Vandaag
verlaten we een zonovergoten Etang de Thau en zetten koers naar het Canal du
Midi.
Het etang
de Thau is een groot meer van ca 15 x 5 km. Het kan er hard waaien. Als de
mistral opsteekt, kan je beter dat etang niet opgaan met je boot. Het
langgerekte meer is slechts door een smalle strook land van de Midellandse zee
gescheiden, maar staat er op veel plaatsen in open verbinding mee. Het water is
dus zout, eigenlijk brak. De oesters die hier gekweekt worden zijn
wereldberoemd in Frankrijk.
Eigenlijk
waren we blij dat we van de verzengende zon het beschuutte kanaal op konden
varen, want langs dit kanaal staan 40.000 eeuwenoude platanen en daartussen
door varen is heel aangenaam met deze warmte.
Maar nu
eerst iets over het Canal du Midi.
 |
| oesterbanken op het etang |
Paul Riquet
was een vermogend man. Hij leefde in de 17e eeuw en was bezeten van
het idee om de Middellandse zee en de Atlantische oceaan met elkaar te
verbinden door een waterweg. Dat leek hem korter dan de omweg om Spanje en
Portugal. Hij was niet de eerste die dat bedacht, want het schijnt dat keizer
Augustus en Karel V ook al met de gedachte gespeeld hebben. Maar toen is het
bij een gedachte gebleven.
Paul Riquet
echter pakte het serieus aan. Hij loste het probleem op van een kanaal, dat
over een bergrug moest lopen. Met het aanleggen van veel sluizen kon je wel een
kanaal bergopwaarts laten gaan en ook bergafwaarts, maar hoe kreeg je het voor
elkaar het stukje kanaal boven op de top (waar de waterscheiding is) van water
te voorzien? Hij bedacht een ingenieus systeem van voedingsmeren (boezems) en
–kanalen, die van nog hoger gelegen plekken water aanvoerden om het bovenste
kanaaldeel te vullen.
Ondanks
gebrek aan medewerking van de koning en anderen zette hij door. Op eigen
kosten. Hij was een sociaal werkgever voor de duizenden arbeiders die het
kanaal groeven; hij betaalde een redelijk loon, het loon liep door bij ziekte
en hij gaf zelfs vrij voor vakantie. En dat allemaal in een tijd dat wij nog
druk waren met de 80-jarige oorlog!
Paul Riquet
stierf berooid in 1681, enkele maanden voor de opening van ‘zijn’ kanaal.
 |
| Agde |
Nu liggen
wij, dank zij hem, in Agde, onder de platanen. 
De eerste redelijk flinke plaats is Beziers.
BeantwoordenVerwijderenZeker de moeite waard om te bekijken, Maar eerst een heel eind omhoog (vroeger waren het 7 sluisjes achter elkaar).
Geniet van de mooie natuur en het hystorisch besef: dit kanaal is aangelegd om de Middellandse-zee vloot een makkelijke doorsteek te geven naar de Atlantische Oceaan.
Nu eigenlijk alleen voor toeristen en voor wijntransport.
Het historisch besef is dermate groot, dat ik (Queenie) ben begonnen met een av-produktie over het Canal du Midi en de maker: Pierre Paul Riquet. Als het af is hoor je ervan, maar het zal nog even duren...
BeantwoordenVerwijderenOverigens, Beziers is de eerste grote plaats na Agde, als je van het étang uitgaat. De 7 sluizen komen vlak na Béziers. Dat hebben we vorig jaar een paar maal gedaan, maar het zit nu niet in de planning.