diner met ‘cocq au vin à la Queenie’ als hoofdschotel.

Peter ging dezelfde dag met de motobineuse een stukje grond om ploegen en Queenie zaaide allerlei gewassen in de vers geploegde grond. Mooie bordjes erbij met daarop geschreven wat het moet worden (peen, courgettes, sla, enz.)

Ben benieuwd.

vide grenier

Welk dorp in Frankrijk heeft geen ‘vide grenier’?

Zeker in deze tijd van het jaar kan men ieder weekend uren rondslenteren op deze rommelmarkten. Er is altijd wel één dorp in de streek (meestal meer!) waar er een is.

Bovendien was er een jaarmarkt in onze regio. Daar komt uitsluitend de (boeren)bevolking op af. Je ziet er geen toerist in tegenstelling tot de ‘vide greniers’.

De vetste koeien en de volste uiers zijn er te zien. Er is muziek en vuurwerk en ander spektakel. Maar dat hebben we niet bijgewoond. We hadden nog meer te doen. We wilden immers ook op enkele ‘vide greniers’ gaan kijken.

Het gaat altijd op de zelfde manier: je neemt je voor om eigenlijk niets te kopen, maar het is allemaal zo goedkoop, dat je het bijna niet kunt laten. Soms zie jets heel aardigs of nuttigs, maar je blijft trouw aan je voornemen en je beheerst jezelf en koopt het niet. Meestal heb je daar dan later spijt van.

Ik weet nog dat ik vorig jaar een goede generator kon kopen voor 5 tientjes, maar ik kocht hem niet. Vind ik nog altijd jammer. En ik heb hem niet eens nodig.

Maar meestal bezwijk je wel voor de verleiding en koop je wel van alles. Zo ook deze keer weer. Een mooie karaf, een stapel borden voor in de keuken, houten deurknoppen en een fruitpers, waar we appelsap mee willen proberen te maken. Alles bij elkaar nog geen 20 euro!

De fruitpers hebben we direct geprobeerd, maar een succes is het (nog) niet geworden. Er komt maar een zielig straaltje uit de pers. Eigenlijk maar een paar glaasjes sap. En er zit ook prut in. Queenie probeert het nog er uit te vissen, voordat ze het opdrinkt.

‘Vide grenier, betekent ‘lege zolder’, maar de onze wordt steeds voller!

Ouge herdenkt

Op 8 mei worden in Frankrijk de doden van de WO II herdacht. Tot nu toe hadden we niet gemerkt dat er ook in Ouge zo’n herdenking plaats vond, maar dit jaar kunnen we er bij zijn.

Bij het monument voor de gevallenen uit de wereldoorlogen, maar ook in latere oorlogen (Algerije) hield de burgemeester een toespraak en las één van de wethouders de namen van de gevallenen één voor één voor. Na het leggen van een bloemstuk werd de Marseillaise gezongen. Uit volle borst. Tot onze verbazing bad men daarna hardop het ‘Onze Vader’ en een ‘Wees gegroet’.

Het geheel werd besloten met een “Verre d’amitié”. Dat bleek rosé met kersensap te zijn!

Het gezellig samenzijn in de Mairie gaf ons de kans om van een van de notabelen te horen waarom het publieke en kerkelijke hier zo weinig werden gescheiden. Dat is toch tegen het Franse beginsel van scheiding van kerk en staat, dachten wij.

De verklaring die we te horen kregen was dat deze gang van zaken een compromis was dat jaren geleden was overeengekomen tussen de rechtse katholieken en de linkse ‘protestanten’. Deze streek en zeker in dit dorp is de religieuze, conservatieve stroming altijd zeer sterk geweest en de strijd tussen links en rechts schijnt hier in het verleden heftig te zijn geweest, dat is nu een beetje over, dus is men zuinig op dit compromis.

Intussen gaat het klussen in huis, tuin en keuken gestaag door.


De vloer van de zolder, die we nu verder “salle de jeux” noemen, wordt gebeitst, we hangen zonweringen op (niet tegen de zon, maar tegen neerdwarrelend stof en omdat het aardig staat)






en Peter maakt een raampje, incl. kozijntje, waar vroeger slechts een vierkant gat was.

 Daarbij ontdekten we in één van de gebarsten balken iets geheimzinnigs; zie foto. Het lijkt wel een zoekplaatje. Raad eens wat dat is.

Onder degenen die het goed raden wordt een weekend logeren in Ouge verloot.


Als je het niet goed kan zien, klik op de foto en hij wordt groter.

 De tuin ziet er heel mooi uit en het barst er van de vogels. Zelfs komt er dagelijks een hop in de tuin, meestal zelfs twee.

De appelboom bloeit steeds mooier en de ruïne achter in de tuin krijgt steeds meer het aanzien van een rotstuin.

Queenie probeert voor het eerst een nieuwe pan uit, die speciaal is aangeschaft om tarte tatin te bakken.

En met succes!

eindelijk lente in Ouge

Na een koude week wordt het nu vol uit lente in Ouge.

De kersen- en pruimenbomen staan in bloei. De nieuwe druif (het was een cadeautje van Dorien en Ad) staat er ook goed bij.

Queenie had ook een “insectenhotel” gekocht. We hadden er eigenlijk niet veel vertrouwen in, dat insecten daar gebruik van zouden gaan maken. We hadden wel meer van die goed bedoelde verzinsels geprobeerd, maar meestal begrepen de bijen, vlinders en andere beesten waarvoor ze bestemd waren de bedoeling niet.

Maar deze keer hing het “hotel” nauwelijks of de eerste insecten betrokken de gaten in het 'hotel'. Ze vlogen er in, kwamen er na een minuut er weer uit, en gingen vervolgens achteruit weer het zelfde gaatje in. Snel erna bleek dat gaatje dicht gemaakt.

Joost mag weten waar dit goed voor is. Zal wel eitjes leggen zijn of zo.

Natuurlijk moet er ook weer geklust worden. Het verven van het plafond in woonkamer. Dat was al gebeurd, maar de kleur stond ons niet aan, dus andere kleur geprobeerd.

Van Claire kreeg Queenie een felicitatie per post met een recept voor een speciaal drankje met veel ingrediënten, die tot een siroop moesten worden gekookt en daarna in een prosecco of cava. De volgende dag kochten we cava en Queenie brouwde de siroop; even mengen en het smaakte heerlijk. Dat het net op die dag mooi weer werd, hielp ook.

Dat bracht ons op het idee dat we nog een soort notenlikeur in de bijkeuken hadden staan.

Queenie had die al in maart gemaakt van walnoten en “alcool de fruits”. Het spul had 6 weken staan “rijpen”.

Resultaat: een soort amaretto!

En dan hebben we een lang voorbereid plan eindelijk getest. Net als voorgaande jaren verwachten we in september weer kruiwagens vol appelen te oogsten. Vorig jaar hebben we de vele overtollige valappels aan de varkens van Pieter kunnen voeren. De ‘meisjes” hebben er heel veel van verorberd. Maar we zoeken toch een andere bestemming voor de appelenoogst in het komend najaar. We hadden al eens geprobeerd om cider te maken, maar dat was mislukt. Vorig jaar hebben we daarom appelsap gemaakt. Met een soort stoom-sap-pan. Maar dat werkte niet goed: het kostte veel tijd en we kregen eigenlijk te weinig sap uit te veel appelen. Daarom hebben we voor een paar tientjes een “bietenmolen” gekocht in de “Ressourcerie’. Daarmee willen we de appelen versnipperen om daarna met een ouderwetse centrifuge het sap er uit te krijgen. Althans dat willen we proberen. De vraag was nog: werkt het wel met die bietenmolen? De eerste proef is wonderwel geslaagd; het versnipperen van de appelen gaat prima! Nu gaan we op zoek naar een centrifuge.

 De zaterdag besteden we aan een bezoek aan een biologische boerderij en aan de "ressourcerie" (een soort kringloopwinkel).

We komen thuis met glazen en kazen.

En in de tuin is het een geweldige drukte door de vogels. Je kan je eigen woorden niet meer verstaan!

We zien een kneu, een hop (twee zelfs), groenlingen, gekraagde roodstaarten, enz, enz.

En ze zingen , fluiten en roepen allemaal. Maar boven alles uit ‘s nachts en s’morgens tot vroeg in middag, hoor je onze nachtegaal.

varen op Saône

We hadden de afspraak al vorig jaar gemaakt, maar nu ging het er toch echt van komen. Een week varen op de Saône.

We hadden gekozen voor Gray als de vertrekhaven en het plan was om na een week varen de boot af te meren in Branges, een dorpje aan de Seille, een zijrivier van de Saône.

De avond voor ons vertrek zijn we te gast bij Pieter van “Pas Mauvais” voor een avondvullend diner. Vele gangen komen voorbij en de hoofdschotel is ‘lapijnen’.

Helaas zijn de weerberichten nogal somber, maar het lijkt wel of ze de laatste dagen een beetje in positieve zin zijn aangepast, dus zijn we van mening dat het best zal meevallen.

En jawel, hoor de Saône ligt er prachtig bij als we in Gray arriveren om in te schepen, en de temperatuur is nog 21 graden Maar dat is van akelig korte duur, want die daalt in 2 dagen naar max. 7 graden.

De eerste lunch kan nog buiten op het dek worden genoten, met dikke jassen aan, maar de lucht begint al snel te betrekken.

Na het passeren van de eerste sluis gaat het al snel mis.










Donkere wolken pakken zich samen boven onze boot. Vanuit de boot hebben we niet altijd een goed zicht op het landschap. 









De wind draait op de tweede dag en wordt nu pal tegen! Het waterpeil op Saône stijgt, maar gelukkig niet zo erg, dat we niet meer mogen varen. Ja, dat had ook nog gekund.

 We bekijken mooie plaatsjes, zoals Auxonne: prachtig stedenschoon ondanks de grauwsluier van verwaarlozing die je in veel Franse dorpen ziet en ondanks het gebrek aan een zonnetje. Maar ook Chalon sur Saône bezoeken we. Peter moest zich beheersen om niet een mooie hoed te kopen.

Tournu heeft een schitterende abdij.

Zo is er toch van alles te genieten in de vele restaurantjes, hier en daar zelfs een terrasje en vooral van het landschap.

Aan het eind werd het weer toch nog stralend en konden we varend op het riviertje de Seille de boot naar zijn thuishaven sturen.

We sluiten de tocht af met een waardig diner en blikken terug op een koude, maar mooie week varen met veel gezelligheid. Het varen met de boot op de razend snel stromende Saône, het passeren van de sluizen en het afmeren in de havens ging allemaal soepel en vaardig; we waren als bemanning goed op elkaar ingesteld. Het varen op zich was weer eens een genoegen. Dat waren we bijna vergeten. De heimwee naar een eigen boot steekt weer de kop op.