Arles

Vincent van Gogh

"Espace van Gogh"

Wie aan Arles denkt, denkt aan Vincent van Gogh en als je dat eventueel niet zou doen, dan helpt Arles je wel. Er is veel van Gogh in de stad: kalenders, briefkaarten, reproducties en alle prullaria in de souvenirwinkeltjes. Er is ook een borstbeeld voor/van Gogh met één oor. En er is de “Espace van Gogh”, het ziekenhuis (Hotel de Dieu) waar Vincent verpleegd is. Hij heeft ook schilderijen gemaakt van de binnentuin en de gangen en de patienten.

Wat er niet in Arles te vinden is? Een schilderij van hem.

Overigens wordt met minstens evenveel eerbied en trots de naam van een schrijver van eigen bodem geeerd met een groot stanbeeeld, straatnaam, een school. Frederic Mistral is wereldberrroemd in Arles.

We bezoeken ook het Romeinse amphitheater uit 46 voor Christus. Het is erg goed gerestaureerd evenals de arena uit het jaar 90 na Christus. Aan de restauratie daarvan wordt nog hard gewerkt. Het wordt ook gebruikt als arena voor stierengevechten, maar dan van het soort, waarbij de jongens uit de stad de stier een zgn “cocarde” (een soort strik die de stier op zijn rug draagt) proberen af tee pakken. Vorig jaar hebben we dat gezien in een andere plaats.
 De jongens zijn erg snel en behendig, maar nemen geen al te grote risico’s, zodat meestal de stier onder groot applaus de arena verlaat met zijn cocncarde nog op zijn rug.

In de arena en het amphitheater werden schoolklasssen rondgeleid en het viel ons op hoe belangstellend en gedisciplineerd de kinderen zich gedragen. Steeds zie je zo’n groep aandachtig luisteren naar de leraar die uitleg geeft over wat er te zien is en tot 2 keer toe zagen we een groep die in het amphitheater op verzoek van de leraar een lied ten gehore bracht. Andere groepen kinderen hoorden het ademloos aan en applaudiseerden enthousiast. Geen geklier en gevecht gedonderjaag. In Nederland zie je dat niet, denken wij. Nog een voorbeeld: in de Arena kreeg een groep van ca 30 jongens en (vooral) meisjes een soort instructie in het “gladiatorgevecht” van met schilden en houten zwaarden. Het duurde zeker een uur, maar ze bleven maar braaf meedoen.

Eigenlijk vonden we de arena en het amphitheater meer de moeite waard dan alle poespas over Vincent van Gogh. Daarvoor kan je misschien bete in Amsterdam terecht.   .r

          .